Geef mij maar meester G.B.J. Hilterman en “De toestand in de wereld”
Wat krijgen we nou weer? Beetje nostalgie? Jazeker, want ik zie zoveel zaken om mij heen gebeuren waar ik geen grip meer op heb, zodat ik neig naar de geborgenheid van “toen”: gekluisterd aan de grote speaker van de radio-distributie (nooit betere speakers gezien of gehoord) en dit zal mijn broeder in de schrijfkunst goed doen: es war einmal, zoals ook het Rijke Roomse Leven, de basis van onze opvoeding, de niet-foute paters Franciscanen en mijn grote wens om Paus te worden. Toen nog wel. En wellicht nog steeds, want ik heb de correcte leeftijd voor dat ambt, alleen…….celibatair? No way! Tegen-natuurlijk, als je het mij vraagt. Want heb je een roompotje gepeild, dan heb je een betere kijk op het leven, dat is mijn stellige overtuiging.
Wat Hiltermann ooit te berde bracht, dat sneed hout. Hij had het goed in het snotje en het is mij immer bijgebleven: de sonore stem die aangaf dat het allemaal best beter kon. En dat kon het ook. En dat KAN het ook! Op naar het twee-partijen-stelsel en weg met al die minkukel-groeperingen die ook mee willen eten uit de staatsruif. En dat uit de pen van iemand die altijd geleerd heeft om politiek en geloof buiten de handel te houden; maar ja, ik zit niet meer in de handel, toch?
Hoewel: toen paus niet lukte (foutje gemaakt als broeder-toedekker in een nonnenklooster) heb ik de lucratieve handel opgestart in gebreide voorbehoedsmiddelen (wintervast). Maar de markt was te dun, ergo gestopt. Kanariebreukbandjes dan, zoals mijn vader zaliger het “een gat in de markt” placht te noemen. Nee, want te weinig kanaries.
Dit dreigt een soort onzinverhaal te worden, maar er zit iets in, nog vanuit mijn aloude studie: relativering. Ik zie de spelers- en trainers-carrousel weer voorbijtrekken en denk dan: al die uitspraken over “heb het nu gevonden” zijn wel erg kort door de bocht. Immers, het gaat toch gewoon/ordinair om de pecunia? Dan lul je toch een eind weg over de mogelijk te gaan ondervinden sfeer bij de nieuwe club, die je over een paar maanden de rug probeert toe te keren, want er liggen jammie-jammie-aanbiedingen op de plank. Dan al!
Nee, dan Paus. Ze kussen de ring aan je hand, je hebt een buitenverblijf en je benoemt discipelen die je wel aanspreken. Lijkt dat allemaal niet verdacht veel op vermeende leidinggevenden in UEFA- dan wel FIFA-verband, zakkenvullers met stip, gold-diggers in de oliestaten en zelfverrijkende gladiatoren met angst in de ogen voor de leeuwen die ooit losgelaten zullen worden aan een te lange ketting?
Hilterman gaf het al aan: het is een “hele toestand in de wereld”. Het is verdulleme toch als een soort thuiskomen op een plek waar ik (nog) nooit eerder geweest ben. Ik heb het gevoel dat ik komend jaar wellicht nog scherper kan (gaan) worden.
Ave!
Wim van den Berg
