De bal rolt weer
“De bal rolt weer” is een cliché met een baard van hier tot Bagdad. Nu is “rollen” een specifieke eigenschap van een bal, gewoon Moeder Aarde alle kanten van je bolle lijf laten voelen. Was een bal vierkant geweest dan was er van rollen niet veel terecht gekomen en was het ding nooit het gewillige projectiel geworden dat al rollend in staat blijkt ongekende emoties op te wekken. Dit is weer een bewijs dat andere vormen andere gevolgen kunnen hebben.
Degradatie van een schaal
De jaarlijkse confrontatie tussen de landskampioen en de bekerwinnaar had met AJAX en AZ twee ploegen die op de mat voor een beetje spanning zorgden, maar verder had de wedstrijd weinig uitstraling. Toen daarbij Johan Cruijff, de naamgever, niet de moeite nam om de schaal zelf uit te reiken, had het ding voor mij veel van zijn allure verloren. Ook een schaal kan degraderen.
Fodé Fofana
Er woonde een jongetje in Groningen, de 10-jarige zoon van een Afrikaanse vader en een Russische moeder. Hij heet Fodé Fofana, trapte een balletje bij GVAV-Rapiditas en deed dat heel leuk. Tijdens een vakantie in Frankrijk was daar ook een scout van Barcelona. Hij vond dat Fodé niet alleen leuk maar ook heel goed voetbalde. Het kind kreeg een contract en het hele gezin verhuisde naar Barcelona. In dit circuit is er kennelijk geen sprake van verboden kinderarbeid. Onze nationale jeugdzorg hult zich derhalve in een veelzeggend stilzwijgen.
Mars
Wie levensmoe is, kan tegenwoordig voor een redelijk prijsje een “Enkeltje Mars” boeken. Volgens de kenners is er geen weg terug, dus een ideale gelegenheid om op een gerespecteerde manier alles wat je kwijt wilt, op deze aardbol achter te laten. Waarschijnlijk hoeft er maar een klein koffertje mee maar wat er ook mee gaat, in geen geval een bal. Mocht er namelijk toch nog een vorm van leven zijn op Mars, laat het daar dan gevrijwaard blijven van een gevaarlijke pandemie die wij voetballen noemen.
€ 99.000.000 is de prijs voor een mens
Mensenhandel wordt in alle beschaafde landen als een verboden activiteit gezien. In het voetbalwereldje liggen de normen echter enigszins anders. Er worden voor sommige vermeende supertalenten bedragen neergelegd waarmee nationale en internationale problemen op te lossen zijn. Het is het beeld van het crisisjaar 2013 waar te veel geld aan de ene kant van de maatschappij zit en te weinig aan de andere kant. Maar volkssport nummer 1 heeft zijn eigen Goden nodig. Gareth Frank Bale mocht dus wat kosten. De Romeinen hielden het volk ook al tam met brood en spelen.
Matchfixing
De Duitse Officier van Justitie Andreas Bachmann beschikt over gegevens waaruit moet blijken dat in 2009 in ons o-zo-onschuldige vaderland vier wedstrijden verkocht zouden zijn. Er hebben dus figuren rondgelopen (en misschien lopen ze nog in ons voetbalwereldje rond) die in een fout potje hebben zitten graaien. Twee Nederlandse hoogleraren mochten zich op die materie werpen maar konden met een beperkt onderzoek weinig licht op de zaak werpen. Gijs de Jong, die zich bemoeit met de competitiezaken van de KNVB, komt niet verder dan uit te vinden dat het om een “fictie”gaat. Tussen fixing en fictie ligt echter de leugen.
Transfers
Op 2 september was het de laatste dag dat er – nationaal en internationaal – voetballers verhandeld konden worden. Tot in de laatste uren bleef de beurs geopend en gingen er tientallen miljoenen over de toonbank. Het weldadige gevoel dat al deze pecunia in de clubkassen kunnen veroorzaken, wordt soms echter overschaduwd door het ellendige gevoel van een trainer die denkt een uitgebalanceerde groep bij elkaar te hebben en daar een paar cruciale spelers van ziet vertrekken. Coaches proberen daar verandering in te brengen door de transferperiode in te korten maar ook hier zorgt geld weer voor de dissonant. Trainers zullen moeten leven met de ervaring dat ze slachtoffer kunnen worden van gelegitimeerde competitievervalsing. Tevens hebben ze het probleem dat alles wat een ietsje meer met een bal kan dan de gemiddelde zeehond, over de grens verdwijnt. De Nederlandse eredivisie lijkt daarom steeds meer op een afvalputje voor nog onvolwassen of tanend talent en de clubs zijn bijna kansloos als ze naar het buitenland mogen.
Mijn droom voor ons land
Ter opluistering van de kroning van Willem Alexander heeft het Nationaal Comité de Nederlandse bevolking uitgedaagd om een keer bij daglicht te dromen met de bedoeling het resultaat daarvan in een gratis boekwerk vast te leggen. Opvallend is hoeveel onzin je kan bedenken als je de realiteit van alledag weet los te laten. Van de 6500 inzendingen werden er 300 geselecteerd die het papier niet al te nadrukkelijk zouden frustreren. Ik zal u niet vermoeien met de meest opvallende kronkels waarin de menselijke geest zich kan laten verwringen. Ik heb mijn droom niet ingediend, hij zou zeker niet geplaatst zijn. Ik had iets gedroomd met Maxima in een hoofdrol met een bal aan de voet en in een outfit die elke tegenstander in verbijstering zou doen verstijven. Met Maxima in de spits op naar Brazilië en eindelijk wereldkampioen worden. Zo maar een droom.
10 minuten
Het is 10 uur in de morgen en op een weiland in de plattelandsrimboe etaleren een stel kerels hun wekelijkse dans om de bal. Het stelt weinig voor, maar het is de ideale aanloop tot de derde helft. Gewoon FC Bloemkoolstronkeradeel 12 tegen SV Vrijheid Blijheid 9. Tegen een paaltje dat wat verloren in de hoek van het veld staat, leunt een man. Een dikke vijftiger. Een goed leven heeft hem gevuld en zijn bewegingen zijn wat minder te controleren. In een actie om een bal te bereiken, botste hij tegen een mannetje op dat door het leven moest met een vele kilo´s minder. Het mannetje viel en de scheidsrechter beoordeelde het gebeuren als een overtreding. De man moest voor tien minuten aan de kant. En daar stond hij dan. Rijp volwassen, gevormd in het leven en dan als een klein kind aan de lijn moeten wachten tot-ie weer mee mocht doen. Hij stond te blauwbekken in de schrale wind die door de polder joeg. Volgens zijn horloge was en er nog hoogstens een kwartier te voetballen. Hij schudde zijn hoofd, zwaaide naar de scheidsrechter en liep naar de kleedkamer. De fluiter pikte dat niet en rende opgewonden achter hem aan, dreigend met een tweede gele kaart. De man liep echter door en mompelde:”Ik ben niet van plan voor mijn hobby een longontsteking op te lopen.”
Waarheid van de week: ADO heeft dit weekend in elk geval niet verloren.
Dries Weber
© Haaglanden Voetbal
