SOTSJI 1
De Olympische Spelen in Sotsji zijn het hoogst persoonlijke speeltje van Vladimir Poetin, de moderne modeldictator anno de 22e eeuw. Hij heeft een miljoenenvolk aan zijn voeten, dat heel veel goed vindt als de Russische driekleur maar fier kan wapperen. Mensenrechten, homofobie en andere (in hun ogen) secundaire zaken moeten voorlopig in de kast blijven. Sotsji moet leuk blijven. Naar het Nederlandse vorstenhuis en de minister-president wordt minzaam geluisterd en aan twee kanten is voldaan aan het “waarden- normenspelletje”. De show must go on.
Voor veel deelnemende landen is het opgestoken Hollandse vingertje ook een loos symbool. De aanslag op de Russische staatskas van € 40 miljard doet hier en daar de wenkbrauwen fronsen, maar zo’n bijzonder evenement mag wat kosten. De plakken tellen immers het zwaarst ondanks dat voor de 300 stuks ijzerwaren een bedrag van € 130 miljoen per stuk is geïnvesteerd.
Sporters kun je niets verwijten, zij offeren hun sociale bestaan op voor de meestal virtuele waarde van de prijzen met een betrekkelijke intrinsieke waarde. Roem en eer die een grote rol in hun leven spelen.
Het zijn de grootmachten die met vaak exhorbitante bedragen de rest van de wereld willen imponeren. Tegen dat machtsvertoon wordt van sporters verwacht dat zij een statement neerzetten dat door de organisaties die dat willen afdwingen, niet in vergelijkbare porties of inspanningen kan worden geleverd.
Het is een spel, dat bij elk evenement weer de kop op steekt. Sport sleept dat telkens als in een standaardrugzak mee. Laat de sport de sport en als je vindt dat jouw menig verkondigd moet worden (hoe terecht die ook is), wentel het dan niet af op de sporter. Langs andere wegen zijn er genoeg mogelijkheden om dat uit te dragen.
Bureau Halt
Jongens die stout zijn geweest op de tribunes van ADO Den Haag krijgen nu te maken met het bureau Halt. Die bedenkt een mooi pakket corrigerende maatregelen en zet dat om in een soort taakstraf. Vaak wordt dat een aantal uren arbeid dicht bij de locatie van de overtreding (het stadion) of iets ten dienste van de BVO. Zet deze gestoorde figuren in op andere fronten in de maatschappij, in elk geval ver weg van Kyocera. Ontneem hen de kans een ultieme bevrediging te beleven om zich in te mogen zetten voor hun BVO en hen ver te houden van de discutabele roem die zij hiermee zullen genieten van de mede-boeven in het stadion.
Peter R.de Vries
Boevenjager Peter R. de Vries gaat in opleiding voor spelersmakelaar. Met zijn kennis van “alle ins en outs” van het criminele wereldje moet hij een leuke start kunnen maken. Als hij nu begint met het samenstellen van een elftal bestaande uit talentvolle spelers met een strafblad. Hij moet ze zeker in zijn relatie hebben en misschien heeft-ie ze zelf wel achter de tralies geholpen. Bovendien heeft hij contacten in de bovenwereld van de onderwereld, waardoor hij zeker de benodigde sponsors kan vinden. Kan Peter R. met zijn demonstratieteam de boer op. Hij brengt zijn eigen supporters mee die met een strafblad gratis toegang hebben. Badr Hari en zijn corps houden die groep in bedwang zodat er niets kan gebeuren.
Een paar keer in “De Wereld Draait Door”, “RTL Boulevard” en nog wat van die programma’s en hij zit gebeiteld. Ik voorspel hem een “gouden” toekomst.
Maurice Stein exit
De diagnose was al veel eerder gesteld. Bij Maurice werden de symptomen steeds duidelijker. Hij leed aan een bekende trainersziekte, namelijk puntenverlies. In de voetbalwereld heeft men daar geen medicijnen voor. Het is euthanasie of gedwongen ontslag. De werkgevers zijn hoogst zelden bereid de infectiehaard aan te pakken, willen niet of hebben geen geld. Ook bij ADO Den Haag is de kas zo leeg dat voor de personele bezetting geschrapt moet worden uit de “kliko’s” van de eerste- en eredivisie. De dikke portemonnees liggen niet te wachten, dus ADO Den Haag zal voorlopig veroordeeld blijven tot de krampachtige strijd tegen degradatiewedstrijden ook in volgende seizoenen. Maurice sterkte, je houdt toch wel vrienden.
Sotsji 2
Nederland heeft in het onderdeel schaatsen van de Olympische Spelen een stelletje glasbakken gestuurd die een ijzeren cordon geslagen hebben rond de emmer met medailles. Een enkeling glipt er tussendoor omdat onze ijzerrijders wel eens naar een huldiging of zo iets moeten.
Hoe zou het toch komen dat die Nederlanders zo vlot op het ijs weg kunnen? Het antwoord is heel simpel. Vanuit de diepe Middeleeuwen was water de weg waarop veel verkeer plaatsvond. In de zomermaanden met de schuit en in de winter de slee en de schaats. Zoiets vreet zich in de genen.
Waar Boer Biet zijn schaatsen tussen het gereedschap hing, verhief de volgende generatie de ijzers echter tot recreatiemogelijkheid. Zij konden dit doen omdat het gemotoriseerde vervoer zich in de voorste rijen van het verkeer persten. Maar de genen bleven werken en daarom zitten we op het moment waarop ik deze column schrijf al op een aantal van 17 medailles en er liggen er nog een paar te wachten.
SportVorst
Nederland is een land van sporten. Buiten, thuis en op de buis. Wij vermaken ons met een jaloersmakende variëteit aan bezigheden. Van hoepelen tot hockey, van kaatsen tot karate, van cricket tot croquet, van klaverjassen tot klootschieten, spelen met ballen in alle soorten en vormen en tenslotte hebben we sinds kort het nationale kampioenschap toiletpotgooien waarin onze Koning hoge scherven gooit. We hebben een Vorst die bij ons past, één die als supporter meegaat, zich als zodanig gedraagt en zich kleedt in levendig oranje, zoals hij bij de kroning in een mantel van dooie hermelijnen liep. Een voorbeeld voor al die figuren die verklijft zijn aan pc, tablet, i-phone en alles wat Apple en Samsung op de markt dumpen. Hij reed de elfstedentocht, liep de marathon van New York, skiet, fietst, maakt lange wandelingen (als-ie de kans krijgt) speelde voetbal met zijn familie en vrienden bij KSD kortom, wij hebben een SportVorst en niet zo’n uitgezakte, corrupte vreemdgaander zoals bijvoorbeeld de Fransen regelmatig op de troon hijsen of een overjarige, oversekste, frauduleuze Berlusconi, waar de Italianen van houden of een ingevroren Flippie die in België nergens kan ontdooien.
Lang leve Willem Alexander, geef de man een gouden plak en zijn vrouw ook!
Dries Weber
© Haaglanden Voetbal
