DENKEN IN BEELDEN
Misschien (her)kent u dat: ik denk veelal in beelden. U vertelt mij iets en ik “zie het”. Ik lees een boek – zeg “Terug uit Arras” – en ik zie wat er gebeurt, mede omdat de schrijver zo goed kan verhalen. Het is nog sterker: ik denk dan veelal plaatsen te herkennen, hoewel ik er nooit geweest ben. Met de door mij geleide wedstrijden, het zijn er ruim 1200, is dat net zo: het zijn er ruim 1200, ik lees het verslag (als dat er was, dan heb ik dat in mijn archief) en zie de wedstrijd voor mij. Minimaal de details. Ik ben dus nog steeds een soort helder en scherp en kan velen informeren over “vroeger”, of dat nu persoonlijk is, dan wel de HSV, dan wel de Gedecoreerden. U vraagt en ik draai en zie.
Ik schrijf dit in tijden van uitsluitend beelden van betaald voetbal over de gehele wereld zonder publiek. Ik ben dat publiek. U ook. U en ik kijken en we fantaseren en vullen de plaatjes zelf in. En dat is mooi! Er zijn films die ik zie voor de zoveelste keer en weet de eerstvolgende tekst op te dreunen. Het is “beklijfd” in de grijze massa, op de geheugensporen die de info van ene synaps naar de andere zien springen en herkennen.
ARCHIEVEN
Deze tijd van ophokken noopt je welhaast tot het schonen en verbeteren van archieven, waar ik nogal veel van heb. Ik reorganiseer mij drie slagen in de rondte en voed secundair geïnteresseerden desgevraagd met info van “vroeger” want er is namelijk geen heden zonder verleden. Rob Pronk weet daar alles van. Harde werker, begeesterd, enthousiast en bevlogen en ook vragend en gelijk heeft hij, want u heeft nog zoveel moois thuis liggen. Geef weg! Rob zal er blij mee zijn. Ooit was ik 18 en begon net als arbiter. Ik bewaarde alles wat er maar met mijn wedstrijden te maken had. Achteraf is dat erg veel. Veel vreugde heb ik beleefd aan wijlen Eric van der Klaauw, collega-arbiter, collega van AGO en AEGON en collega-historicus die ook Rob Pronk vaak heeft geholpen. Hij heeft mijn archief van alle wedstrijden geautomatiseerd en dat heb ik nog steeds; ik kan alles vinden op alfabet, datum, uitslag, klasse, jaartal: geef een gil en ik kan het nazien en ophoesten. Kleinzoon Stefano verwijt mij regelmatig “Opa , je bewaart veel te veel”. Nee dus. Ik geloof dat niet en blijf bewaren en doorgeven. Een archief vanaf 1961 is geen lulkoekebak en (soms) interessant voor de vorsers in het verleden, een hobby die ik deel met mijn volle neef Jan, ook een ex-KRVC-er, die bijvoorbeeld onze hele familie heeft opgesnord. Jan is een kanjer en ik volg een “beetje” maar met veel interesse. Wij zitten al in de jaren 1600 e.v. en dat is ruim meer dan fluiten vanaf 1961, maar allebei leuk.
TOTO MET HUMOR
Toen ik psychologie studeerde deed ik aan participerende observatie. Dat betekent gewoon dat ik op Duindigt (samen met gade Thea) speelde op alles wat bewoog en zij veelal beter uit de bus kwam dan ik. Ik speel nog steeds, met mate. Elke dag een eurootje. Merendeels sla ik de plank mis, maar ik lach mij echt het apezuur als ik voor € 1,- opeens € 23,50 krijg bijgeschreven en weer drie weken vooruit kan. Daar koop je geen buitenhuis voor, maar het geeft een big smile en de moed om Ajax op verliezen te spelen (niet gelukt). Overigens heb ik het “spelen” in etablissementen zelf aan banden gelegd, hetgeen ook lukte. Dus in het Casino op vijf tafels tegelijk inzetten…..nee hoor, niet meer. Dat betrof dan Valkenburg, Baden-Baden, Knokke, Zandvoort en Scheveningen. Leuk maar link. Ik had helemaal naar de Filistijnen kunnen gaan, verdiende goed geld, maar was ook opgevoed door Papa die altijd vertelde: “Wimpie, zorg wel dat als hij kapot is, je altijd een nieuwe koelkast kan kopen”. Papa, geboren in 1916, was een wijs man en hij stimuleerde mij altijd!
Tot de levenden behoren is een uitstekende reden om te leven!
WIM VAN DEN BERG
© Haaglanden Voetbal
