BLIJF SCHERP
Zojuist passeerde Jeux Enterdits mijn oren, terwijl ik mijn ogen dicht had en snel heel veel van “vroeger” zag passeren. Daar hoort niet alleen muziek bij; nee, ik denk ook vaak in beelden, zoals ik ooit kenbaar maakte op een cursus die AEGON had betaald om mij wijzer te maken; gelukt! Een Vlaamse docent (h)erkende het feit dat ik dingen “zag” en niet altijd kon omschrijven. Ik zie nog steeds veel en vaak en poog dat in woorden terug te filmen. Ik schrijf dit, omdat ik zeer recent het genot mocht smaken om de film The Father te zien in Rotterdam (Pathé De Kuip), waar mijn dochter en schoonzoon mijn vrouw en ik voor hadden uitgenodigd. Nog steeds aan het bijkomen. De wijze waarop Sir Anthony Hopkins gestalte geeft aan een dementerende wat ouder wordende man staat in mijn geheugen gegrift, net zoals “The Bridge on The River Kwai” en nog meer klassiekers, die in mijn hersencellen opslagen zijn en die ik hoop tot in lengte van jaren te mogen en kunnen reproduceren. Terwijl ik dit schrijf springen de tranen weer in mijn ogen: wat een perfecte uitbeelding van de 83-jarige Hopkins, maar ook van zijn gespeelde dochter Olivia Colman. De aftiteling zie je niet meer, maar heb je echt wel nodig om bij te komen. Een ARTHOUSE-beleving van de eerste orde! Ik mag hopen dat die ellende aan mij voorbij zal gaan en ik op basis van een fris geheugen kan blijven reproduceren wat ik “zag”. Of hoorde.
Zo herken ik nog immer mijn docent bij de opleiding tot scheidsrechter op basis van een advertentie in 1961 in de toenmalige Haagsche Courant. Leek mij wel wat. Ook Wim Vlak (z.g.), later één van “mijn” agenten in de inspectie van AGO-verzekeringen die ik mocht aansturen. Hij zou mij “wel brengen”, maar dat was bezijden de waarheid. Bleef toch een aardige man en voor die tijd een soort belangrijk. Zoals je heden ten dage nog steeds afhankelijk bent van degenen die “belangrijk” voor jou kunnen zijn. Vele mogelijke belangrijke toenmalige influencers zijn ter ziele, maar aan de meeste mannen bewaar ik toch leuke en positieve herinneringen, mede omdat ik vrij snel mee mocht besturen in de HSV en ook binnen de HVB wat taken had.
Binnen diezelfde HVB had Piet Molier vele en mooie taken. Terecht werd hij lid van verdienste van de KNVB en mede daardoor ook lid van de Gedecoreerden sinds de oprichting in 1991. Samen met Rinus van Aggelen en Ton Gruson is hij de langste tijd lid van de VvG. Ik bezocht hem recent omdat hij geen auto meer mag rijden en met een stok een stukje kan wandelen; niet zo mobiel meer dus. Samen met echtgenote Nel een kopje theegedronken en wat bijgepraat. Laat ons zeggen dat het redelijk goed gaat met Piet, die het best leuk vindt als er eens iemand naar hem belt. Hij groet in ieder geval via mij alle bekenden; bij deze.
Het terugblikken is zeker geen vreemde zaak: een mij bekende en zeker ook beroemde schrijver doet dat ook, mede omdat wij beiden mogelijk Paus hadden kunnen worden. Dat kan wellicht ooit een aparte column worden….. Nee, dan de bijeenkomsten van de Haagse Voetbal Historie (ik kende geen spelers, dus niet voor mij), waar je oude gabbers kunt ontmoeten en praten over vroeger (was recent kennelijk weer prima geslaagd bij VUC), hetgeen ook op verjaardagen geschiedt. Zitten in een kring die je nooit bevalt en naast iemand die je eigenlijk helemaal niet aardig vindt. Je komt dus eigenlijk nooit echt los van je historie, maar ik weiger dat te accepteren en dus schrijf ik – zoveel als mogelijk is – over wat ik mij nu nog in alle helderheid kan herinneren, daarbij kijkend in mijn recente (korte termijn-) geheugen naar de magistrale vertolking van Sir Anthony Hopkins in “The Father”. Ga kijken en neem zakdoeken mee!
Inmiddels speelt op Spotify “O sole mio” en dan zie ik onmiddellijk weer de beelden die mijn kleinzoon maakte met een drone van het familiehuis in Italië. Tenslotte heette mijn opa Lucien Antonietti. De bloedlijn blijft altijd intact!
Wim van den Berg
© Haaglanden Voetbal
