SCHUIN OF RECHT
Jaren ’49/’50 en op de Sint Antonius van Paduaschool aan de Zuid Oost Binnensingel, onder wie ook bij juffrouw Uijtdehaage, een schat die mij bijles gaf in het Westeindeziekenhuis, toen ik daar lag (zelfs in quarantaine) met een op twee plaatsen gebroken linkerbeen, verzwaard met gewichten om de zaak uit elkaar te trekken. Een door mij bij de hand gepakt zusje vormde een duo dat onvoorzichtig overstak en door een fietsend buurmeisje werd aangereden.
En ik wilde zo graag Abe Lenstra de Tweede worden. De juf werd ook mijn akela bij de padvinderij en ik denk dat ik op mijn manier een beetje verliefd op haar was. Dat kwam mede door het feit dat ik ooit in de klas vertelde dat wij thuis een koekoeksklok hadden, maar dat was niet echt waar hoor. Een toenmalige schreeuw om aandacht, waaraan zij later ook vaak refereerde, vermoedelijk omdat zij in al haar wijsheid mij door had. Zij leerde mij ook schrijven en dat bleek succesvol. Ik heb een fraai handschrift ontwikkeld dat ik uit kan voeren met de rechterhand, zowel schuin naar rechts als 90* rechtop. En liefst met een vulpen met een dikke punt, die ik ook heb in de vorm van een Parker met gouden penpunt. En met inscriptie! H.S.V.’92. Gebruik hem nog steeds en zeker als instrument om een handtekening te plaatsen, een fenomeen waar ik ook lang op moest oefenen, maar wel geslaagd is omdat “alles” erin zit.
LEIDING
Via de juf op school dus ook padvinder en gidshelper, later gids geworden. Bij is gebleven het romantische kampvuur op een weide aan de Buurtweg in Wassenaar op Sint Joris, niet nadat we eerst de kerk in het Westeinde hadden bezocht, alwaar ik misdienaar mocht zijn. Het Rijke Roomse Leven, met aspiraties om toch ooit Paus te worden. Maar ja, de geest is gewillig, maar het vlees is zwak juf had drommels goed in de gaten dat ik poogde onder haar akelarok te speuren, maar slechts beloond werd met een deel van een roze onderjurk. Hoe dan ook: zij sleurde mij na mijn fietsongeval door de eerste klas van de lagere school en deed mij later belanden onder de hoede van meester Van Schie, een kettingroker die op de Leyweg woonde. Juf woonde op stand in een huis met een torentje aan de Frankenslag. Een foto bij de Hofvijver aan de zijde van de Lange Vijverberg, vlak naast de ingang van het Binnenhof, herinnert mij aan het brave leven van toen en met name aan haar empathische invulling van “leidinggeven”.
Op enig moment verhuisden wij naar de Deimanstraat, waar we voordien woonachtig waren aan de Zuid Oost Buitensingel, waar pater Wellink franciscaan OFM (Ordo Fratum Minorum) mij wist te werven als misdienaar. Ook hij zag het talent in mij om de RK kerk te gaan leiden. Edoch……..de Deimanstraat, de school aan de Cylinderstraat Afdeling A van de Sint Gerardus Majella en de vriendjes dwongen mij toch om lid te worden van de familievereniging KRVC, waar de geestelijk adviseur een belangrijk man was. Wellicht dan toch nog, langs die weg? Nee! Na tweemaal vloeken (van papa geleerd), werd ik afgeserveerd als paus-to-be en werd keeper met een bovenmatig negatief doelsaldo. Ofwel: ik dook net als die lange Van Vianen bij elke lage bal er steevast overheen.
Dit geschreven hebbend, denk ik dat de toenmalige vorming heeft bijgedragen aan het waarderen van waarden en normen en het gegeven dat leiding geen vies woord is, al schreef ik dat vroeger vaker in eerdere columns. Als je leiding kunt accepteren, dan kun je dat ook geven en mogelijk ook meegeven.
Zo kunnen voetballers later toch nog goed terechtkomen.
Het geheugen is een archief met onbetrouwbare medewerkers. Uit “Max, Mischa en het Tet-offensief”.
WIM VAN DEN BERG
© Haaglanden Voetbal
