Column van Wim van den Berg

CONTACT

Het was bloedje heet daar in Florida. Kinderen, schoonzonen, kleinkinderen naar de mall, lekker in de airco. Ik alleen aan het privé-zwembad met een goed boek en gekleed in een pendek om zo het water in te kunnen lopen. In mijn achterhoofd de melodie van “And the birds were singing” (van Sweet People) en alles rustig. Maar dan opeens die vogel op ongeveer 10 over 12 (qua stand dan) die mij probeerde te overtuigen van zijn zangkunst. Nou heb ik om meerdere goede redenen absoluut niets met vogels, behoudens het geluid en ik zocht het: CONTACT. Ik was toch alleen, dus, so what? Ik was bekend als een erkend fluiter en gooide dus mijn hele repertoire in de strijd en wat denk je? Het kreng antwoordde! Is dit nou voetbal gerelateerd? Op zich niet, maar contact wel. Als arbiter, later bestuurslid HSV en commissielid KNVB, maakte ik vele contacten en onderhield die ook. Nog steeds, voor zover mogelijk.

Na een lange periode van ontberingen, want “niet naar de voetbal” en kijkend naar de vele bestuurlijke mutaties bij de verenigingen begint het feest der herkenning nogal te minderen in omvang en intensiteit. Waarbij dient te worden vermeld, dat ik meeleef met al die clubs/verenigingen die het zo moeilijk hebben om vacatures ingevuld te krijgen. Over het algemeen teren we hier en daar voornamelijk op de oude glorie en soms nog sterker: op één man of vrouw. Bij het onverhoopt wegvallen daarvan zal de club uiteenvallen, zo dat al niet gebeurd is in het recente verleden. Mede daardoor is ook het aantal (voetbal-)clubs sterk gedaald en blijven alleen de heel sterke en goed georganiseerde verenigingen overeind.

Eenmaal weer mogelijk, toog ik een paar keer naar een voetbalwedstrijd, trof aardige bekenden, maar heel erg weinig, ondanks mooi weer bijvoorbeeld. Ondanks goed bedoelde gastvrijheid en ondanks dat bezoekende verenigingen niet eens een bestuursafvaardiging hadden om contact te onderhouden; toch nog wel gezellig. Ook langs de lijn, waar het griepen op de leiding nog steeds hoogtij viert, terwijl ik toch best goede arbiters hun hobby zag uitoefenen. Verjonging zie je niet zo heel erg veel op bestuurlijk- en commissieniveau en omdat je heel lang heel veel voor de KNVB moet hebben gedaan om eens een gouden onderscheiding te kunnen krijgen, is jeugdig talent onontbeerlijk. Zo was zowel de ALV van de VvG (Vereniging van Gedecoreerden) in onze regio, alsook die van de VvG in het Rotterdamse, waar Arie Quartel en ik te gast mochten zijn, van een bijzonder hoog grijshaar-gehalte, waarbij aangetekend dat “weet je nog?” op zich niet verkeerd is en contacten uit het verleden weer oprakelden. Toch heb ik er moeite mee en dat had ik als 18-jarig beginnend fluitist nooit kunnen bevroeden. Toen sprak mijn vader, voorzitter en tevens enig lid van mijn fanclub, “jongen let op, het gaat allemaal heel erg snel”! Echt niet, pa, zei ik toen! Echt wel, Pa, zeg ik nu. Mensen willen van nature ergens bij horen. Lang leve de club!

Psychologie (ooit gestudeerd): de absurde poging om onze hersenen met onze eigen hersenen te willen begrijpen.

WIM VAN DEN BERG

© Haaglanden Voetbal

 

 

Lees verder