Behalve met voetballen hielden Ton (Beije) en ik ons met nog iets anders bezig. Ja, achter de meiden aan gaan, oké, maar dat was logisch, dat deed iedereen, en zeker op onze stoere brommers. Nee, geen Tomos, Kreidler, Zündapp of Puch met hoog stuur en slingers aan de handvatten. Wij probeerden meisjes te versieren met onze tweedehands Mobylette en Berini. Of dat lukte? Ander onderwerp alstublieft.
Maar we deden dus nog iets anders, we begonnen met het schrijven over voetbal. Dat vonden we erg leuk en, als ik even onbescheiden mag zijn, we waren er ook niet echt slecht in. We schreven al voor het VIOS-krantje in onze jongste voetbaljaren, deden dat ook voor het maandblad van Feyenoord en de ADO-POST. Meestal sfeervolle verslagen van wedstrijden en toernooien in het buitenland. We voelden toen al aan dat het schrijven over voetbal misschien wel onze toekomst zou zijn. Sterker nog, op een gegeven moment trokken we de stoute schoenen aan en begonnen we een eigen voetbalblad te maken en uit te geven.
Bij de foto’s: covers en stukjes Voetbal Parade
Het kreeg de titel Voetbal Parade en kwam eenmaal per maand uit, te beginnen in september 1968 toen we nog voor Feyenoord uitkwamen. We interviewden – live, telefonisch of per brief – voetbalprofessionals zoals het ontluikende Ajax-talentje Johan Cruijff, NEC-goalie Nico de Bree, Harry Heijnen, international Wietse Veenstra, DWS-doelman Piet Schrijvers, Holland Sporter Theo Verlangen (woonde in Mariahoeve, Isabellaland) en vele anderen. We schreven redactionele artikelen en pittige columns. Hielden standen en statistieken bij. Hadden zelfs correspondenten in andere delen van Nederland.
We deden letterlijk alles zelf. Schrijven van de kopij en typen op stencils. Lay-outen met wrijfletters en in de stencils plakken van gerasterde foto’s; Ton had een buurman die voor ons op z’n grafische bedrijf van foto’s stencilbare rasters maakte. Afdraaien van die stencils, bij Ton in de kelder, Coevordenstraat 341, op een peperdure zelf van onze spaarcentjes aangeschafte Gestetner stencilmachine. De gestencilde pagina’s in de juiste volgorde verzamelen. Nieten, verticaal vouwen, banderol eromheen. En bezorgen in Den Haag en omgeving, of brengen naar het grote postkantoor in de Waldorpstraat. Jazeker, Voetbal Parade was een écht voetbalblad. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waar we de tijd vandaan haalden. Elke dag naar school inclusief huiswerk. Vier keer per week trainen en zaterdag voetballen. De actuele vorm en conditie checken van het vrouwelijk schoon in Moerwijk, Escamp en Morgenstond. En dán nog elke maand een eigen voetbalblad maken, de tijd ging toen waarschijnlijk een stuk minder snel dan vandaag.
Bij de foto: De Hoofdredactie van Voetbal Parade in 1970 op ‘zakenreis’ in het Zwitserse Luzern, met op tafel een exemplaar van het West-Duitse collegavoetbalblad Der Kicker.
Voetbal Parade kreeg steeds meer abonnees. En adverteerders, want ook wij moesten de bakker betalen. We maakten zelf de advertenties, haalden het geld op en besteedden dat weer aan verse voorraden papier, ander kantoormateriaal en postzegels. Op een gegeven moment kregen we een telefoontje. Of liever, mijn vader kreeg dat. Van Wim Schild senior, een klant van hem in de verzekeringssfeer. Maar meer nog dé voetbaljournalist van Den Haag en directeur van de Haagse Sport Nieuwsdienst. (Wordt vervolgd)
Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).
© Haaglanden Voetbal
