WE HOLLEN DE HELLING AF, STEEDS SNELLER………..
Ik ben langzamerhand verbijsterd, hevig verontrust en vraag mij af waar we met zijn allen naartoe gaan. Uiteraard zal ik de column weer voetbal gerelateerd laten verschijnen, maar dat wordt wel bovenmatig beïnvloed door allerlei omgevingsfactoren. Eerder maakte ik al gewag van het feit dat de overgrote meerderheid van goedwillenden te groot is voor het Malieveld, waar minderheden de macht in handen hebben om daar ook nog eens de door hen verlangde aandacht te krijgen. Afspiegeling daarvan is de volksvertegenwoordiging in de Tweede Kamer, barstensvol splintergroeperingen, waardoor je door de bomen het bos niet meer kan zien of ruiken. Wat was dat lekker vroeger in het Haagse Bos, waar we vlakbij woonden en met de padvinderij naartoe gingen voor spelplezier, maar ook voor een stukje opvoeding, dat tegenwoordig te vaak ontbreekt.
Respect is ver te zoeken en helaas ook een negatieve uiting op en rond de voetbalvelden. Ik vond mijn stimulans in boekje 8 van Rob Pronk dat zaterdagmiddag 20 november anno domini het levenslicht zag; ik was bij de presentatie in De Halve Maan, kocht het en las het thuis in één adem uit. En dacht: wat was het toch allemaal mooi in die dagen, zonder te verheerlijken, echt gemeend en constaterend dat het allemaal lang niet zo mooi meer is. Reden? WE ZIJN VERZIEKT! Op ALLE fronten. Geen tevredenheid meer, geen gevoel van welbehagen, geen solidariteit, geen aandacht voor de ander middels een luisterend oor en begrijpend knikken. Nee, ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken.
Communicatie gaat via sociale media. Ammehoela, niks sociaal, het gaat om MIJ en ik zal eens laten zien wat ik kan, wat ik wil, wat ik beheers, wat ik voor mening heb.
Waardoor dus ook menige goedwillende voetbalclub naar de barrebiesjes gaat of is gegaan en gemotiveerde bestuurders bijna gedwongen worden om mee te delen “bekijk het verder maar”, soms zelfs voorzien van bedreigingen. De geest is uit de fles. Anonieme knokploegen dan? Mag niet, lijkt niet goed en je verrader slaapt nooit. Maar elk weldenkend (voetbal-)mens denkt op zeker wel eens: “moet dat nu allemaal?”. De recente onlusten o.a. in Rotterdam spreken boekdelen, helaas. Rebellie van de eerste orde en bijna niet meer te temmen, behoudens als je…….vul dat zelf maar in.
Noodgedwongen lege stadions en geen toegang tot de amateurvelden als toeschouwer. Lastig? Best wel, want je mist de sociale contacten. Door te komen? Jawel hoor! Beetje aanpassen, in het gareel lopen en een betere toekomst voor ons allen wensend. En dan weer naar de clubs, waarvan ik ook al een tijdje lang niet alle bestuursleden meer ken en zij zich verbijsterd afvragen “wie is die man in dat Haaglanden Voetbal-jasje”? Niet schrikken. Ik ben het maar en u kunt mij vinden op pagina 36 tot en met 38 in het fraaie 8e boek van Rob Pronk. Lectori Salutem.
Pubers zijn net katten die alleen maar thuiskomen om te mauwen en te eten.
WIM VAN DEN BERG
© Haaglanden Voetbal
