Blikkie Terug Haaglanden Voetbal Deel 10: Van Ruud Pauptit tot Het Landje

|||||||

Door zelf te voetballen op zaterdag en redactiewerk te doen voor Wim Schild op zondag ging je het Haagse voetbal ook persoonlijk steeds beter kennen. Je had vaak dezelfde mensen aan de telefoon, waardoor er iets van een vertrouwensband ontstond.

Ik ging ook nog vanaf 1 augustus 1971 werken bij de Haagse Voetbal Bond op de Suezkade 141, mijn eerste echte full-time baan. Dinsdag- en donderdagmiddag mocht ik om drie uur weg omdat ik bij de betaalde B-selectie van FC Den Haag zat en de training van Rinus Loof om vier uur begon.

Bij de foto: Ruud Pauptit, competitieleider zondag HVB en fanatieke opponent bij flessenvoetbal op het plaatsje achter op de Suezkade 141.

Bij de HVB was ik competitieleider van de Welpen en Pupillen en van mei tot half augustus ook van de Bedrijfs- en Zomeravondcompetitie. En alles met de hand bijhouden op grote groene kaarten met ruitjes waarop je de uitslagen, standen en programma schreef. Daarna alles keurig inleveren bij mevrouw Nonnie Rutgers, de snelste typiste van Nederland. Zij overschreed met haar tien vingers de maximaal toegestane snelheid binnen de bebouwde kom, want alles moest voor een bepaald tijdstip worden klaargemaakt voor de drukker van Voetbal West, het weekorgaan van de HVB. En als alles geregeld was achter op het bestoeptegelde plaatsje bij de HVB 1-tegen-1 flessenvoetballen met Ruud Pauptit, competitieleider Zondagvoetbal. Zweten als runderen en daarna weer gewoon aan het werk. Administrateur Dick de Wit zei er niets van, stond ons zelfs aan te moedigen. Of liever, tegen elkaar op te zwepen.

Bij de foto: HVB-medewerkers anno 1971: Dick de Wit (Administrateur), Koos Endlich (competitieleider junioren), Corinne Pijtak (secretaresse), Daan Blok (gastheer en Manus van Alles).

Dat voetballen op steen was sowieso iets heerlijks. Je deed het elke dag op straat. En ik niet alleen, heel Den Haag voetbalde buiten, weer of geen weer. Straat tegen straat, wijk tegen wijk, en altijd tot aan het gaatje. Je schopte je schoenen kaal, wat je vader en moeder je niet in dank afnamen. Je werd regelmatig grof onderuit geschopt, het bloed kwam door je kapotte broek heet. Droeg je een korte broek, dan stroomde het je kous in. Jammer dan, niet huilen, niet ouwehoeren, opstaan, doorgaan. En pas naar binnen gaan wanneer je je moeder handenklappend uit het raam hoorde roepen: “Eten!”

Bij de foto’s: Historische Haagse straatvoetbalterreinen uit de jaren ’50 en ’60 in de Beatrijsstraat en Vierheemskinderenstraat (Moerwijk).

Mijn territorium bevond zich in de Beatrijsstraat, de pleinen en het grasveld van de katholieke school. Plus Het Landje in de Vierheemskinderenstraat, waar ik voetbalde met Cees Elkhuizen, Hans Zomerhuis, Aad Snijders, Johnnie en Bennie Schermer, Nico Vrijaldenhoven, Ron den Boer, Robert Robinson en vele anderen. En met mijn beste vriendje Eric Gossiaux van de Melis Stokelaan, schuin boven De Gruyter. Wat was ik verdrietig toen hij opeens zei dat hij voor het laatst meedeed. De volgende dag gingen hij en zijn ouders emigreren naar Amerika. Tranen. Tuiten.

Bij de foto: Anno 2021 voor even teruggekeerd naar een voetbalplek uit mijn jonge jaren, naar een van de pleinen van de school in de Beatrijsstraat hoek Vierheemskinderenstraat. Ook daar is de verpaupering genadeloos toegeslagen.

Zo heeft iedereen uit die tijd z’n favoriete Haagse straatvoetbalplekken. Een enkele keer mocht ik meedoen met de oudere jongens op het Kaapseplein. Aad de Mos, Dick Advocaat, z’n broer Jaap, Wim Lalleman, Harry Vos, Tonny van der Voorn en anderen, de ene slijtageslag na de andere. Beginnen met 2 tegen 2 – jassen als doelpalen – en na een halfuur 15 tegen 15 op een steeds langer gemaakt stenen veld. Vechten voor elke decimeter, leren incasseren, winnen maar ook verliezen, en het belangrijkst: letterlijk op de been blijven. Wie vroeger veel straatvoetbalde, leerde om niet te vallen en bleef later op het grasveld altijd stevig op z’n benen staan. Straatvoetbal was de bakermat van heel veel toptalent. Kom daar nu nog maar eens om, met je Xbox, PlayStation, Nintendo Switch, Netflix en weet ik veel met wat voor andere nutteloze zooi ze vandaag de dag allemaal bezig zijn. (Wordt vervolgd)

Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).

© Haaglanden Voetbal

 

 

Lees verder