Terug naar de HVB, de Haagse Voetbal Bond op de Suezkade 141. Het was daar dagelijks een zoete inval van veel voetbalkader.
De secretaris van Tamuvona deed de deur open voor zijn collega van Westerkwartier en de penningmeester van Cromvliet kwam tegelijk binnen met de voorzitter van GDCPH. Vooral op maandag was het een gekkenhuis, want voor 12.00 uur ’s middags moesten de ruilformulieren van het weekend ervoor binnen zijn. Was je te laat als club, dan kreeg je een boete van ƒ 1,25 per ontbrekend of te laat formulier. Vaak kwam een welbekende wedstrijdsecretaris pas op dinsdagochtend met de formulieren van zijn club. Hij legde ze zwijgend op de balie. En zette er een doos moorkoppen of tompouces naast. Dus hoezo een boete voor te laat ingeleverde ruilformulieren, hij had ze toch gisteren al afgegeven…?
Bij de foto: Personeel van de Haagse Voetbal Bond rond 1970 met Hans Rijkhoek, Ed Moen, Ruud Pauptit, Lex Schoenmaker, Ray Schoenmaker, Dick de Wit, dhr Jansen, Marja van Rijn, Lenie Vonk.
Het Haagse voetbal telde in die jaren meer dan 200 verenigingen. Daarvan zijn er nog maar enkele tientallen over, de afgelopen decennia zijn desastreus geweest voor ons voetbal. Fusies waren er aan de lopende band. Net als clubs die van het ene op het andere moment werden opgeheven. Het Haagse voetbal zakte door z’n voedingsbodem heen. Over oorzaken hoeven we niet lang te discussiëren. Te weinig leden, geen kader, nauwelijks vrijwilligers, een negatief eigen vermogen of daar een combinatie van. Mensen kregen en krijgen ook steeds meer mogelijkheden om hun vrije tijd in te vullen. Dat de demografische samenstelling van de stad en omgeving behoorlijk is veranderd, helpt ook niet echt mee. Kort door de bocht, er kwamen en zijn steeds minder echte Hagenaars en dus ook minder voetbalHagenaars.
Bij de foto: Personeel van de Haagse Voetbal Bond rond 1970 met Hans Rijkhoek, Nonnie Rutgers, Ray Schoenmaker, Corinne Pijtak, Dick de Wit, Chris Willemsen.
Is dat erg? Ja, ik vind van wel, ik krijg altijd warme gevoelens als het over vroeger gaat en vind het jammer dat de tijd niet in staat is alle wonden te helen. Niet dat ik hoop dat vroeger terugkomt – dat moet je ook helemaal niet willen; life goes on – maar het was toen allemaal zoveel leuker, saamhoriger en acceptabeler dan tegenwoordig. Nee, hier spreekt geen ouwe chagrijn, ik ben een en al positivisme. Maar als iets mooi en goed is, wil je het zo lang mogelijk vasthouden. En dat kan dus niet. Jammer maar helaas, zou Sjef van Oekel zeggen. Ook een Hagenaar trouwens. En een erg leuke. Als tekstschrijver van een Amsterdams reclamebureau maakte ik in de jaren ’80 een paar tv-commercials met hem. Opdrachtgever was wethouder Jan Schaefer. De activistische, maar zeer humoristische PvdA-politicus die 24 uur per dag een spijkerpak droeg, wilde een origineel idee voor de gemeenteraadsverkiezingen. Ik bedacht een concept met Dolf Brouwers, die in zijn rol als Sjef van Oekel heel Amsterdam moest afzeiken en tot slot de inwoners opriep om vooral niet te gaan stemmen. Schaefer vond het geweldig.
Bij de foto’s: Dolf Brouwers alias Sjef van Oekel niet alleen bekend als acteur maar ook als zanger.
Bovendien had het succes, er gingen meer Amsterdammers naar de stembus dan ooit tevoren. Wim T. Schippers – die T had hij bedacht omdat Willem Duys zichzelf ook opeens Willem O. Duys ging noemen – schreef een groot deel van de teksten mee en we gingen filmen. Ik haalde Dolf in Den Haag op, hij woonde op het Slijkeinde, en bracht hem ook weer thuis. Tijdens de ritten hield hij geen seconde z’n mond. Wat een verhalen en wat een humor, hij was nog leuker dan in Van Oekels Discohoek, De Lachende Scheerkwast, Waldolala en al die andere briljante VPRO-series. Ook in de auto was hij Van Oekel, constant gooide Dolfs alter ego er kreten uit als Pardon reeds, Ik word niet goed en Wie is u ook alweer? Van voetbal moest hij niets hebben. Vond hij een nogal domme en zinloze bezigheid. “Met 22 man achter 1 bal aanlopen, wat een onzin. Waarom krijgt niet iedere speler een bal, dan krijg je nooit ruzie. Of zijn de ballen soms op?” (Wordt vervolgd)
Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).
© Haaglanden Voetbal
