Keepers dus, want ik was nog lang niet klaar. Mijn gepassioneerde bewondering voor doelverdedigers is er nog altijd, hoewel er natuurlijk wel aan allemaal een steekje los zit. TV-voetbalcommentator Leo Oldenburger schreef enkele jaren geleden het boek Keepers zijn gek.
Niets aan gelogen, waarheid als een kudde koeien. Ballen tegenhouden als hobby of beroep, hoe kom je erop. In mijn boek De moeder aller nederlagen – dat opent met een tranentrekkende terugblik op de WK-finale van 1974, met op de cover onze overdreven applaudisserende en “Bravo! Bravo!” roepende prins Pieter van Vollenhoven, op het moment dat Franz Beckenbauer de Wereldbeker omhoogtilt; struin Marktplaats af en je hebt grote kans dat je het boek voor een habbekrats kunt aanschaffen – staat ook het verhaal De geboorte van een attitude. Dat gaat over Pim Doesburg, de in 2020 overleden doelman van Sparta, PSV en 8 keer Oranje. Die kon er ook wat van. Keepen, jazeker, als de beste. Maar ook vloeken en schelden. Op alles en iedereen, want keepers vinden ook altijd dat ze nergens schuld aan hebben.
Bij de foto’s: Pim Doesburg en een aantal andere Spartanen in het plakplaatjesalbum Voetbalsterren Eredivisie 1971/1972 en de cover van het boek De moeder aller nederlagen.
Al laten ze het kansloze rollertje door hun benen gaan, slaan ze de mislukte voorzet in hun eigen bovenhoek of dwarrelt het schot vanaf de middenlijn zomaar door hun slappe handjes heen: het is altijd de schuld van een ander. Desondanks houd ik van ze. Zonder uitzondering. Want hun gedrevenheid is niet met die van de andere tien spelers van hun elftal te vergelijken. De nul houden, wat de Engelsen a clean sheet noemen, dát is de natte droom van iedere doelverdediger, van hoog tot laag, elke wedstrijd weer, en daar doen ze alles voor. Over natte droom gesproken – en als u dat seksistisch vindt, is dat uw probleem en niet het mijne – de allerbeste keeper ter wereld heet natuurlijk Tess Wester. Maar over handbal graag een andere keer. Of op de website Haaglanden Handbal, als die zou bestaan.
Terug naar mijn jaren ’60 hobby: het verzamelen van foto’s en handtekeningen van keepers. En sta mij toe één aflevering over onze stadsgrenzen heen te stappen. Mij overvalt nog altijd een heerlijk gevoel wanneer ik door mijn goed bewaarde albums blader en ze allemaal weer tegenkom. De veel te jong overleden Jan van Beveren, door velen bestempeld als de beste Nederlandse doelman ooit. PSV’er en Ajacied Gert Bals, die er destijds in z’n eentje bij Spartak Trnava voor zorgde dat Ajax de volgende ronde van de Europa Cup I bereikte. En wat te denken van de piepjonge Piet Schrijvers van DWS, van wie we toen nog niet wisten dat hij een schitterende carrière zou krijgen, met onvergelijkbaar grappige bijnamen als De Beer van De Meer, Het Lek van PEC en De Bolle van Zwolle. Mooie man, Piet Schrijvers. Geweldige doelman. Die pislink was op Ernie Brandts, want die schopte hem tegen Italië met een niet al te slimme sliding het WK van 1978 uit. Lees Piets door Yoeri van den Busken opgetekende levensverhaal in de biografie DE BEER VAN DE MEER. Je moet van goeden huize komen, wil je het droog houden, wat een emotioneel en onvoorstelbaar goed geschreven boek is dat.
Bij de foto’s: Topkeepers Jan van Beveren, Gert Bals en Piet Schrijvers, met handtekeningen en plakbandrestantjes, want de albums waarin ze zitten zijn inmiddels een halve eeuw oud…
Op zeker moment trok ik de stoute schoenen aan en besloot brieven te schrijven naar keepers in andere landen. Dankzij Radio Veronica en mijn groeiende collectie grammofoonlaten had ik de Engelse taal al op jonge leeftijd onder de spreekwoordelijke knie. Dus scoorde ik in no-time weer heel wat foto’s met handtekeningen. Zo kreeg ik, na een brief aan Tottenham Hotspur met de vraag om een foto met handtekening van Pat Jennings, een fraaie verzamelflyer met voor en achter op een kleine twintig foto’s met handtekeningen, waaronder dus die van Pat Jennings, de sluitpost van de Spurs en het Ierse nationale elftal. Niet lang later volgde Günter Bernard, doelman van Werder Bremen en international. Maar het ging ook weleens mis. De Tsjecho-Slowaakse voetbalbond vroeg ik een foto met handtekening van de weergaloze doelman Ivo Viktor. Ik kreeg een envelop terug zonder wat ik gevraagd had, maar met het adres van zijn club Dukla Praag. Mijn brief aan die destijds vermaarde club werd nooit beantwoord. Altijd al rare jongens gevonden, die Tsjechen.
Bij de foto’s: Pat Jennings, sluitpost van Tottenham Hotspur en het Ierse nationale elftal.
Günter Bernard, doelman van Werder Bremen en het West-Duitse nationale elftal.
Envelop van de Tsjecho-Slowaakse Voetbalbond met het verzoek om voor de handtekening van Ivo Viktor contact op te nemen met zijn club Dukla Praag.
Tot slot van deze aflevering Giuliano Sarti, de magistrale doelman van Europa Cup I winnaar Internazionale en het Italiaanse nationale elftal. Die man kon niet alleen geweldig ballen tegenhouden, hij was ook nog eens perfect gekleed. Zoals alle Italianen, want die gaan liever dood dan dat ze niet goed op een foto staan. Kijk op de foto’s naar dat kraagje onder z’n keeperstrui. Is dat stijlvol of niet? Zo, en dan gaan we ons de volgende keer weer bezighouden met keepers uit Den Haag. Want daar zaten ook heel wat bijzondere exemplaren tussen.
Bij de foto: Giuliano Sarti, de stijlvolle doelman van Internazionale (staand derde van rechts) en het Italiaanse nationale elftal (zittend helemaal links); kijk ook naar de andere grootheden op de foto’s, zoals Gianni Rivera, Giacinto Facchetti, Luigi Riva en Sandro Mazzola.
(Wordt vervolgd)
Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).
