Column van Wim van den Berg

TIME OUT

Op 23 november 2021 heb ik een column ingediend en maakte gewag van de verpaupering in de maatschappij.

Sindsdien is er het nodige gepasseerd in afwachting van de hervatting van de “normale” competitie en opeens was het zover, toen de overheid een soort groen licht gaf voor ons aller welzijn en de velden weer bezocht mochten worden. Druk werk dus met de agenda: plannen van mogelijke bezoeken en snuffelsessies, tot de storm een allesoverheersende partij bleek te worden en mij – en met mij vele bekende vrienden – noopte om het thuishonk dan maar niet te verlaten en de weldaad van het boek te honoreren met een Ketel 1 met ijs uit eigen voorraad; gelukkig ben ik niet afhankelijk van derden in deze en kon ik ook mijn gevoelens delen met zielsverwanten die eigenlijk ook wel eruit wilden, maar door Corona-symptomen werden tegengehouden.

Desondanks genoten van fraaie TV-beelden met volle stadions, maar ook helaas geconfronteerd met vervelende incidenten, die het zichtbaar gemaakte voetbal tamelijk ontsierden. En al die tijd ging het/mijn tennissen gewoon door in de hal van Westvliet, met na afloop (ook eindelijk) weer een bakkie. Wij ietwat oudere jongeren genieten van het spelletje, kunnen onze agressie kwijt, praten na afloop over het wereldgebeuren, voorzien van ergernissen en leuke momenten. En we uiten onze zorgen over Biden en Poetin en andere beslissers, soms dictators die de lengte krijgen, soms demagogen die de Tweede Kamer verstieren, soms arbiters die er duidelijk naast zitten, nog los van var-medewerkers die ook niet altijd gelijk blijken te hebben. That’s life!

Zo had ik even contact met vriend Kevin Blom, ook alweer 48, die aan het herstellen is van een heftige Corona-aanval en zijn energie nog moet zoeken. Best lastig hoor, zoals in mijn nabije omgeving meerdere kerels daar last van ondervonden dan wel ondervinden. En als dit voorbij is, dan vinden we weer iets anders virusachtigs dat ons welzijn beïnvloedt en het leven onaangenaam maakt. Bijzonder is toch wel om bijna niets meer te lezen over slachtoffers van de reguliere griep, toch altijd nog een virus dat rond moet waren en onheil moet stichten. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat cijfers steeds moeilijker specifiek te produceren zijn en het nieuwe fenomeen opkrikken ten koste van het oude.

Kortom: ik zie met graagte de bestaande contacten live tegemoet en blijf optimistisch, ook al ben ik erg bang voor escalatie door foute beslissingen vanuit de ivoren torens van leidinggevenden die het hopelijk goed menen met ons, maar macht ook koesteren. En grondgebied. En geld. En invloed.

Fijn dat wij bijvoorbeeld als Vereniging van Gedecoreerden gewoon weer pogen bijeen te gaan komen, ergens naartoe te gaan, een neut te nemen, info tot ons te laten doordringen, het busje in kunnen, een live-alv kunnen houden en lekker te babbelen aan de bar zonder mondkapje (dat drinkt verdraaid lastig trouwens) en zonder bij de ingang je QR-code te showen op je magische telefoon, die allesbeheersend jouw gelijk van toegang aan mag tonen.

Mein Gott, wat een wereld.

Gelach is de muziek van de ziel (uit “Vossenhuid” van Minette Walters).

WIM VAN DEN BERG

© Haaglanden Voetbal

Lees verder