In 1971 verscheen van Rod Stewart zijn fenomenale cover van Reason To Believe, geschreven door Tim Hardin. Het was in ons land een succesvolle single met een dubbele A-kant, want op de flipside stond Maggie May.
Voor die enkele cultuurbarbaar die Rod Stewart niet mocht kennen: hij was een geweldige voetballer, maar kon nog beter zingen. Net als jaren later de ook al zo’n goede voetballer Robbie Williams zou doen, koos hij voor een carrière als zanger. Geen verkeerde beslissing, zo bewijzen zijn immense oeuvre en dito bankrekening. Natuurlijk kent iedereen het verhaal achter Maggie May. Zij was een ongeveer 15 jaar oudere mevrouw met wie de middelbare scholier Rod zijn eerste seksuele avonturen beleefde. Waar klasgenoten in de pauzes kozen voor een ontspannend wandelingetje door het Londense Hyde Park, daar maakte Rod in haar huis elke dag inspannende een-tweetjes met de onverzadigbare Maggie. Je moet er maar van houden. En dat deed Rod. Sterker, hij schreef er dat tijdloos mooie nummer over.
Waarom deze inleiding? Omdat beide nummers te vinden zijn op Stewarts album Every Picture Tells A Story. Vrij vertaald: bij elk plaatje hoort een praatje. Ik mag Rod Stewarts voetbalschoenen nog niet eens dragen, noch mag ik de pen vasthouden waarmee hij al zijn onvergetelijke songs schreef. Maar ik probeer op mijn bescheiden manier ook verhaaltjes te bedenken bij totaal andere foto’s.
Zo kwam ik een werkelijk juweel tegen in de erfenis van Hans Mittelberg. Over de veel te vroeg overleden ex-voetballer van HBS, VUC en het Haagse elftal heb ik het al eerder gehad. In één van zijn minutieus bijgehouden plakboeken zag ik deze historische foto uit 1976. VUC is op dat moment hard op weg om de top van het Nederlandse amateurvoetbal te bereiken. Onder leiding van de legendarische John ‘Sir John’ van der Lubbe wordt het ene succes na het andere behaald. Om de week is het thuiscomplex aan Het Kleine Loo stijf uitverkocht. En natuurlijk gaat de Voorwaarts Utile-Dulci Combinatie ook op trainingskamp. Waar naartoe? Naar Zeist uiteraard, naar het Sportcentrum van de KNVB, destijds het walhalla voor clubs en spelers met ambitie. Dáár is deze schitterende foto waarschijnlijk geschoten.
Bij de foto: Zeist 1976, VUC is op trainingskamp in Zeist; Hans Mittelberg, Floor Klein en Kees Mol nemen tussen de trainingen van John van der Lubbe door even tijd om te relaxen.
Drie Haagse toppers die de kranten week in week uit bezig hielden en hier nog twintigers zijn. De enkele jaren oudere linksback Hans Mittelberg praat met de net van RVC overgekomen rechtsback Floor Klein en de dan al fenomenale spits Kees Mol. Ja, ik geef het toe, ik ben niet objectief. Ik ken Kees al vanaf het Stevin Lyceum waarop we samen zaten. We voetbalden ook samen in het schoolelftal – Kees was toen nog VCS’er – werden tweemaal Haags kampioen en Kees kwam toen al springend met zijn hoofd een meter boven de lat uit. Oké, een paar centimeter overdreven, maar nog nooit heb ik iemand zo hoog zien springen. Geen wonder dat het aantal kopgoals van Kees niet te tellen was. Maar hier zit hij dus met Hans Mittelberg en Floor Klein te relaxen. Jochies nog, nog maar net begonnen met wat fantastische carrières zouden worden, waar ze in alle onschuld van die tijd nog geen idee van hadden. Every Picture Tells A Story, jazeker, deze foto vertelt een verhaal, een schitterend verhaal. Zonder woorden. Die zijn namelijk niet nodig. (Wordt vervolgd)
Bij de foto: VUC in 1976 in de strijd om de Zilveren Bal, met staand vanaf links: leider Paul Camminga, Ronald Westendorp, Hans van Hoek, Floor Klein, Kees Mol, Fred Gouwentak, trainer John van der Lubbe, Jan Gerritzen en zittend vanaf links: Bob Rijpstra, Gabri Winkels, Hans Mittelberg, Rob Alkemade, Frank Bok, Dick van der Zwan, Joop Pronk, Ruud Wetzel.
Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).
© Haaglanden Voetbal
