HET EINDE IS NAKEND…….
En dus de hoogste tijd om naar ons ‘eigen’ clubhuis te rijden om – met speciale afspraak met Rob Wursten – naar VUC-Valken’68 te gaan kijken, samen met Arie, Kees, André en Joost.
Allereerst een korte babbel bij binnenkomst met John van der Lubbe en een breed “hallo’ met Henri, bijgenaamd “Beer” en zeker niet te vergeten het weerzien met Emmy en Peter van Drunick, na een moeizame medische periode.
En dus ook Rob al aan tafel, met stut en steun van een rollator en frequent toiletbezoek veroorzaakt door medicijnen. Valken’68 ruim vertegenwoordigd door bestuursleden, die hoopten op een overwinning in een wedstrijd die het aanzien best waard bleek. Een verslag door een vakman is er al op Haaglanden Voetbal geplaatst en dus volsta ik met het arbitrale trio bestaande uit referee Arjan Verhoeve uit Barendrecht, die een uur nodig had om bij VUC te geraken. En dat op een rustige 3 mei 2025 (vakantie en zo). Hij had helaas wat gele kaarten nodig, maar hield het spul goed in de klauw, geholpen door Wim Masmeijer (Valken’68) en Henry Annokkee (VUC en oud-arbiter).
Lekker zonnetje, matig opgekomen publiek, maar wel gezellig op het buiten-terras (nietwaar Peter G.?). En ook langs de lijn, waar wij als oudgedienden genoten van de zomerse outfits en van onderlinge discussies over het wel en wee van met name de VvG. Nog steeds partner in het Buurthuis van de Toekomst en geweldig ontvangen door Hans Klippus c.s.. De Ketel 1 na afloop reeds ingeschonken voor zowel Rob als mij na, heb ik zelfstandig en ook op de gezondheid van Rob verorberd, voorzien van smakelijke snacks en weglopende spanning van Hans. Hij liet trots de meest recente elftalfoto zien, waardoor verleden en heden in elkaar overlopen in de bestuurskamer, annex het VUC-museum!
De uitslagen voorspellen nog een geweldige apotheose in deze competitie, waarbij volgende week ARC-VUC redelijk opvalt.
Door allerlei omstandigheden miste ik Henk Verbiest op de tribune, maar ook Rob Wursten, om wie ik mij zorgen maakte. Wel oude bekenden aanwezig als Philip en Jack, echte VUC-ers en minstens zo nerveus als Hans…….
André fietste derwaarts en gaat naar Buchenwald, een plaats die een belangrijke rol speelt in zijn recente boek “Het Neurenberger Mysterie”.
Hij wil – net als in zijn boek “Terug naar Arras” – zelf waarnemen hoe het er uitziet en hoe je één en ander beleeft als bezoeker.
Wim van den Berg
