Blikkie Terug Haaglanden Voetbal Deel 13: Van Eddy Hartmann tot Theo v.d. Burch

||||||||

Op 1 juli 1971 smolten ADO en Holland Sport samen tot één Haagse fusieclub. Aanvankelijk heette die nog FC Den Haag/ADO, maar al snel werd het FC Den Haag. Over de fusie zelf en alle dubieuze zaken die zich er destijds bij afspeelden, wil ik nog een boek uitgeven. Want er zijn na een halve eeuw nog steeds veel onbeantwoorde vragen.

Werd Holland Sport het mes op de keel gezet om zichzelf op te geven? Wilde het ADO-bestuur überhaupt wel fuseren met die cowboyclub die in het Zuiderpark met de nek werd aangekeken? Zand en veen samen, dat kon toch helemaal niet? Waarom nam ADO slechts drie spelers (Woody Louwerens, Sjaak Roggeveen en Paul Roodnat) over uit de meer dan 25 koppen tellende Holland Sport-selectie? Welke rol speelde de Haagse sportwethouder Piet Vink in de soap? En nog een paar dozijn vragen waarop ik het antwoord graag zou willen weten. Waarbij ik me realiseer dat dit steeds moeilijker wordt omdat er niet veel mensen meer zijn die het kunnen navertellen. Bovendien heeft de waarheid de eigenschap na jaren steeds troebeler te worden.

Bij de foto: Het tweede van FC Den Haag/ADO, beter bekend als FC Den Haag-B in seizoen 1972-1973 met Hugo Lochtenbergh, Chris Willemsen, Henny Ardesch, Tor Fuglset, Aad Kila, Jan dde Jong, Theo van der Burch, Wim Looije, verzorger Frans Evers, trainer Rinus Loof, Woody Louwerens, Wim van Laar, Joop Korevaar, Dick van der Wulp, René Pas, Rob Ouwehand, Cees Jansen, Paul Roodnat, Rob Monnee, Barend van Hijkoop.

Wat wel vaststaat, is dat ik die eerste jaren van de nieuwe Haagse profclub van dichtbij mocht meemaken. Als talentvol aanvallertje van ADO’s regionale jeugdelftal mocht ik regelmatig meetrainen met de betaalde B-selectie van Rinus Loof. In het tweede jaar van FC Den Haag zelfs permanent, samen met onder anderen Wim van Laar en Ton Lensink. We speelden dikwijls een halve of een hele wedstrijd mee. Op zondag voetballen bij ADO 3 en zaterdag bij ADO 2, zo zat het toen ongeveer. En nee, een officieel contract kregen we niet. Wel was er tweemaal per seizoen iets wat wij Een Hartmannetje noemden. In december en mei was er een diner voor de spelers met vrouwen, als je die tenminste had. Manager Eddy Hartmann was daar maar de helft van de tijd zichtbaar aanwezig. De andere helft bevond hij zich op het toilet en wachtte ons daar één voor één op. Met zijn onvergetelijke nasale stem wenste hij ons fijne feestdagen en een voorspoedig nieuwjaar, en in mei een prettige vakantie. Ten slotte gaf hij iedereen een gesloten envelopje dat we pas thuis mochten openmaken. Ik zal niet zeggen hoeveel erin zat, maar 500 gulden was een hoop geld in die tijd.

Bij de foto’s: Eddy Hartmann, de eerste fulltime manager van een profvoetbalclub in Nederland. Op de andere foto ondersteunt hij in Utrecht bij DOS-ADO samen met assistent-trainer Rob Baan de geblesseerd geraakte Harry Heijnen.

Er was nog een tweede manier waarop wij als amateurs bij FC Den Haag 2 geld verdienden. Met name bij uitwedstrijden. Dan gingen we zaterdagochtend om een uur of half tien met de bus naar Maastricht om het tegen MVV 2 op te nemen. Loof wees twee spelers aan die de mand met kleding moesten dragen, zowel heen als terug. Was jij één van die twee, dan was je de lul en wist je zeker dat je die dag niet aan spelen toekwam. Die mand was nog loodzwaar ook, met 16 complete tenues en trainingspakken. Op de terugweg als het had geregend woog hij tweemaal zo zwaar. Je kwam er ook weleens (te laat) achter, dat enkele spelers de mand nog extra hadden verzwaard met trottoirtegels. Humor.

Bij de foto’s: Theo van der Burch halverwege de jaren ’60 op de officiële kaart-voor-fans en in een paar woorden geportretteerd in de FC Den Haag Pocket 1972.

Maar geld verdienen dus. Na afloop in de bus terug naar Den Haag werd er gekaart. Theo van der Burch, René Pas, Jan de Jong en andere ervaren jongens die in het tweede afbouwden, zaten te klaverjassen, pokeren, maar vooral zwikken. Hadden ze geleerd van Ernst Happel. Niet alleen voor de lol, maar ook voor geld. De knaken, joetjes en geeltjes vlogen over en weer, net als de gvd’s wanneer die ene kaart die ze zo dringend nodig hadden maar niet wilde komen. Anyway, het kaarten leverde winnaars op. En die waren zo gul om ons amateurs een deel van hun winst te geven. Dus al hadden we verloren – in Maastricht in de 89ste minuut toch nog met 1-0 klop krijgen, chagrijniger kon je de FC Den Haag-spelers niet krijgen – dan ging ik toch nog met een tientje of vier, vijf netto naar huis. Initiator van die charitatieve actie? Tik-Tak-Theo van der Burch. Binnen de lijnen de beste rechtsback die Nederland ooit heeft gehad. Erbuiten een geweldig en sociaal mens. En dat is hij, 78 lentes intussen, tot op de dag van vandaag nog steeds. (Wordt vervolgd)

Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).

© Haaglanden Voetbal

 

Lees verder