Blikkie Terug Haaglanden Voetbal Deel 14: Van Alex Jacobs tot John Bolman

|||||||||||

Oud worden, daaraan kun je toegeven. Je kunt ook proberen om oud worden voor je uit te schuiven. Als dat lukt en je lichaam en geest sputteren niet te veel tegen, kun je het nog best leuk hebben. Ook wanneer je al wel Willem Dreest en nog niet Alzheimert. Want het is ontegenzeggelijk waar dat ouderdom met gebreken komt. Maar als je een beetje levensmazzel hebt, valt het allemaal best mee. Ook als je voetballer was. En nog steeds probeert te zijn.

Kon je vroeger probleemloos zeven dagen per week voetballen, tegenwoordig is één keer in de week al heel wat. We doen het met een groep ouwelullen bij DUNO, elke vrijdag van elf uur tot half één. Walking Football heet het en we Walken meer dan we Footballen. Onder leiding van één van Den Haags Beste Linkerbenen aller tijden, Hans Lamens. Warming-up, rondootje, afronden op kleine doeltjes. En tot slot een partij van tweemaal 20 of 25 minuten.

Het is en blijft een feest, elke keer weer. Vooral als je niet bent verleerd hoe je met een bal moet omgaan. Het gevoel is er nog steeds, in beide benen, en het hoofd weet ook nog precies hoe alles moet. Alleen wil Vader Tempo nogal eens roet in het eten gooien. Dan komt dat balletje nét een microseconde te vroeg of te laat bij je, en dan ben je ‘m kwijt. Of ligt hij met een beetje pech in de sloot of op het dak van het clubgebouw.

Na afloop is er onveranderd De Derde Helft. Nog altijd even belangrijk als de eerste en tweede. Hertog Jan is ook altijd van de partij. Krat na krat komt dit edele heerschap zich aan ons voorstellen. Wel nuttigen met mate natuurlijk, want we moeten nog terug naar huis. Waar we aan het eind van de middag op de canapé uitgeteld liggen bij te komen van de inspanningen. En de drie dagen erna zo stijf zijn als een Praxis vol planken. Enkels, kuiten, knieën, dijen, liezen, heupen, ribben, nek… geen beweging in te krijgen. Nooit geweten dat ik zóveel gewrichten en spieren had.

Kappen maar dan? Niet meer voetballen dus, want we lopen tenslotte al richting 70? Ben jij gek! We gaan door tot we erbij neervallen. Op de Schaal Van Genot staat seks op 3. Gezellig uit eten op 2. En zelf voetballen op 1. Niet met mij over discussiëren. Heeft geen zin. Geen genot zo groot als het goed raken van een bal, het geven van dat ene passje op maat, de dropkick die nog steeds lukt en dat doelpunt buitenkantje rechts binnenkantje paal in de verste hoek. Heerlijk!

Nu even serieus, het belangrijkst van deze Blikkie Terug, want drank maakt de tongen los in de kleedkamer en op het schitterende DUNO-terras. Voor ons ouderen gaat het dan vaak over vroeger, over wat we in lang vervlogen tijden meemaakten op de honderden velden die onze stad rijk was. De verhalen worden almaar groter en schilderachtiger, maar dat is juist zo leuk. We genieten er elke keer weer van, we worden met terugwerkende kracht steeds betere voetballers.

Waar we niet van genieten, is wanneer er namen voorbijkomen van voetballers van vroeger die er niet meer zijn. Niet iedereen heeft zoveel geluk in z’n leven gehad als wij. Veel van onze vrienden zijn jong gestorven. We staan er dikwijls bij stil, bij die toppers die voortijdig het veld verlieten en ongetwijfeld nu op de eeuwige jachtvelden aan het Walking Footballen zijn.

Bij de foto’s: Alex Jacobs als junior van VIOS in actie tegen VCS en later bij SOA (vierde van links staand).

Van VIOS-ploegmaat Alex Jacobs tot gigant John Bolman, van topjournalist Fred Racké tot Snoekie-voorzitter Nico van Leeuwen, van Scheveningen-icoon Koos van den Bosch tot scheidsrechter John Blankenstein, van SVPTT-teamgenoot Wim Lamens tot Texaan Leentje Rog, van Silva Boy Koos Weezenaar tot VIOS-kanon Karel Waanders, van ESDO-sluitpost Johnny Neervoort tot VUC-kanjers Peter Alkemade en Joop van Hijkoop, van de geniale Ron te Slaa tot Feyenoordvriend Maarten Rog, van ADO-prof Harry Vos tot supertrainers John Rietveld en Theo Godschalk, van ADO-spits Ton Lensink tot klasgenoot en Flamingo Leo Wildenberg… enzovoort, het zijn er veel en veel te veel.

Bij de foto: Nico van Leeuwen (rechts op drums) samen met Dick Snoek (accordeon), beiden bestuursleden van FV Snoekie én zeer muzikaal.

Voor hen en al die anderen maak ik na al die jaren nog steeds een diepe buiging. Word ik er triest van dat ze zo jong zijn heengegaan. Maar wens ze nog regelmatig terug in mijn gedachten. (Wordt vervolgd)

Bij de foto’s: John Bolman als voetballer van RVC 1 eind jaren ’60 en leider van het Haagse Afdelingselftal in juni 1989 in Hoorn, met onder anderen trainer Ton Beije, begeleider Chris Willemsen senior en HC-journalist Wim de Lange

Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).

© Haaglanden Voetbal

Lees verder