De voetbalwereld is doodziek. Je ziet het terug in een decadente Super League, een WK over lijken in de woestijn of schimmige Chinese en Amerikaanse investeringsmaatschappijen die onderhandelen over de aandelen van een volksclub. Afgelopen week gingen video’s van Gary Neville en een emotionele Arsenal-supporter viral waarin alles zat wat voetbal ooit zo mooi maakte.
Vanaf het moment dat ik als vijfjarig jochie bij HBS het veld opliep ben ik verliefd op dit spelletje. De eerste keer dat ik in een echt stadion kwam (Sparta-Heerenveen in 1995, 2-0) zal ik nooit van mijn leven vergeten. Evenals de eerste keren dat ik in het Zuiderpark (ADO-Veendam in 1996, 3-3), Nou Camp (Barcelona-Vallecano in 2003, 3-0) en Highbury (Arsenal-Fulham in 2004, 2-0) kwam. Het magische gevoel van met duizenden mensen een achtbaan van emoties doormaken gedurende negentig minuten heb ik op deze plek vaker beschreven en is met niets te vergelijken. Iedereen die niet begrijpt hoeveel emotie voetbal op kan roepen raad ik de Netflix-documentaire ‘Sunderland Till I Die’ ten zeerste aan, daar zit alles in.
Het magische gevoel van met duizenden mensen een achtbaan van emoties doormaken gedurende negentig minuten heb ik op deze plek vaker beschreven en is met niets te vergelijken.
Wanneer is deze ellende begonnen?
Maar nu is het voetbal dus verpest. ‘The Beautiful Game’, zoals de Engelsen het noemen, wordt kapot gemaakt door geldbeluste mensen die niets van de eerder beschreven emotie begrijpen. Maar wanneer is deze ellende begonnen? Was het toen Johan Cruijff in de jaren ‘70 het fenomeen ‘zaakwaarnemer’ introduceerde? Toen clubs begin jaren ‘80 met shirtreclame gingen spelen? Was het toen in de jaren ‘90 de ouderwetse Europacup plaats moest maken voor de miljoenen (inmiddels miljarden) verslindende Champions League? Of was het de afgelopen decennia, toen de Russische oligarchen en Arabische sjeiks met hun superjachten vol roebels en oliedollars de Europese havens binnen kwamen varen om van diverse traditieclubs hun speeltje te maken? Ook in ons eigen Den Haag is al weken een spel gaande dat helemaal niks met voetbal te maken heeft. De club wordt heen en weer gepingpongd tussen Chinese, Zwitserse en Amerikaanse investeringsmaatschappijen met maar één doel: zoveel mogelijk geld verdienen. Daarbij wordt voor de zoveelste keer voorbijgegaan aan de mensen voor wie deze club is opgericht en nog steeds bestaat: de fans. De voorbeelden dat de sport verziekt is zijn eindeloos en maakt je uiterst cynisch.
Ook in ons eigen Den Haag is al weken een spel gaande dat helemaal niks met voetbal te maken heeft.
Ikzelf heb al een aantal keer op het punt gestaan de handdoek in de ring te gooien en te stoppen met voetbal kijken en me ervoor interesseren, maar ook ik heb nog hoop. Komend weekend zullen voor het eerst sinds maanden supporters weer welkom zijn bij eredivisiewedstrijden. Als het goed is vindt deze zomer een EK met (deels) volle stadions plaats en vanaf volgend seizoen zijn hopelijk de stadions wereldwijd weer als vanouds gevuld. Zolang er nog publiek naar de wedstrijden komt en de vreugde-orkanen, fluitconcerten en supportersliederen gedurende twee keer 45 minuten over de tribunes blijven rollen is het voetbal springlevend. Of ADO volgend jaar nou in de KKD speelt of zelfs in het vreselijkste, Glasgow Rangers-achtige, scenario, door gekonkel tussen de verschillende emotieloze investeerders naar de Derde Divisie moet worden teruggezet, de echte trouwe supporters zullen blijven komen en hun clubgevoel blijven uiten. Door hen blijft het voor altijd ‘The Beautiful Game’.
ROGIER HEIMGARTNER
© Haaglanden Voetbal
