VUC kreeg bezoek van vier kinderen van de grote vedette van weleer, Bertus de Harder. “Mijn vader hield van deze club.” Op de foto boven de vier kinderen voor een elftalfoto met Bertus de Harder in de kleedkamergang bij VUC.
Als oudere voetballiefhebbers de naam VUC horen, denken ze aan Bertus de Harder. De ‘Goddelijke Kale’, zoals zijn mooiste bijnaam luidt, was vooral een held in Frankrijk, maar voordat hij in de begin jaren vijftig prof werd bij Bordeaux, maakte hij furore bij VUC en liep het stadion aan de Schenkkade vol met mensen die hem in actie wilden zien. Van De Harder werd gezegd dat hij de bal ‘aan een touwtje’ had en werd hij ook wel ‘de Braziliaan van de Schilderswijk’ genoemd.
Logisch dat nazaten van de in 1982 overleden De Harder en zijn eerste vrouw Corrie Bergman deze week hun familiereünie in de kantine van VUC hielden. Vier van zijn zes kinderen, inmiddels zeventigers en zestigers, kwamen er voor over uit Frankrijk en België, waar ze woonachtig zijn. Alleen de oudste, Cokkie, ontbrak omdat ze recent werd getroffen door een hartaanval. Bertus jr. overleed in 1959 als kind bij een verkeersongeluk.
Jan, Carla, Beppie en Bernadette waren er dus wel en werden emotioneel toen ze merkten dat VUC hun vader in ere houdt en in de bestuurskamer, het clubgebouw en de kleedkamergang afbeeldingen van hem en zijn medespelers, onder wie broer Karel de Harder, zagen. “Mijn vader had in Frankrijk tot aan zijn dood foto’s van zijn VUC-tijd in de kamer. Hij hield van deze club”, vertelde Jan. De 82-jarige zoon van De Harder wordt tegenwoordig uiteraard als ‘Jean’ aangesproken, omdat hij bijna zijn hele leven al in Frankrijk woont. Hoewel hij vrijwel nooit meer Nederlands spreekt, deed hij zijn verhaal toch in onvervalst Haags.
Samen bij Franse club
Zelf was Jan de Harder jarenlang semiprof en speelde nog een paar jaar samen met zijn vader bij een Franse club op het vierde niveau. Met z’n tweeën op rechts. “Mijn vader was natuurlijk linksbuiten, maar omdat ik rechtsbuiten speelde, kwam hij op het veld naast me staan. Ik was pas zestien jaar, mijn vader bijna veertig. Als ons team in een seizoen zeg vijftig doelpunten maakte, dan waren er 45 van ons samen. Een mooie tijd. Hij was nooit boos als ik een bal naast schoot ofzo. Het was een lieve vader, hij was trouwens aardig voor iedereen.”
Bertus de Harder verkaste in 1949 van VUC naar Girondins de Bordeaux, waar hij een profcontract kreeg. Dat bleek een zeer succesvolle transfer. De Harder werd onder meer landskampioen met Bordeaux en uitgeroepen tot beste speler van de Franse competitie. Zijn prachtige bijnaam werd ook in Frankrijk verzonnen: Le Divin Chauve – de Goddelijke Kale.
In 1954 keerde De Harder terug naar Den Haag, begon er een sigarenwinkel en ging voor Holland Sport voetballen. Dat duurde amper anderhalf jaar, want hij miste Bordeaux. Daar speelde hij uiteindelijk nog twee seizoenen. Hij keerde toen niet meer terug naar Nederland. In Frankrijk bleef De Harder nog lang op lager niveau spelen en trainde hij verscheidene clubs. Volgens Jan de Harder wilden de Fransen dat Bertus zich tot Fransman zou laten naturaliseren, maar dat weigerde hij. “Hij heeft ook nooit goed Frans kunnen praten. Het was bij hem een mix tussen Frans en Haags.”
Oranje
Bertus de Harder speelde slechts twaalf keer voor het Nederlands elftal. Dat kwam door de Tweede Wereldoorlog en omdat hij als prof niet voor Oranje mocht uitkomen. Wel voetbalde De Harder met andere Nederlandse profs in het buitenland in de befaamde Waternoodwedstrijd in 1953 in het Parc des Princes in Parijs. Het gelegenheidselftal won met 2-1 van de Franse nationale ploeg en De Harder scoorde de 1-1.
“Wat leuk!”, zegt Jan de Harder als hij informeert hoe het nu met VUC gaat en hoort dat de Haagse ploeg bovenaan staat en misschien wel voor de tweede achtereenvolgende keer gaat promoveren. “Dus over een paar jaar spelen ze weer, net als in de tijd van mijn vader, tegen Ajax en Feyenoord?”
