Natuurlijk zouden er wonderen moeten gebeuren, als HVC’10 nog iets kon bereiken in de laatste wedstrijd van de competitie in 2D. Tegen koploper en al officieuze kampioen sv Den Hoorn moest dan flink gewonnen worden. En andere uitslagen zouden dan ook verrassend moeten uitvallen.
Tekst: Cees van der Pol | Foto’s: Perry Biemans (volgen later)
Als je naar een receptie gaat, neem je meestal een cadeautje mee. HVC’10 doorbrak die gewoonte niet, maar was werkelijk een gulle gever. In de tweede minuut al was een knullig misverstand tussen de beide centrale verdedigers Luke Kernan en Kay van den Bos een lekker met cadeaupapier geschenk. Noah Barends nam het dankbaar aan en als er al wedstrijdzenuwen bij de gastheren zouden zijn geweest, dan waren die al na honderd seconden voorbij. Hoe wil je meewerken aan een feestje?
Snelle kaartentrekster
De ingehuurde ceremoniemeester voor het feest, arbiter Manon Plandsoen, gaf al na de eerste overtreding van de wedstrijd Jorn Groothuizen een gele kaart, dat was wel een beetje overdreven. Groothuizen incasseerde nummer zeven van het seizoen. Daardoor kan door hem in ieder geval voor de eerste wedstrijd van het volgende seizoen nog een week vakantie extra worden geboekt. Wilde Plandsoen hiermee de toon zetten? In het verloop van de partij kwamen er nog twee bij.
Eerste kwartier sv Den Hoorn
In het eerste kwartier kwam HVC’10 er nauwelijks aan te pas. Het fel gestarte sv Den Hoorn schiep een paar kansen met afstandsschoten die nog door Kenny Lipman konden worden gestopt. Maar de ploeg bleef druk naar voren zetten. Het eigen centrale duo, aanvoerder Robin Zwartjes en Bas de Joode, had geen moeite om de Hoekse aanval aan banden te leggen. In de eerste helft kreeg Dion van Wijk vrijwel geen bal te verwerken. In de 22e minuut vergrootte de thuisclub de score. Ook daarbij was de medewerking van Hoekse zijde groot. Een vrije trap van rechts werd door Noah Barends van buiten het strafschopgebied op de slof genomen en vier man op de doellijn waren niet in staat het schot te blokkeren. Het tweede cadeau en een achterstand van 2-0. De eerste en enige Hoekse kans vóór rust was een inzetje van Reurink dat door doelman Dion van Wijk nog moeilijk werd verwerkt tot corner.
Groepsapp
De thuisclub vond het wel best voor de rust. Via de groepsapp werden de tussen- en ruststanden doorgegeven. Runner-up Zuidland maakte thuis intussen gehakt van degradant Rhoon (uiteindelijk werd dat 9-0), maar niets op dat moment kon sv Den Hoorn meer deren. Zelfs een buitenspeldoelpunt dat werd afgekeurd (terecht of niet?) bracht de gemoederen niet op hol. Eigenlijk was alles op dit veld dus al voor rust beslist. Er heerste ook zeker geen kampioenkoorts, maar wel een kampioenstemming op de volgepakte tribune, terwijl het voor het eerst sinds weken slecht weer was.
HVC’10 meer balbezit
Ook in de tweede helft maakte sv Den Hoorn zich niet zo druk meer. HVC’10 werd daardoor gelijkwaardiger, maar kon nauwelijks kansen creëren. Ondanks de rustgevende tussenstand werd er door trainer Ronald Hes nauwelijks gewisseld. “Ik wissel nooit om te wisselen. Daar schiet je weinig mee op.” Later mochten toch Noah Hes en Max van den Bergh nog kampioensminuten maken. Kampioen worden bij de senioren gebeurt niet al te vaak in je voetballeven.
Makkie voor Manon
Scheidsrechter Plandsoen had eigenlijk een gemakkelijke middag: ze gaf veel voordeel en niet alle beslissingen waren altijd even duidelijk. Er werden soms nog uitvoerige beschouwingen van spelers met haar gedeeld. Het was in de tweede helft gemoedelijk.
John de Ronde van HVC’10 wisselde wel: hij gunde de vertrekkende spelers Jasper van Veen (naar kampioen MVV’27) en Ethem Arslan (de toekomst ligt nog open voor hem) speeltijd. En tenslotte mocht het maximum aantal spelers meedoen. Op een kopbal van aanvoerder Michael van den Bos na (die na deze wedstrijd met selectievoetbal stopt) was er geen enkele kans te noteren.
Invaller met kers op de taart
sv Den Hoorn wilde het publiek nog even de gelegenheid geven om te juichen en die eer kreeg invaller Max van den Bergh, toen hij in blessuretijd een vrije trap van de linkerkant achter Kenny Lipman kopte. De 3-0 was misschien uiteindelijk wel wat geflatteerd, maar een doelpunt had de Hoekse ploeg toch ook weer niet verdiend. Ja, misschien voor de moeite. HVC’10 eindigde de competitie nu met 37 punten en doelsaldo 0. Daarmee haalde het de zevende plaats, terwijl het team vijf weken geleden nog even de koppositie innam. Na het laatste fluitsignaal kwamen de vuurwerkrookwolken, het losgebarsten gejuich van de jeugd en de uitgereikte kampioensrozen uit de Midden-Delfland-hoek. De Hoekse spelers waren snel van het veld.
Terechte kampioen
Waren er tot het laatst zeven ploegen die in aanmerking kwamen voor de titel, toch kan er weinig aangemerkt worden op het kampioenschap van sv Den Hoorn. Het is de club met de meeste punten, bijna de meeste doelpunten en de minste tegendoelpunten. In de tweede helft van de competitie wist het ook de uitgedeelde gele kaarten flink terug te brengen, na de eerste helft met 33 kaarten afgesloten te hebben. Dan krijg je ook niet te maken met schorsingen. Dus gewoon de meest stabiele ploeg.
Dat vond Ronald Hes (foto), rustig kijkend naar zijn ploeg op het veld, ook. ”We hebben de meeste punten. Vooral de eerste helft vandaag hebben we goed gespeeld, hoge druk gezet en lekker wat doelpunten meteen meegekregen. Dan zit je lekker rustig op de bank. Goed voor de vereniging. Er komen ook jonge talenten aan.”
Niet stabiel
Stabiel, dat waren de meeste ploegen in 2D niet allemaal. Iedereen kon van iedereen winnen, behalve dan degradant Rhoon. HVC’10 , dat een uitstekende middenperiode kende, verspeelde in de laatste vier wedstrijden teveel punten. Jammer, dat een smakelijk nagerechtje van de nacompetitie niet veroverd en verorberd kon worden door de Hoekse ploeg. Dat toetje gaat nu naar CION.
