Twee HVC’10-iconen stoppen met selectievoetbal

|||

Zaterdag 4 juni was een bijzondere dag voor HVC’10.  Natuurlijk was er de plaatsing voor de nacompetitie. Maar twee van de belangrijkste pionnen van de fusieclub namen op die dag afscheid van het selectievoetbal in Hoek van Holland: Leroy Smits en Jeffrey van den Bos.

Tekst: Cees van der Pol       |     Foto’s: Ron van Oosten

Leroy Smits (35) was twaalf jaar geleden nauw betrokken bij de uitvoering van de fusieplannen. Hij was op dat moment al teruggekeerd van enkele omzwervingen in het amateurvoetbal in de regio. Ooit begonnen in de jeugd van Hoekse Boys maakte hij zijn debuut als vijftienjarige en scoorde meteen het doelpunt, dat ervoor zorgde dat de club niet degradeerde. Hij ging al jong naar SVVSMC in Schiedam, waar hij trainde onder John de Wolf.

Hij stapte daarna over naar de jeugd van Feyenoord en had daar illustere tijdgenoten als Drenthe, De Guzman, Wijnaldum. Daarna acteerde hij nog enkele jaren voor Westlandia (hij werd er kampioen) en FC ’s-Gravenzande.

In 2010 zat hij aan de onderhandelingstafel met vv Hoek van Holland. Hoewel er in Hoek van Holland-geledingen personen waren die de fusie niet helemaal of helemaal niet zagen zitten, kwam die er uiteindelijk toch. Dat bleek een succesformule te zijn. Diverse oud-spelers (en vrienden) van Hoekse Boys en vv Hoek van Holland zochten elkaar op om de Hoekse club hoger te laten spelen. Diverse kampioenschappen volgden: Smits was belangrijk aanwezig bij de titels in de vierde en de derde klas.

Clubtopscorer

Leroy Smits speelde in de beginperiode van HVC’10 als centrumspits, scoorde aan de lopende band en is nu bij zijn afscheid clubtopscorer nummer één met meer dan zestig doelpunten. De laatste jaren acteerde hij meer en meer op het middenveld of soms vlak voor de verdediging. Aan inzet ontbrak het hem nooit: hij ging voorop in de strijd. Hij incasseerde weinig kaarten door zijn sportieve houding binnen de lijnen. De laatste twee, drie jaar gingen hem niet meer zo gemakkelijk af. Diverse blessures speelden hem parten, maar de chronische rugblessure (hernia) hinderde hem het meest bij het spelen van de wedstrijden. ,,Ik ben zondags gewoon een ouwe man.” Toch maakte hij vaak nog als invaller het laatste deel van een wedstrijd mee. De laatste weken hielp hij HVC’10/2 bij het handhaven van de plaats in de reserve eerste klasse.

Hoogtepunt

In totaal speelde hij voor de fusieclub meer dan tweehonderd wedstrijden. Hoogtepunt was de sterke competitie in 2013-2014, toen HVC’10 onder de bezielende leiding van Bert de Best (nu trainer DSO) tijdens de beslissende nacompetitiewedstrijd tegen WV-HEDW naar de eerste klas promoveerde. Het hele jaar had de club flitsend voetbal laten zien, maar Valken’68 pakte de titel voor HVC’10.

Aanvoerder

Jeffrey van den Bos (34) maakte die promotie naar de eerste klas als aanvoerder van HVC’10 ook mee. Twee jaar ervoor was hij teruggekeerd naar Hoek van Holland. Ook hij had na zijn Hoekse Boys-jeugd een voetbalverleden bij SVVSMC, waar hij speelde in de eerste divisie Landelijke Jeugd. Na twee jaar stapte hij over naar ‘s -Gravenzande SV, waar hij enkele jaren in het eerste team speelde. Hij verliet in 2013 de fusieclub FC ’s-Gravenzande en werd aanvoerder van HVC’10. Het vriendenteam van spelers die elders hoger hadden gespeeld, bereikte onder leiding van De Best dus de eerste klas. Diens contract werd echter niet verlengd en onder zijn vervanger Pim van der Hoorn werd die promotie binnen een jaar wat ongelukkig verspeeld o.a. door merkwaardige uitslagen op de laatste wedstrijddag. Ja, toen ook al …

In de nacompetitie bleek Neptunus-Schiebroek van Rob Jacobs met enig geluk de sterkste. Jeffrey van den Bos speelde altijd achter in de verdediging, zowel als rechtsback als centrale verdediger: resoluut ingrijpend maar altijd sportief, zoals de meeste arbiters hem ongetwijfeld zullen herinneren.

Jeffreys vader, John van den Bos, was met meer dan 750 wedstrijden ‘mister Hoekse Boys’. Waar zijn drie zoons in hun jeugd uitzwermden naar hoger spelende regioteams, bleef hij altijd zijn club trouw. Jammer genoeg mocht hij niet meer meemaken dat zijn drie zoons uiteindelijk toch in het eerste team van HVC’10 speelden. Ooit scoorden ze in wedstrijd tegen Soccer Boys alle drie een doelpunt. Jeffrey kwam tot 140 wedstrijden bij de fusieclub.

Anderhalf jaar geleden kwam hij echter in de problemen met zijn gezondheid. Malheur aan zijn hoofd. Koppen zou zijn blessure waarschijnlijk geen goed doen. In het afgelopen seizoen besloot hij na weer een terugval te stoppen met selectievoetbal. Zijn gezondheid, zijn werk en zijn gezin kregen uiteraard voorrang.

Smaakvol afscheid

Kane van den Bos en Tijn Smits waren zaterdag de sterspelertjes van de week bij het afscheid van hun vader. Ze dribbelden voor aanvang op doelman Marco Bergen Henegouwen af en mochten daarna van scheidsrechter Takacs ook nog een strafschop nemen op de Delftse doelman, die ze onberispelijk inschoten. Beide spelertjes lijken voorbestemd hun vader op te volgen.

Invalbeurt

Leroy Smits mocht tegen Vitesse Delft nog zeven minuten voor tijd invallen voor de doelpuntenmaker Sil van Ooijen. Daarmee kwam het aantal wedstrijden dat hij voor de Hoekse club speelde op een mooi getal uit: 222.

De belangrijke en spannende stand op dat moment liet niet toe dat Jeffrey nog een paar minuten mocht meedoen. Zelf zei hij tegen Piet Boon dat hij daar alle begrip voor had. Het belang van de club was zaterdag even groter dan een persoonlijk belang. Jeffrey van den Bos ten voeten uit.

Na afloop vormde het Hoekse elftal een erehaag voor de twee en voorzitter Remco Hill sprak ten overstaan van familie lovende woorden over hen. Ze kregen beiden een grote actiefoto van henzelf. Het werd voor beiden een ontroerend moment, waarbij Smits geen moeite deed om zijn tranen te verbergen.  Natuurlijk gaan ze niet voor de club verloren: zo werd Leroy Smits al voorzitter van de HVC Businessclub en trainen beide voetballers de mini’s. Maar voor HVC’10 werd zaterdag toch een belangrijk tijdperk afgesloten.

© Haaglanden Voetbal  

Lees verder