Op 31 augustus 1948 werd op de Moerweg (tegenover het ADO veld) voor de tweede keer de ooievaar voor het raam gehangen bij de familie de Caluwé. Irma, die in 1941 geboren was kreeg er een broertje bij, Leo genaamd. Vader Leon de Caluwé, helemaal gek van het voetbalspelletje, hing direct een paar voetbalschoentjes in het wiegje van Leo. Leo bracht zijn kleuterjaren door op de kleuterschool in de Viljoenstraat. In 1954 werden Irma en Leo verblijd met de komst van een zusje, Denise. Ook ging hij in dit jaar naar de lagere school, de Maria Montessori school in de Guntersteinweg. Vader Leon de Caluwe had een goede baan als graficus bij drukkerij Mortelmans in de van Miereveltstraat en moeder Annie de Caluwé was natuurlijk thuis om de kinderen niets te kort te doen. Leo spreekt dan ook over een onbezorgde jeugd. Uiteraard werd er na schooltijd op straat een balletje getrapt en wel met de ook in de Moerweg wonende Aad de Mos. Het begon met putjesvoetbal. Later werd er gevoetbald op het landje op de hoek van de Moerweg en Troelstrakade, waar later het Arbeidsbureau werd gebouwd en waar nu de torenflat staat, die uitkijkt over de sportvelden en de Campus.
Begin van de voetbalcarrière.
Vader Leon de Caluwé was een begenadigd voetballer en speelde jarenlang met drie broers in het eerste van RVC. Het was dus ook een logisch gevolg, dat de nog geen 10 jarige Leo zijn voetbalcarrière zou beginnen bij RVC. Echter, toen pa Leo ging opgeven bij deze vereniging, werd hem mede gedeeld, dat alleen 10 jarigen konden worden ingeschreven en dat Leo te jong was. Leo wilde echter zo graag op een voetbalvereniging, dat vader de Caluwé de stoute schoenen aan trok en naar ADO ging en daar werd Leo wel aangenomen. Normaal moest men een proeftraining doen, maar Leo zelf zegt, dat de achternaam van zijn vader, met een enorme staat van dienst als voetballer bij RVC, er toe heeft bijgedragen, dat hij werd aangenomen, zonder een proeftraining te doen.
De namen van de elftallen van de kleinste jeugd bij ADO, zoals de echte roodgroenen wel weten, bestonden uit dierennamen en Leo kwam terecht bij de poema’s, waar David Westhoven en Frans Nolk van Gogh de trainers waren. Uiteraard ging de hele familie mee kijken als Leo moest voetballen.
Na twee jaar in de poema’s te hebben gespeeld, ging hij over naar de C, waar hij in het C 1 elftal kwam en samen speelde met o.a. Cees Weimar en Dick Advocaat. De trainers waren David Westhoven en Arie Bakker.
Met de overgang naar de C brak voor Leo ook een nieuwe schoolperiode aan. Hij ging naar de brugklas om te kijken waar hij het meest geschikt voor was en later zijn geld mee kon verdienen.
Bovenstaande foto is genomen tijdens het Neptunus C toernooi. Staande van links naar rechts : John Pronk, Hans Zielstra, Cees Weimar, Herman Telle, Jan Visbeen, Wim Lalleman en Tim Jonkman. Zittend van links naar rechts : Frits de Jong, Henk v.d. Nat, Wim Prosman, Leo de Caluwé, Aad v.d. Berg , ?????
Gezien het potentieel aan spelertjes, zal het niemand verwonderen, dat dit C elftal zowel in het eerste als tweede jaar met het kampioenschap er van door ging.
Leo had besloten om graficus te worden en op 14 jarige leeftijd werd zijn vader, die zoals reeds vermeld werkzaam was als graficus bij de drukkerij Mortelmans , zijn leermeester. Hij moest echter wel nog een dag in de week (4 jaar) naar de grafische vakschool in Rotterdam.
Inmiddels was hij ook overgegaan naar de B, waarvan hierboven een foto. Van links naar rechts : leider Hans Wijnants, Wim Lalleman, Tom Roonder, Peter v. Riel, Dick Advocaat, Ben Dorst, ????, Frans Evers en trainer Arie Bakker. Zittend van links naar rechts : Cees Weimar, Frits de Jong, ???, Leo de Caluwé, Herman Telle, ????.
Ook dit B elftal werd twee jaar achter elkaar kampioen.
Overgang naar het betaalde voetbal.
Na de periode met de B te hebben afgesloten, kwam Leo bij de A in het betaalde jeugdelftal, waar Rinus Loof trainer was. Rinus Loof liep verder als een rode draad door Leo zijn verdere voetbalcarrière. Een van de mooiste herinneringen bewaart hij aan het winnen van het eigen ADO jeugdtoernooi in 1966.
Tijdens de finale won ADO na strafschoppen tegen Tottenham Hotspur voor de eerste maal het eigen ADO jeugdtoernooi. Ook werd hij in 1969 uitgeroepen tot het meest belovende talent, een titel , die door ADO zelf was ingesteld.
De overstap naar de senioren.
Na twee jaar in de betaalde jeugd gevoetbald te hebben, waarin één kampioenschap werd behaald, maakte hij de overstap naar, zoals altijd werd aangeduid de overkant en ging hij in het tweede elftal spelen. Het was voor hem niet vreemd, daar hij in zijn 2e jaars A al regelmatig mee moest doen. Ook hier was Rinus Loof zijn trainer. Onder Happel ging Leo in zijn tweede jaar als senior regelmatig mee als reserve met het eerste op zondag en voetbalde zaterdags in het tweede. Hij behaalde op 18 jarige leeftijd zijn diploma grafische vormgeving.
Diensttijd
Eind 1968 werd Leo opgeroepen om zijn dienstplicht bij de luchtmacht van 18 maanden te vervullen. In Nijmegen kreeg hij zijn opleiding bij de bewaking en zou na de opleiding naar Duitsland moeten. Echter, hij zat in het militair en luchtmacht elftal en Eddy Hartman zorgde ervoor, dat hij de rest van zijn diensttijd in Ypenburg geplaatst werd. Het militair elftal bestond uit : keeper Jan v. Beveren [ Sparta], achterhoede : Niels Overweg [DWS ], Aad Mellaart [ NEC ], Stef Walbeek [ Sparta ], Leo de Caluwé, middenveld : Jan Boskamp [ Feijenoord ], Frans v. Essen [ Telstar ], Jan v. Veen [Sparta ], voorhoede : Kees v. Kooten [ Hermes DVS ], Jan Jeuring [ FC Twente ] en Rob Rensenbrink [DWS ]. Als Jan v. Beveren niet kon keepen, dan werd Kees v. Kooten in het doel gezet, wat hij zeker niet onverdienstelijk bleek te doen. Trainer van zowel het Luchtmacht- als het Militair elftal was Jan Zwartkruis.
De ADO amateur kantine was in 1969 verpacht aan Albert en Annie Frauenfelder. Door omstandigheden kon Annie niet meer mee werken en dochter Tineke, die in de Nieuwe Uitleg als kapster werkzaam was, zegde haar baan op, om pa Frauenfelder te gaan assisteren. Daar Leo nog regelmatig naar de amateur afdeling kwam, had de dame achter de bar meer zijn interesse, dan een voetbalwedstrijd. Het was liefde op het eerste gezicht en hij trouwde met Tineke in 1971, waarbij de toenmalige ADO trainer Jezek ook aanwezig was.
Leo zat vanaf 1970 bij de A selectie van het eerste elftal. Hij kon zowel links als rechtsback goed uit de voeten. In 1972 werd de bekerfinale verloren van Ajax met 3-2. Op onderstaande foto uit 1973 is hij in een voetbalgevecht gewikkeld met Eric Meijer van Ajax.
Daar hij ook wel een mannetje kon passeren, bleek wel uit de wedstrijd tegen Telstar, waarin hij 6 man passeerde en de bal vanaf de doellijn terug trok, waarna Harold Berg de bal eenvoudig kon intikken. Hieronder een foto uit deze wedstrijd uit 1974
Van links naar rechts : Leen de Graaf, Monne de Wit, Leo, Frans van Essen en Dick Advocaat.
Ook in dit jaar maakte Leo een carrière switch en verliet drukkerij Mortelmans om een eigen bedrijf op te zetten. Hij begon een drukkerij en grafische vormgeving op de hoek van de Apeldoornselaan en de Lunterenstraat.
Bekerfinale 15 mei 1975
Na een zeer moeizame aanloop van ADO dacht FC Twente zich al te verzekeren van de bekerwinst. Gek was dit echter niet, want de resultaten naar de finale waren niet echt denderend. In 4 wedstrijden bereikte ADO de eindstreep na tweemaal gelijkspel, twee maal verlenging en twee strafschoppen series. Slechts drie doelpunten in de reguliere speeltijd en zes benutte strafschoppen. Tevens ging er nog een merkwaardig feit aan vooraf. Tscheu La Ling werd in een cabriolet met open dak daags voor de wedstrijd bij behoorlijk fris weer in een overhemd met open bord op de Scheveningse Boulevard gesignaleerd. Het merendeel van de spelersgroep eiste voor deze onprofessionele houding verwijdering van Ling uit de selectie. Echter de torenhoge favoriet FC Twente werd door ADO onder leiding van trainer Vujadin Boskov [ die in 1974 het trainingsstokje van Evert Teunissen had overgenomen] op bovengenoemde gedenkwaardige datum met 1-0 verslagen. Onderstaande foto met de KNVB beker, van links naar rechts staand : Rinus Loof, Rob Ouwehand, Simon v. Vliet, Martin Jol, Woody Louwerens, Ton Thie, Joop Korevaar, Aad Mansveld, Lex Schoenmaker, verzorger Schrovers en trainer Boskov. Zittend van links naar rechts : Leo de Caluwé, Aad Kila, Henk v. Leeuwen, Roger Albertsen, Leen Swanenburg, Hans Bres en Dojo Perazic.
De maker van het belangrijke doelpunt [ Henk v. Leeuwen] heeft de beker in zijn handen. Inmiddels was de beker weer hersteld door een edelsmid, want door al dat gehos had deze hier en daar toch wel een deukje opgelopen. De spelersgroep dook op initiatief van Aad Mansveld de platenstudio in. Daar werd de single opgenomen :
WE HEBBEN HET GELEVERD, WE HEBBEN HET GEFLIKT
DE BEKER VOOR DE NEUS VAN TWENTE WEGGEPIKT.
En dan in plat Haags:
NOU, NOU, NOU, NOU,
HEEL TWENTE IN DE ROUW.
Het waren nou niet bepaald stemmen, die in aanmerking kwamen voor het songfestival. v.l.n.r. Dojo Perazic, Woody Louwerens, Hans Bres, Simon van Vliet, Leo de Caluwé, Martin Toet, Barend van Hijkoop, Martin Jol en Aad Mansveld. zittend de schrijver en zanger Dikke Leo.
Door deze bekerwinst ging ADO deelnemen aan de Europacup 2. Vejle BK en RC Lens werden verslagen en in de kwartfinale moest ADO aantreden tegen West Ham United op 3 maart 1976. De opstelling was : Ton Thie, Leo de Caluwé, Aad Mansveld, Joop Korevaar, Simon v. Vliet, Rob Ouwehand, Dojo Perazic, Aad Kila, Leen Swanenburg, Henk v. Leeuwen en Lex Schoenmaker. De ruststand ging ADO in met een 4-0 voorsprong. De einduitslag werd 4-2. De uitwedstrijd eindigde in 3-1 winst voor West Ham. Daar de uitdoelpunten dubbel telden was het europacup avontuur voor ADO voorbij.
In 1976 vertrok trainer Boskov naar Feyenoord en Anton Malatinsky, een Tsjech, volgde hem op. In dat jaar had Leo problemen met zijn lies en de klachten werden steeds erger. Hij ging naar Zeist, maar daar knapte hij ook niet van op. Daar het Tsjechische elftal op een gegeven moment in Nederland bivakkeerde, maakte Malatinsky een afspraak voor Leo met de Tsjechische arts van het nationale elftal, daar Leo toch de belangrijke bekerwedstrijd voor de kwartfinale tegen PSV moest spelen. Aldus geschiedde en Leo kreeg een “speciale cocktail”. Deze arts zei hem , dat hij een week niets mocht doen en daarna weer kon spelen. En inderdaad, Leo speelde tegen PSV, die werd gewonnen, maar daarna was de speciale cocktail uitgewerkt.
Einde profcarrière
Eind seizoen 1976 koos Leo er voor om met betaald voetbal te stoppen. Daar ADO moest bezuinigen, was het contract niet echt rendabel en hij vond zijn maatschappelijke carrière belangrijker. Tevens speelde mee, dat zijn liesklachten er niet beter op werden.
In 1978 werden Leo en Tineke verblijd met de komst van zoon Nick. Nick had niet direct de voetbalkwaliteiten van zijn vader, maar zijn passie was muziek. In discotheek de O [ vroeger de Marathon ] aan de Wijndaelerweg won hij de eerste prijs als discjockey tijdens een talentenwedstrijd. Nick woont nu in Oosterhout.
Na een jaar niets gedaan te hebben, belde Aad de Mos hem op, of hij er iets voor voelde, om bij RVC te komen voetballen. Het aantal uren, dat Leo er in moest stoppen stonden niet in verhouding tegenover de vergoeding , die RVC kon bieden.
Tonegido
Jan de Jong [ ons rood/groenen nog wel bekend] , trainer van Tonegido, wilde dolgraag uit de 4e klasse en vroeg Leo om als laatste man te komen spelen, daar deze positie door omstandigheden was weggevallen. Leo antwoordde, dat Jan eerst met de spelers moest praten en vragen of Leo wel welkom was, daar hij had gesteld , gezien zijn werkzaamheden, wel eens een training te moeten laten schieten. Men vond dit geen probleem . Leo ging laatste man spelen. Samen met keeper Sjaak Mulder ging Leo een weddenschap aan met Jan de Jong en leider Joop van Bentvelzen, dat zij niet meer dan 10 tegendoelpunten in de competitie zouden tegen krijgen. De weddenschap, een fles Joseph Guy werd heerlijk pikaan gemaakt door Leo en Sjaak, want het hele seizoen kregen ze maar 10 goals tegen. Leo werd twee maal kampioen met Tonegido, waardoor de club van de vierde naar de tweede klas promoveerde. Na dit resultaat stopte Leo definitief met voetballen, mede door zijn drukke werkzaamheden.
Terugkijkend op zijn ADO periode gaan zijn vroege herinneringen terug naar de thuiswedstrijden van het eerste, die hij volgde van uit de kippenren achter de goal. De voetballers Carol Schuurman, Mick Clavan en Henny den Engelse kan hij nog goed voor de geest halen evenals de bekerfinale tegen VVV, waarin Herman Teeuwen in de goal ging staan. Als voetballer vond hij de mooiste momenten het winnen van het ADO jeugdtoernooi, de twee bekerfinales en uiteraard de wedstrijd tegen West Ham United. De gehele ADO periode kenmerkt hij als een gelukkige tijd, waarin de mooiste periode van 1971 tot en met 1976 was. Harold Berg vond hij de beste speler, waar hij mee heeft gespeeld. Achteraf zegt hij, dat hij buiten het veld eigenlijk veel te netjes was en meer zijn mond had moeten opentrekken. Hij vertelt er niet financieel rijk van te zijn geworden maar wel veel levenservaring rijker. Wel kon je dingen doen, die anders niet mogelijk waren, hetgeen het leven toch makkelijker maakte. Tevens had het voetbal ook nog andere voordelen. Voordat hij ging trouwen, was hem al een huis toegewezen, met dank aan Eddy Hartman. Ook wilde hij in die tijd een nieuwe BMW 320 kopen, echter de levertijd was negen maanden. Daar Karel Borsboom, (Borsboom Bronbemaling) sponsor van ADO, zijn hele wagenpark uit BMW’s bestond en bevriend was met de dealer Rossier, regelde deze, dat Leo op een maandagochtend om 09.00 uur bij deze dealer moest komen en binnen een maand had Leo zijn geliefde BMW 320.
In 1997 werd het pand aan de Apeldoornselaan opgesplitst in twee afdelingen. Leo bleef in zijn afdeling het ontwerpen en drukwerk begeleiding doen en Tineke ging praktijk doen als edelsteentherapeute met mineralen en edelstenen onder de naam “Call for Vison tot 2014.
Ook hebben de pensionADO’s jarenlang geprofiteerd van het vakwerk van Leo, door dat hij het drukwerk voor de jaarlijkse pensionADOdag verzorgde.
Leo volgt het voetbal nog op de voet, echter wel voor de t.v. Eigenlijk kijkt hij alles wat sport betreft, of het nou wielrennen, autorace, schaatsen of vrouwenvoetbal is. Jarenlang heeft hij genoten van Messi en Ronaldo, wat een klasse apart was. Hij is ook zeer gecharmeerd van o.a. Kevin de Bruyne, Jack Grealish, Hakim Ziyech en het Engelse voetbal. Het gevoel, dat hij vroeger bij ADO had, het familiegevoel, vindt hij in de huidige situatie niet terug. Over het tenue wil hij nog wel kwijt, dat als de vereniging FC Den Haag had geheten, dat het geel/groen terecht had geweest, maar zodra de naam ADO er in voorkomt, moet de kleur rood ook duidelijk aanwezig zijn.
Tom Clavan
