Ton van der Tuin

Op 5 oktober 1943 werden Anton Karel van der Tuijn, die gehuwd was met Josephina de Beer verblijd met de komst van zoon Anton Johan. Ton, zoals we hem zullen blijven noemen groeide op aan de Van Duvenvoordelaan in Voorburg en ging naar de kleuterschool op de Laan van Nieuw Oost-Indië. Op 18 juli 1946 kreeg de familie uitbreiding door de geboorte van Marja. De familie verhuisde voor een korte periode naar Vlaardingen, maar keerde terug naar Den Haag en betrokken een woning in de Pieter Langendijkstraat. De lagere school bezocht Ton in de Rederijkerstraat en na schooltijd werd er  natuurlijk altijd gevoetbald op het veldje achter de school. Het voetballen had hij niet van een vreemde, want zijn vader voetbalde bij Te Werve, een vereniging die nauw was verbonden aan Shell, waar deze werkzaam was.

Op de foto hierboven brengt pa, gekleed in overhemd en pantalon, de beginselen van het voetbal bij aan kleine Ton . Met zijn vriendjes uit de buurt werden er vaak partijtjes op het veldje gespeeld en zij vernoemden zich naar ADO-spelers. Ton wilde altijd Mick Clavan zijn. Zijn ouders vonden dit prachtig en het winnende team kreeg een ijsje. Daar Ton helemaal bezeten was van de toenmalige ADO-spelers zoals Theo Timmermans, Carol Schuurman en Mick Clavan (die hij als beste ADO-speler ooit bestempeld) wilde hij ook bij ADO gaan spelen. Tevens vond hij het geweldig om te keepen. Op 10-jarige leeftijd meldde hij zich aan en mocht aan een proeftraining meedoen. Hij niet snel was, maar beschikte wel over een goede techniek en werd aangenomen. Uiteraard was senior zijn grootste supporter. Als je over Ton spreekt, kom je er niet onderuit ook een gedeelte van het verhaal aan zijn vader te wijden, omdat deze heeft heel veel voor ADO heeft betekend. De wat oudere rood-groenen onder ons zullen hem ongetwijfeld herinneren.

Pa van der Tuijn

Doordat zijn vader altijd met Ton mee ging, zag hij dat eind jaren 50, begin jaren 60 er bij ADO ontelbaar veel pupillen rondliepen en dat het ondoenlijk was deze allemaal in competitieverband binnen de Haagse Voetbal Bond onder te brengen. Hij kwam met het plan om een intern georganiseerde competitie op te zetten. Dit werd de zogenaamde dierentuincompetitie waarbij de elftallen dierennamen kregen zoals: Leeuwen, Tijgers, Poema’s, Wolven, Bizons, Luipaarden en Hyena’s. Van der Tuijn sr. coördineerde dit samen met Anton Verlegh. De competitie werd op zondagochtend voor een deel op het tweede gedeelte van het Zuiderpark afgewerkt, de historische plek waar zich nu de velden van WIK bevinden en waar volgend seizoen de profs terugkeren.

Op bovenstaande foto zitten de heren Verlegh en Van der Tuijn te midden van de ADO-pupillen pupillen.

Internationaal Jeugdtoernooi

Ook was Tons vader nauw betrokken bij de organisatie van het Internationaal Jeugdtoernooi. Aanvankelijk werkte hij hierbij samen met Nico van der Hoek en later met Leen Dekkers, Gerard Slager en Wim Buijs. Om dit op poten te zetten moest er heel wat werk worden verricht. Het is leuk om buitenlandse verenigingen uit te nodigen, maar waar gingen de spelers slapen? Er moest dus voor de spelers van de deelnemende verenigingen onderdak worden verzorgd. Vele ADO’ers namen die jonge spelers in huis en het toernooi werd mede daardoor een groot succes. Van der Tuijn sr. was later ook het eerste opvangpunt van spelers, die ADO van buitenaf contracteerde.

Na zijn pensionering bij Shell werd hij fulltime administrateur bij de sectie betaald voetbal van ADO. Hij werd, omdat hij alles wist wat er bij de vereniging speelde de vraagbak van de club voor zowel de insiders als buitenstaanders.

Geld tellen

Hij offerde zich totaal op voor de club. Hij verrichtte taken die bijna niemand wilde doen. Een mooi voorbeeld hiervan is: dat hij tijdens de eerste helft bij een thuiswedstrijd van het eerste elftal alvast het geld van de recette telde. Tegen de tijd , dat het rust werd, was hij hiermee klaar en in de rust liet hij de andere bestuursleden de afrekening controleren. Na goedkeuring ging het geld in een grote zak en tijdens de tweede helft van de wedstrijd stapte hij op de fiets naar de Groenmarkt om het geld van de recette in de kluis van de Nutsspaarbank te deponeren. Frans Leermakers, toenmalig journalist bij Het Vaderland, wijdde er ooit een artikel aan met als kop: “GELD TELLEN, TERWIJL ADO SPEELT”. De heer Van der Tuijn was een integere man, die gesteld was op manieren, maar ook humoristisch uit de hoek kon komen en de gave had veel mensen te kunnen imiteren.

Tijdens de vergadering voor het internationale jeugdtoernooi werd er even een pauze ingelast, om een sigaretje of sigaartje te roken. Van links naar rechts: Theo Timmermans, Gerard Slager, Wim Schild, Anton van der Tuijn, staand Ben Dorst, Barend Bos en Jan van Zee jr.

Hier onder een foto van het bestuur bij de viering van het 60-jarig bestaan van ADO. Van links naar rechts : Gerard Slager, Harm van Oeveren, Nico de Doelder, Frans Kok, Anton van der Tuijn, Rinus Bliek en George van Rosmalen.

Op 5 februari 1965 overhandigde KNVB-voorzitter Toon Schröder een mooi Delfts Blauw bord aan voorzitter Nico de Doelder voor het 60-jarig bestaan.

Van links naar rechts : George van Rosmalen, Gerard Slager, KNVB-voorzitter Toon Schröder, hierachter Harm van Oeveren, Nico de Doelder, Frans Kok en Anton van der Tuijn.

Het is te begrijpen, dat de heer Van der Tuijn door iedereen zeer gewaardeerd werd.

We keren weer terug naar Ton. Hij vond het voetballen leuk, maar toen er tijdens een wedstrijd met de C-tjes geen keeper beschikbaar was, stak hij als eerste zijn vinger op om in de goal te gaan staan. Dit beviel hem en de trainers zo goed, dat hij het veldvoetbal voor gezien hield en niet meer uit het doel weg te slaan was.

Foto boven is een opname van spelers uit de B-jeugd. Boven van links naar rechts : Mulder, Rob Hurkmans en Ton Lobel. Zittend van links naar rechts : Maarten Schipper, Tonny Hees, Gaspers, Blank , Ton van der Tuijn, Verlegh en Dick Harmsen. 

Op school ging het crescendo. Na de lagere school ging hij naar de MULO aan de Steenwijklaan en behaalde zijn diploma. Zijn vader hield hem altijd voor dat automatisering de toekomst was. Ton solliciteerde bij de ANWB en kwam op de afdeling mechanische administratie te werken.

Hoewel Ton een vrij aardige keeper was, had hij altijd veel concurrentie van onder anderen Max de Jong. Foto hieronder is genomen in mei 1961 tijdens het Neptunus toernooi.

Van links naar rechts : Max de Jong, Aad Mansveld, scheidsrechter Leo Horn, Jan Mars, Theo van der Burch, Ton van der Tuijn, Koos van der Bijl, Theo Dusbaba, Chris Croes, Pim de Vringer, Leider Van Krieken en trainer David Westhoven. Zittend van links naar rechts : Nico de Wit, Jaap van den Berg, Dries Lukker, Hans Jansen, Wil Verheul, Wim de Korte, Ruud Smit en Dick Harmsen.

Op 19-jarige leeftijd werd Ton voor zijn dienstplicht opgeroepen en gedetacheerd bij de luchtmacht in Nieuw Milligen, nabij Apeldoorn, waar hij hulp-gevechtsleider werd en tijdens oefeningen in contact stond met de vliegtuigpiloten om deze via de radar naar hun doel te begeleiden. Hij diende 21 maanden en keerde daarna voor een korte periode terug naar de ANWB. Het keepen ging hem goed af. Ton haalde zelfs het tweede team waarin hij, onder trainer Rinus Loof, debuteerde in een wedstrijd tegen Sportclub Enschede.

Zijn werk kreeg te allen tijden voorrang. Toen hij in gesprek kwam met Wil Canninga (de schoonzoon van Leen Dekkers), vroeg deze hem, of hij geen interesse had om bij IBM te komen werken.  Daar zijn vader altijd had gezegd ‘dat de automatisering de toekomst had’, raadde deze Ton aan, deze mogelijkheid met beide handen aan te grijpen. Voor dit advies is Ton zijn vader altijd dankbaar geweest.  Aldus maakte hij de overstap van de ANWB naar de IBM. Omdat Ton het uitgaan niet schuwde en nog weleens een bezoekje bracht aan het etablissement  ‘De Fles’ aan het Bleijenburg, leerde hij daar Janny Dittmar kennen. Ton was 24 toen hij met haar in het huwelijk trad. In 1968 kondigde zich de komst van dochter Lilian aan. Door de vele cursussen die hij voor IBM volgde, waaronder een managementtraining aan Nyenrode, kwam het voetbal op een lager pitje te staan. Voor zijn werk ging hij regelmatig naar het buitenland en wanneer het uitkwam stond hij in een lager elftal het doel te verdedigen. Ook had hij veel plezier in de winter als er zaalvoetbalwedstrijden werden georganiseerd en voelde zich in die kleine doeltjes als een vis in het water. Trainen was er echter zelden meer bij. In 1973 werd het gezin uitgebreid met de komst van zoon Ton jr. Toen Ton 36 jaar was hing hij zijn voetbalschoenen en keepershandschoenen aan de wilgen.

Verzorger 1978-1992

Op advies van Piet de Zoete volgde Ton een cursus Sportverzorger. Met het diploma op zak werd hij verzorger van het tweede team van FC Den Haag, dat toen door De Zoete werd getraind. Soms had dit elftal in de voorbereiding geen keeper en trok Ton weer vrolijk zijn keepershandschoenen aan. Toen verzorger Orlando Rodrigues bij het eerste van FC Den Haag afscheid nam, vroeg manager Eddy Hartmann aan Ton , of hij bij het eerste wilde komen. Vanaf 1979 was Ton verzorger bij de hoofdmacht. Hij maakte in zijn functie de volgende trainers mee:  Piet de Visser, Martin van Vianen, Cor van der Hart, Rob Baan, Pim van de Meent en Co Adriaanse. Hij maakte zowel een kampioenschap, promotie als twee degradaties mee.

Ton wilde buiten het voetbal om ook allerlei leuke dingen organiseren. Hij kwam op het idee, om een grammofoonplaatje te laten maken, met als titel: ‘Jagen , jagen , jagen”, omdat dit vaak door het publiek werd gescandeerd.  Hij sprak één van de bandleden van Earth and Fire en vroeg deze, of hij hiervoor de muziek wilde componeren. Daarnaast schreef één van de tekstschrijvers van het zangkoor ‘Kinderen voor Kinderen’ de tekst erbij. Het plaatje werd ingezongen door alle FC Den Haag-selectiespelers en begeleiding in de bistro Le Cornich. Ton liet 10.000 platen drukken en de fans stonden in de rij de plaat te bemachtigen. Degenen, die deze muzikale Haagse evergreen nogmaals willen horen, raad ik aan om op You tube ‘jagen, jagen, jagen’ in te toetsen. De foto boven is genomen in de Hofvijver voor de hoes van dit muzikale pareltje.

Ook wilde Ton, dat de band tussen de oud- rood-groene eerste elftalspelers en de toenmalige FC Den Haag spelers werd verstevigd. Hij organiseerde een gezellige avond in ‘De Gouden Klep’, waar menig rood-groene ADO-er aan deelnam en de banden zeker werden versterkt.

Foto boven is de selectie van het seizoen 1985-1986 . geheel boven v.l.n.r. : Karel Bouwens, Marco de Vroedt, Marcel Tolsma, Peter van Geenen, Pablo Plak en Chris Strang. Middelste rij v.l.n.r. : Lex Schoenmaker (assistent-trainer), elftalleider Loek van Driel, Ronald Willemse, Marco van Alphen, Alfons Groenendijk, Martin Jol, Remco Boere, Heini Otto, trainer Rob Baan en verzorger Ton van der Tuijn. Onderste rij v.l.n.r. : Edwin Purvis, Ron Sinteur, René Stam, Ron de Roode, Joop Lankhaar en Bram Rontberg.

Het seizoen 1985-1986 vond Ton het mooiste jaar dat hij bij FC Den Haag heeft meegemaakt. Het elftal werd ongeslagen kampioen, er was een enorme saamhorigheid en een geweldige sfeer.

Buitenlandse reizen

De buitenlandse reizen waren natuurlijk een ervaring op zich.  Tijdens het seizoen 1987-1988 kwam FC Den Haag uit in het toenmalige Europacup 2-toernooi. FC Den Haag verloor weliswaar de bekerfinale van Ajax, maar omdat de Amsterdammers al kampioen waren mocht FC Den Haag als verliezend finalist deelnemen. Er werd gespeeld tegen Ujpest Dózsa (Hongarije) en Young Boys (Zwitserland). Verder maakte Ton reizen mee naar Maleisië, Zweden en Oost-Duitsland. Bij deze reizen gebeuren er natuurlijk altijd wel wat. Tijdens de reis in Maleisië vertelde Heini Otto aan de penningmeester Hans van Muijen van FC Den Haag, dat hij een interview moest geven bij de ingang van het dierenpark. Van Muijen heeft een uur voor de ingang staan wachten, maar er was natuurlijk geen reporter te ontdekken. Wat een bijzondere indruk op Ton heeft gemaakt, was de trip tijdens een trainingskamp naar de toenmalige DDR, achter het zgn. ‘IJzeren Gordijn’.

Foto linksboven staan Cor Lems, Ton, Pablo Plak en Heini Otto bij Checkpoint Charlie. Foto rechtsboven staan Cor Lems en Ton tussen de onverwoestbare Trabants.

Opmerkelijk was ook de gebeurtenis voorafgaand aan de wedstrijd tegen Dynamo Berlin. De opstellingen werden opgelezen en toen de naam van Albert van Oosten viel, werd er massaal gereageerd door het publiek, omdat het oosten werd genoemd. Het ging zelf zo ver, dat als men niet ophield, de tribunes ontruimd zouden worden.

De ergste blessure, die hij als verzorger meemaakte, was het kruisbandletsel van Cor Lems. Toen Ton met hem meeging naar het Rode Kruis Ziekenhuis, haalde de orthopeed vocht uit de knie en wilde direct een afspraak maken voor een operatie. Ton zei, dat dit eerst met de medische staf besproken moest worden. Dr. Cees Bos was het niet eens om direct te gaan opereren en oordeelde dat de spieren eerst flink ‘opgetraind’ moesten worden om zodoende de kapotte kruisband op te vangen. Onder begeleiding van Piet de Zoete ging Ton met Cor aan de slag met als resultaat dat hij nog jarenlang heeft gevoetbald. Dit kon alleen maar gebeuren omdat Cor een enorme wilskracht, doorzettingsvermogen en mentaliteit had. Tijdens het masseren had Ton de grootste moeite om de kuiten van Martin Jol en Cor Lems te omklemmen. Deze waren dermate groot en kiezelhard van omvang, dat hij zelfs zijn keepershanden er niet om heen kon krijgen. Ook verzorgde hij de hersteltrainingen. Nog een mooie anekdote uit zijn carrière als verzorger is het voorval met Romario en Marco Gentile in mei 1990 tijdens de uitwedstrijd tegen PSV. Iedereen kan zich dit nog wel voor de geest halen. Marco Gentile achtervolgde Romario en maakte een vermeende overtreding, waarbij Romario zijn enkel brak, waarop een forse schorsing zou volgen. Bij gebrek aan geld kon FC Den Haag geen advocaat in de arm nemen en Ton ging mee met Marco naar de tuchtcommissie in Zeist. De beelden werden zeker tien keer herhaald, waarop Ton zei: ‘Heren, als het na zo vaak de beelden te hebben terug gezien nog niet duidelijk is, hoe kan men dan iemand schorsen?’ Marco werd vrijgesproken. Ton had de smaak van het advocaat spelen goed te pakken, want ook met Harry van der Laan ging hij naar de tuchtcommissie, deed zijn zegje en Harry werd vrij gesproken.

Elftalleider 1992-1998

Toen Loek van Driel afscheid nam als elftalleider en in het bestuur plaatsnam, nam Ton de taak van elftalleider over. Tijdens deze periode maakte hij de volgende trainers mee : Nol de Ruiter, Lex Schoenmaker, Theo Verlangen en Mark Wotte. Van zijn hele periode, waarbij hij betrokken was als verzorger en elftalleider, vond hij Rob Baan en Piet de Zoete de beste trainers. ‘Hoewel Co Adriaanse goede resultaten behaalde, was er voor hem maar één ding belangrijk en dat was Co Adriaanse zelf.’ In 1998 kwam er een einde aan zijn taak als elftalleider. Hij kreeg onenigheid met voorzitter John van Ringelenstein. Deze stuurde de trainer weg en vond dat er ook een nieuwe elftalleider moest komen, omdat Ton te veel aan de trainers hing.

Terugkijkend op zijn ADO-periode heeft hij dit altijd met veel plezier en onbezoldigd gedaan, omdat hij een clubmens was. Het heeft hem zelfs geld gekost. In een uitwedstrijd in het zuiden des lands, werd er van tevoren een maaltijd bij Van der Valk genuttigd.  Bij het vertrek stond de manager van Van der Valk voor de bus, omdat er afgerekend moest worden. Ton betaalde uit eigen zak fl 800,00 en ondanks dat hij het bonnetje inleverde, is er van terugbetaling nooit iets gekomen.

FC Utrecht 1998-2012

Toen Nol de Ruiter (toenmalig technisch manager van FC Utrecht) had vernomen dat Ton en Loek van Driel niet meer in aanmerking kwamen voor een functie bij FC Den Haag vroeg hij hen of ze geen interesse hadden het scoutingsteam van FC Utrecht te komen versterken.

 

Foto boven : Loek van Driel en Ton van der Tuijn

Zij vormden met andere scouts onder wie de bekende oud-spits en -international Tonny van der Linden het scoutingapparaat. Ton en Loek togen onder meer naar België, Noord-Frankrijk, Duitsland en Denemarken om daar spelers voor FC Utrecht te bekijken. In Nederland bekeken ze veel amateurwedstrijden. Bij een bezoek aan Quick Boys zagen ze twee spelers, die er met kop en schouders boven uit staken: Hendrik van Beelen en Dirk Kuijt. Er werd in Utrecht een oefenwedstrijd georganiseerd tussen eerste elftalspelers en gescoute spelers. Hoewel men aanvankelijk voor Hendrik van Beelen ging, viel deze echter af, omdat men hem te traag vond. Wel heel veel indruk maakte spits Dirk Kuijt. Deze maakte het in die wedstrijd het centrale duo van FC Utrecht bijzonder lastig. Men besloot direct hem een contract te geven. Eén van de spelers, die zij vanuit het buitenland aanbrachten was David di Tommaso, die in CS Sedan Ardennes speelde.

Inmiddels was Ton op 62-jarige leeftijd bij IBM met pensioen gegaan. Hierna verhuurde hij zich drie jaar lang aan bedrijven en in 2012 stopte hij met alle werkzaamheden en voetbalactiviteiten.

Ton is Janny, die helaas in 2013 is overleden, altijd zeer dankbaar geweest voor alle ruimte, die hij van haar kreeg om zoveel tijd aan de voetballerij te kunnen besteden en zijn hobby uit te mogen oefenen.

Vandaag de dag volgt Ton alle sporten op televisie, maar een bezoek aan stadions heeft niet meer zijn interesse. Wel vindt hij het leuk, als hij samen met Loek van Driel wordt uitgenodigd in de Ron de Roode Legend Club bij ADO Den Haag, waar hij dan een gezellig praatje kan maken met de spelers, die hij heeft meegemaakt. Uiteraard heeft hij, wonende aan het strand van Kijkduin, veel aanloop van bekenden onder wie Jaap Snelderwaard en Leen de Graaf. ’s Zomers bezoekt hij menig strandtent, waar hij ook veel bekenden tegen komt.  Ook staat hij (wel bij goed weer) eens in de week met Jaap op de golfbaan om een balletje te slaan. Voorts is Ton is een vaste bezoeker van de jaarlijkse  PensionADO-dag.

Foto boven Ton en Jaap

Omdat Ton water laat aanbranden en twee linkerhanden heeft voor wat betreft het kokkerellen, is hij dolgelukkig dat hij, na het overlijden van Janny, iedere avond bij zijn zoon of dochter kan komen eten. Lilian runt een modezaak en Ton jr. doet goede zaken in de IT-business. Hij is dan ook bijzonder trots op zijn kinderen. Lilian heeft twee dochters: Luna en Laurie. Ton jr. heeft drie dochters: Jolie, Olivia en Lara. Uiteraard staat Ton iedere zaterdagochtend als trotse opa paraat op het HDS-hockeyveld als zijn kleinkinderen daar moeten spelen.

Op 3 juni jongstleden was het groot feest bij de familie Van der Tuijn. Kleindochter Lauri beviel van dochter Jacey Lily en dus werd Ton overgrootvader.

Onderstaande foto :  vier generaties Van der Tuijn. Van links naar rechts : moeder Lauri met dochter Jacey Lily, trotse overgrootopa Ton en oma Lilian.

 

Tom Clavan