Steeds vaker zie ik dit bericht staan: ‘vriendschappelijke wedstrijden kunnen niet meer bemand worden door een groot gebrek aan scheidsrechters die zich niet willen laten beschimpen en fysiek laten bedreigen’.
Nog niet zo lang geleden was ik scheidsrechter bij een jeugdwedstrijd onder de 17 en op het veld naast mij zou een wedstrijd gespeeld worden door de onder 16 van die club. Met een positief gevoel stapte ik het veld op bij deze club waar ik het altijd goed naar mijn zin heb, zoals ook nu weer. De wedstrijd op het veld naast mij had een wat minder positief verloop, veel geschreeuw en uiteindelijk ontaardde deze wedstrijd in een gigantische matpartij door spelers, trainers en publiek. Het geweld was dusdanig heftig dat ik mijn wedstrijd heb stilgelegd omdat ik merkte dat de onrust een negatieve invloed had op mijn wedstrijd. Mijn wedstrijd, waarin een tegenstander uit Bergen op Zoom betrokken was, verliep gelukkig ordentelijk al zullen de gasten uit Bergen Op Zoom hun ogen uitgekeken hebben inzake de hoeveelheid geweld die er over het veld naast ze geraasd had!
Gillende vrouwen, slaande en schoppende spelers die elkaar te lijf gingen met als triest dieptepunt een trainer die zijn collega-trainer in de dug-out aanviel en hem ook verwondde in het gezicht. Wat de aanleiding was voor de knokpartij heb ik niet kunnen achterhalen, maar de heftigheid bleek wel uit de aanwezigheid van een aantal politieauto’s waarin diverse agenten zaten die de orde op het veld weer moesten herstellen. Na het voorval werden alle spelers die hadden deelgenomen apart gezet en één voor één voor verhoor opgeroepen, zo ook in de scheidsrechterskleedkamer, waar ik mijn tas had staan en mijn kleren had hangen. Na 1 ½ uur heb ik voorzichtig geklopt met de vraag of ik misschien bij mijn spullen mocht en mij kon gaan douchen …
Omdat de aanwezige politieagent hier ook wel begrip voor op kon brengen stond ik een half uur later gedoucht en wel in de kantine, waar dit voorval waarschijnlijk toch niet zo’n indruk had gemaakt, want niemand had het er meer over en in de dagen erna heb ik er ook niks over gelezen in de krant of op Sociale Media, we zijn het dus al normaal gaan vinden dat dit soort dingen gebeurt. In en in triest!
Voor dit alles had ik nog een leuk gesprekje met de jonge scheidsrechter van dienst, die vertelde dat hij senioren wilde gaan fluiten, omdat hij wat meer weerstand wilde! Ik denk dat hij zijn besluit nog maar eens goed moet heroverwegen, het fluiten bij de senioren zal hem onevenredig meer weerstand bezorgen dan de meeste wedstrijden bij de jeugd. Zelf heb ik de afgelopen tijd ook ervaren dat het spelen van voetbalwedstrijden voor een deel van de mensen een ideale mogelijkheid biedt om de zogenaamde ‘Corona-frustraties’ af te reageren. In veel gevallen helaas zonder veel consequenties! Bij het minste geringste voorvalletje vinden spelers en andere aanwezigen dat ze onrechtbaardig worden behandeld en nemen het recht in eigen hand. Voor mij ook de reden om deze verenigingen niet meer van dienst te zijn als scheidsrechter, uit bescherming van mezelf en misschien ook beter voor deze ‘voorbeeld-clubs’! Een win-win situatie dus waarbij er één grote verliezer is: Het Voetbal! Het is zelfs zo erg geworden dat een collega-scheidsrechter, die ik benaderde voor een vriendschappelijk potje dat ik zelf niet kon leiden, als gevolg van een overvolle agenda, direct nee zei en daaraan toevoegde geen vriendschappelijke wedstrijden meer te leiden in verband met de hoeveelheid shit die hij de weken daaraan voorafgaand over zich heen had gekregen! En dat is dan een scheidsrechter, die volgens heel veel spelers het ‘spelletje’ heel goed aanvoelt!
Is het dan allemaal kommer en kwel? Nee, zeker niet! Veel wedstrijden worden gewoon volgens de regels van het spel correct uitgespeeld en daarbij gaan spelers en begeleiding op vriendschappelijke wijze van het veld, de uitzonderingen bepalen echter wel het algemene plezier van scheidsrechters en goedwillende vrijwilligers. Ik blijf dus ook lekker mijn potjes fluiten, we deden een plas en dronken een glas en alles bleef zoals het was…
Simon Taal
