Column van Simon Taal

WK 2022

Zo ik ben weer terug van het WK, ben er slechts twee dagen geweest, maar het waren twee indrukwekkende dagen! Vroeg op, laat weer naar bed, opgehaald worden door een collega-scheidsrechter en ook weer thuisgebracht. Vrijwilligers die elke keer weer zorgen dat de noodzakelijke dingen goed geregeld zijn. Onbetaalbaar zijn deze mensen…, om 8.00 uur s’ morgens staan ze al klaar met koffie en een broodje. Tientallen vrijwilligers die zich op allerlei manieren nuttig maken voor het geolied laten verlopen van dit fantastisch verlopen toernooi.

En nee, het gaat hier niet om Qatar maar om Poeldijk, waar de Westlandse Kampioenschappen voor jeugd werden gehouden. Opvallend daarbij is dat, naast de grootmachten Westlandia en VELO, ook het organiserende Verburch en Naaldwijk indruk maakten! Heerlijk om te zien dat de jeugdopleidingen in het Westland zoveel aandacht schenken aan hun jongste jeugd. Wat verder opviel was de sportiviteit van de spelers en ook de begeleiding, er was vrijwel geen wanklank! Complimenten voor clubs, begeleiding en organisatie.

Een dat na mijn ervaringen als scheidsrechter bij het daklozen-, veteranen-, G-voetbal-, en bedrijventoernooien in diverse jaren en het café-elftallenvoetbal. Ook het sterrentoernooi van HVV en het VELO-jeugdtoernooi waren leuke ervaringen. De cafétoernooien waren altijd weer een ervaring op zich met combinaties van semi-betaald voetballers en B-categorie voetballers, die hun benen uit hun spreekwoordelijke achterste liepen en soms privé-oorlogen uitvochten op het voetbalveld! Heel Horeca Den Haag kwam dan samen om alle privé-vetes uit te vechten, als scheidsrechter kwam je soms ogen, kaarten en oren tekort. Nu kijken we er met een glimlach op terug, maar daar begon toch echt voor een groot deel de verruwing op de velden, alles mocht en niemand werd uiteindelijk bestraft voor de soms criminele gebeurtenissen.

Kolping Boys

Ik ben weer een ervaring rijker! Ik floot twee weken geleden een wedstrijd van sv Nootdorp onder 17 tegen Kolping Boys onder 17 en gaf een strafschop tegen Kolping Boys na een duwfout van een verdediger. Probleem bij dit soort situaties in het lagere amateurvoetbal is, dat je als scheidsrechter altijd alleen staat in je waarnemingen. Geen neutrale assistenten en geen VAR, alleen je eigen waarneming op het moment suprême is bepalend voor je beslissing. Na mijn fluitsignaal voor de strafschop grote verontwaardiging over mijn beslissing, die ik van een afstand van ongeveer vijf meter nam. Ik stond namelijk bij de paal en het voorval vond plaats in het doelgebied. De trainer van Kolping Boys was het op grond van zijn gekleurde bril uiteraard met mij oneens en liet dit op luide toon weten. Kolping Boys stond op dat moment met 0-2 voor en er was in principe nog niks aan de hand, de penalty werd verzilverd door sv Nootdorp en het was vrij snel erna rust. De tweede helft begon spectaculair, want de spelers van sv Nootdorp zagen dat de keeper van Kolping Boys ver voor zijn doel stond en de nemer van de aftrap schoot de bal in één keer over de doelman in het doel, zo was het in een paar minuten tijd 2-2. Kolping Boys was totaal de weg kwijt en kwam even later ook nog eens op een 3-2 achterstand. ‘Een ongeluk komt nooit alleen’, zeggen we dan! Na het laatste fluitsignaal kwam de trainer van Kolping Boys mij ‘bedanken’ voor de leiding onder het uitspreken van de woorden dat ik de slechtste scheidsrechter was die hij had meegemaakt! Wie ben ik om hem ongelijk te geven, maar volgens mij was ik niet verantwoordelijk voor zijn tactische onkunde……

 

Lees verder