ADIOS AMIGAS
De wekker op mijn smartphone verstoort mijn doorgaans rustige nacht. Digitaal knipperen de cijfers 03.00. Ik twijfel om er uit te gaan. De drie Oranje-poulewedstrijden waren niet echt om over naar huis te bellen. Alleen tegen de Vietnamese dwergkeeper werd er lustig op los gescoord. Die kon niet bij de doellat en dan is zeven doelpunten eigenlijk te weinig. Groep G was achteraf toch niet echt een ‘poule des doods’ gebleken.
Voetbalanalyse
Omdat iedereen in mijn omgeving weet hoe ik over vrouwenvoetbal denk, bazuinde ik rond dat ik niet zou kijken. Maar toch, mijn voetbalbloed kruipt overal in. Allereerst was ik een uur te vroeg. Gelukkig begon de analyse al om 03.30 uur. Zulke voorbeschouwingen hebben natuurlijk nauwelijks zin, ook niet bij het mannenvoetbal trouwens. In de rust moeten Van Hooydonk en Van der Vaart al vaak genoeg herroepen wat ze vooraf aan valse hoop bij de kijker hebben ingespoten.
Datzelfde geldt voor Mandy en Leonne. Laat de laatste zich vooral op het vrouwenvoetbal oriënteren en niet de eredivisie gaan becommentariëren. Voetbalclichés genoeg op televisie. Gelukkig durft de van oorsprong Naaldwijkse Mandy wel kritische kanttekeningen te maken, al bespeur ik soms wat wraakneigingen, omdat ze haar Oranjeloopbaan voortijdig zag onderbroken door een regiogenoot uit Monster.
Khatlanga tegen Spitse
Even na vieren schrok ik wakker op de Chesterfield. Het stond al 1-0 voor Nederland. In de rust zag ik de herhaling van het doelpunt. Niks gemist, zo mooi was die niet. Maar in de tussenliggende periode had ik met ergernis gekeken naar het spel van Nederland. Bijna 90 % balverlies, aan beide kanten trouwens, totdat de Zuid-Afrikaanse speelsters hun lange trappen beter konden mikken in de richting van de supersnelle Khatlanga. Die had de zwakste schakel van Nederland na twintig minuten gevonden. Dat een ouwe getrouwe vrouw als Spitse niet zo snel is als die nummer elf is geen schande, maar wel dat je er als routinier geen antwoord daarop weet. Ook Jonker is een angsthaas, die wisselt zelden, maar er zit bij die 25 speelsters toch wel iemand die sneller is dan Spitse. Van der Gragt kan best aanvoerder spelen.
Voorhoede zwak
In de eerste helft kwamen Pelova en Beerensteyn er helemaal niet aan te pas. Zelfs een bal onder controle brengen is voor beiden erg lastig en het huwelijk heeft Lieke Martens ook geen goed gedaan. Een les voor Jutta Leerdam. Die krijgt straks moeite met pootje-over in Thialf als ze aan die kickbokser blijft hangen.
De nieuwe Sari
Positief punt is de nieuwe Sari van Veenendaal. Die hield Nederland in de wedstrijd waarin de rest niet thuisgaf. Tegen Zweden zou deze instelling en vorm fataal zijn geweest. Maar die keepster aan de overkant met de mooie symbolische naam Swart hielp Nederland uiteindelijk naar de kwartfinales. Je kunt haar reactie op het schotje van Beerensteyn zelfs niet eens een blunder noemen. Daarmee doe je keepers van elk JO10 oneer aan. Je denkt dan toch sterk aan matchfixing als je van de Hoed en de Rand weet. Er zijn wedstrijden waarbij je natuurlijk zeker weet dat iemand is omgekocht: Zuid-Afrika profiteerde zelf van een bizarre terugspeelbal van Italiaanse Benedetta Orsi. En de Spaanse Laia Cadino presteerde het zelfs ‘vanaf de middencirkel’ om in eigen doel te schieten. Dat is best knap.
Waarom zoveel tranen?
Toen ook nog Daniëlle van den Donk (toch vaak één van mijn favorieten) een domme tackle inzette, wist ik wel genoeg. Die wilde de komende uitschakeling van Nederland tegen Spanje niet op het veld meemaken.
Het voetbal was zo slaapverwekkend saai dat ik om kwart voor zes toch nog vrij ongemakkelijk op de bank in slaap viel. Later op de zondag zag ik de tranen van die kleine middenvelder. Waarom wordt er zoveel gehuild op dit WK? Op de camping bij het Gardameer, op vakantie in Slovenië en bij drone-aanvallen in Oekraïne is het pas echt een tranendal.
Televisiekeuze
Om tien uur zondagochtend wilde ik naar Zweden-VS kijken, maar die mogelijke topper zond NPO1 niet eens uit. In plaats daarvan werden een uur lang stilstaande beelden van wielrenners met de voeten aan de grond getoond, omdat Schotse dwarsliggers zich op het asfalt hadden vastgeplakt.
Op zoek naar beelden van de clash van de vorige wereldkampioen kwam ik terecht bij Canvas. Blakstenius tegen Morgan, dat is pas lekker kijken. Maar die zender maakte het nog erger dan OP1. Nadat er een verlenging noodzakelijk was, werd die gewoon niet uitgezonden. De Belgische regie schakelde ongegeneerd over naar de ook stilstaande Remco Evenepoel. Misschien dachten ze dat het nog een poulewedstrijd was. Door zappend naar één van de 65 KPN-zenders kwam ik uiteindelijk bij Duitsland ZDF. Die registreerde kunstig de penalty’s, terwijl de Duitse vrouwen zich eerder die week lieten verrassen door de vechtende Koreanen, die volgens de verslaggever blijkbaar een hekel hebben aan onze Oosterburen.
Duitsland naar Die Heimat
Het Duitse gelijke spel leverde echter de mooiste trainersbeelden op die ik ooit op de buis gezien heb. Die wanhoop in de ogen van coach Martina Voss-Tecklenburg werd prachtig in beeld gebracht, maar ze gedroeg zich als een echte gentleman. Geen Mourinho-uitbarsting of Klopp-gedrag. Bovendien huilden alle speelsters op het veld hun traantje weg. De Koreanen omdat ze ‘gewonnen’ hadden, de Mädel omdat ze zoveel pech hadden gehad. Die Koreaantjes hebben trouwens al snel het kopieergedrag van de voetballende mannen overgenomen. In de tweede helft lagen ze heel lang op de grond, maar ze faketen het allemaal heel geloofwaardig. Vijftien minuten ‘Nachspielzeit’ was ook niet aan Frau Popp besteed. Ik vond het jammer dat Duitsland werd uitgeschakeld, een zin die mijn overleden vader nooit zou hebben begrepen. Hij is al opgegraven, anders zou hij zich omdraaien.
Lichtpuntjes
Toch wil ik positief blijven. Het WK-voetbal kent geen gekke fratsen langs de kant, geen grove overtredingen (er mag mijns inziens veel meer in het vrouwenvoetbal, een gele kaart is een bijzonderheid, een rode kaart een unicum) geen geouwehoer tegen de scheidsrechters, lachende vrouwen als ze een strafschop keihard over knallen (zoals Megan Rapinhoe zondag).
Een waardige manier om je voetballoopbaan te besluiten, dacht ik eerst. Het kan ook zijn dat ze de corruptiekeizer Infantino een hak wilde zetten. Die wil Amerika wel kampioen zien worden. Money in the pocket. Maar hij is niet vóór de LHTBI-gemeenschap, Rapinhoe wel. En bij een kampioenschap zou ze ook nog naar Joe Biden hebben gemoeten. Het missen van die laatste strafschop is dus heel verklaarbaar.
Adios
En dan nog even over de kwartfinale tegen Spanje aanstaande vrijdag. Natuurlijk vertel ik hier in mijn kennissenkring dat ik niet ga kijken. Drie uur is mij veel te vroeg. Ook in Spanje ligt iedereen nog in zijn of haar bed natuurlijk. Maar die Spaansen maken paella van dit Oranje. En als het toch op strafschoppen uitdraait, geef Sherida Spitse de kans om lachend een einde aan haar voetballoopbaan te maken. Dat heeft ze wel verdiend. Nederland heeft slechts één kans: als Laia Codina bij Spanje meedoet.
