Drie jaar geleden in september interviewde ik scheidsrechter Wim Roozeboom voor het Waterwegsport Magazine. Hij was toen pas met pensioen gegaan bij de Belastingdienst, maar de actieve ambtenaar weigerde achter de Vlaardingse geraniums te kruipen.
Tekst: Cees van der Pol
Hij was tweemaal per week hardlopend in de Broekpolder te bewonderen. Een aantal van zijn oudere collega’s op het voetbalveld blijft ook het liefst zo lang mogelijk de baas spelen, maar komen heel vaak niet los van de middencirkel. Dat wordt soms een pijnlijk gezicht en het is dan ook niet zo gek, dat assistenten op een wat lager niveau heel wat ‘buitenspeldoelpuntjes’ onterecht kunnen annuleren. Dat wilde Roozeboom niet.
Plus of minus duizend wedstrijden
De teller van officiële KNVB-wedstrijden stond ten tijde van het interview op iets meer dan negenhonderd optredens met de fluit. Intussen moet het getal duizend gepasseerd zijn, al zaten er in de afgelopen drie jaar wel periodes met enkele blessures bij.
In een oefenwedstrijd van HVC’10 tegen VFC (za) tijdens de winterstop in januari 2022 kegelde de Hoekse spelverdeler Jorno Reurink hem per ongeluk omver en dat leverde na een radiologisch bezoek aan het ziekenhuis een pijnlijke en gebroken rib op. Zes weken erna floot hij de inhaalwedstrijd HVC’10-DoCoS naar behoren. Hij liet zich niet foppen door de Leidse assistent, die een behoorlijke reputatie heeft met als hobby het imiteren van een Maastrichter vendelzwaaier. Zijn stappenteller gaf die avond negen kilometer aan en dat haalde het gros van de spelers tijdens die wedstrijd zeker niet. Roozeboom bleef die avond wel opvallend ver uit de buurt van Reurink.
Een jaar of 26
Na zijn allereerste eerste serieuze KNVB-wedstrijd GTB 2-VVK 2 (beide Schiedamse clubs zijn opgegaan in fusies) fluit Wim Roozeboom nog steeds officiële wedstrijden, de meeste daarvan op het eerste en tweede klas niveau in West 2. ,,Het eerste seizoen was trouwens helemaal niks. Eén van de eerste wedstrijden in Rotterdam-Zuid werd ook meteen gestaakt.” Maar hij was een doorzetter en klom hoger en hoger..
Nadat hij in 2022 een klasse (of groep) was gedegradeerd (scheidsrechters krijgen nu eenmaal cijfers van vaak zure pennenlikkers), promoveerde hij vorig seizoen tot zijn eigen verrassing weer naar groep één. Hij stond nummer drie op een ranglijst lijst van 65 arbiters en was ook de oudste promovendus. Roozeboom, wie kent hem dus niet in West 2.
Ouder en wijzer
Citaat uit het eerder genoemde interview: ,,Als je ouder wordt, ga je anders fluiten. Ik vind dat ik een wedstrijd goed kan lezen, wat enorm helpt om je energie beter te verdelen. Voorspellen hoe de aanval van een team kan verlopen en vervolgens strategisch de diagonaal lopen. Foutloos fluiten kun je natuurlijk nooit, maar ik heb ook nog nooit een speler gezien die een hele wedstrijd foutloos voetbalt: een topscorer die een kans of een strafschop mist, een goede keeper die een bal door z’n handen laat glippen. Ik heb in de tijd ook geleerd dat je gerust een fout kunt toegeven. Spelers snappen dat best. En door meer ervaring op te bouwen heb je minder kaarten dan vroeger nodig om de boel in de hand te houden. Maar het lukt niet altijd: met kwaaie honden is het nu eenmaal slecht kersen eten.”
Fouten toegeven
Het is 26 oktober 2019 en HVC’10 speelt een uitwedstrijd bij Soccer Boys. Bepaald niet de meest geliefde tegenstander van de Hoekse club. Een hobbelig natuurgrasveld na een week regen op een koude herfstmiddag. Ineens ging er iets mis bij de “warrige” scheidsrechter. In mijn verslag dat ik die avond schreef staat: Gedurende het laatste kwartier in deze speelhelft was Roozeboom volledig de weg kwijt, ging met Jan en Alleman in discussie en deelde ook geel als wafeltjes uit, vooral aan spelers die met hem mee gingen babbelen. HVC’10 hield daarbij beter de mond dan Soccer Boys.
Maar het leukste was toen ik in de rust aan hem vroeg wat er met hem aan de hand was, hij helemaal niet boos reageerde en zei: ,,Ik had de laatste twintig minuten gewoon een soort black-out. Ik wist niet goed meer waar ik was en wat ik deed.”
Ik hoor het Pol van Boekel nog niet zeggen na een zeperd van een wedstrijd. Vanaf dat moment sloot ik hem in mijn hart, omdat ik wist dat je als scheidsrechter fouten kunt maken en die best ruiterlijk mag toegeven. Relativeren van je functie heet dat. Na de warme thee floot hij gewoon weer als vanouds. HVC’10 verloor overigens kansloos met 4-1.
Columnist
Wim Roozeboom wordt als seniorfluitist ook niet meer zenuwachtig van de aanwezigheid van een rapporteur. Hij schrijft er op humoristische wijze over in zijn vermakelijke, wekelijkse columns die hij sinds enkele jaren maakt voor de Vlaardingse Scheidsrechtersvereniging. Zijn nuchtere constatering: ,,Af en toe heb ik de indruk dat er geen klik is tussen mij en de rapporteur.”
Nou heb ik zelf in de jaren negentig een aantal jaar bij de Bond gefloten en de rapportjes van een aantal zuurpruimen herinner ik me nog goed. ,,Weer geen gele kaart gegeven bij het wegtrappen van een bal. Te veel afstand bij de mogelijke strafschopsituatie in de 76e minuut. Je praat teveel tegen spelers.” Het was voor mij een reden om te stoppen met fluiten voor de Bond: ik wilde geen kaartentrekker zijn, maar spelleider. Clubscheidsrechter was veel fijner.
Wim Roozeboom haalde zijn neus ervoor op en ging vlijtig door met zijn eigen wijze van fluiten. Hij noemt in zijn columns gewoon man en paard bij opgefokte trainers die het idee hebben dat ze de Simeone, Mourinho en Guardiola van het amateurvoetbal zijn. Hij kan erg slecht tegen coaches die uit hun dak gaan langs de kant of zelfs het veld inlopen. Ook de gastvrijheid van een club of de afwezigheid van besturen die bij aankomst op een complex beschrijft hij in zijn zaterdagse ervaringen. ,,Gelukkig kan ik als er te veel gescholden wordt, ook gewoon mijn gehoorapparaat uitzetten. Maar bij veel clubs is de sfeer natuurlijk prima.”
Informatie uitwisselen
Op donderdagavond trainen de Vlaardingse scheidsrechters bij voetbalvereniging CWO aan het Trimpad in Park Nieuwland. Naast het bijhouden van de conditie is het een gezellig samenzijn. En natuurlijk wisselen scheidsrechters bij zo’n gelegenheid informatie uit over irritante of juist sympathieke spelers, assistenten die het niet zo nauw nemen met de buitenspelregel. ,,Je wilt tenslotte beslagen op het kunstgras komen. De notoire boosdoeners zijn echt met naam en toenaam bij de meeste scheidsrechters bekend.”
Muziekfanaat
De laatste tijd worden de columns die De Week van Wim heten ook gevuld met de andere grote hobby van de Vlaardinger. Hij is gek op muziek en vooral het bezoeken van festivals overal in Nederland, maar hij deinst ook niet terug voor ritjes en weekendjes naar de Zuiderburen. De meest favoriete band van Wim en zijn vrouw zijn de 3J’s. Met dochter en kleindochter volgt hij de band al bijna zestien jaar. Maar hij bezoekt ook optredens van coverbands van The Beatles en Creedence Clearwater Revival. Een avondje Clouseau staat soms ook op het programma. Op zo’n moment geef je hem geen zeventig, maar ‘hakken’ op “Europapa” van Joost Klein zal niet in hem opkomen. De hamstrings blijven kwetsbaar.
“Ik stop”
In januari van dit jaar kreeg ik een appje van Wim, waarin hij aankondigde dat hij zou stoppen met het fluiten van wedstrijden voor de KNVB. Misschien toch niet helemaal een donderslag bij heldere hemel. In het begin van 2023 werd hij plots getroffen door een tia, waarvan hij trouwens ook weer snel hersteld was. Maar misschien speelt zoiets toch mee bij zo’n ingrijpende beslissing. Of misschien wil je vrouw dat je zaterdags ook wat meer vrije tijd hebt. Of wil je ook gewoon op die dag ongedwongen kijken naar de wedstrijdjes van je voetballende kleinzoons (o.a. Diego in het momenteel goed presterende VFC O23) en kleindochter Destiny in het vrouwenteam van CION. Hij wil ook wedstrijden bezoeken van clubs die hij altijd graag gefloten heeft en waar hij een kennissenkring heeft opgebouwd. Voor hem geldt zeker: “Je moet nooit te laat stoppen.”
Nacompetitiefinale?
Ik appte toen terug dat hij misschien wel de mogelijke finale van de nacompetitie tussen HVC’10 en CWO als afscheid zou kunnen fluiten. Dat leek me een echte, leuke, spannende derby tussen twee leuke clubs, maar dat werd het helaas niet. CWO haalt geen nacompetitie en HVC’10 werd twee weken geleden al kampioen in klas 3D. Roozeboom luisterde op die dag op het strand van Torremolinos naar de WOS, hoe de laatste minuten van de wedstrijd HVC’10- DVO’32 verliepen. Voetbal-DNA verlies je nu eenmaal niet tijdens een korte Transavia-vlucht.
Beloning
Vorige week werd bekend dat hij aangesteld is als scheidsrechter vandaag bij de wedstrijd van HVC’10 tegen Rozenburg. Twee clubs die hij in zijn lange loopbaan diverse keren moet hebben gefloten. Goed, er staat in die partij helemaal niets op het spel, want tegenover de promotie van HVC’10 staat al weken lang de degradatie van Rozenburg, de club die jaren geleden nog eerste klas speelde, maar na het stopzetten van betalingen aan spelers enkele keren degradeerde. Maar het afscheid van een mooie scheidsrechtersloopbaan moet toch wel een beetje gevierd worden. Je hoopt er als verslaggever op dat hij een kwartier voor tijd de aanwezige rapporteur een rode kaart geeft, maar er zal geen rapporteur aanwezig zijn.
Waarschijnlijk verlaat hij het fraaie Hoekse complex met een paar heimweetranen als hij onderweg is naar het Vispaleis aan de Boulevard, waar ze zulke lekkere lekkerbekkies hebben waar moeder de vrouw wel raad mee weet. Een mooi excuus om thuis wat goodwill te kweken.
Wim Roozeboon exit
De sympathieke en ook soms eigenzinnige scheidsrechter zal het leiden van wedstrijden dat hem zoveel plezier bracht, gaan missen. De clubs, de spelers en het publiek zullen zich hem nog lang herinneren. Vandaar deze ode aan de man die duizend keer zijn fluit hanteerde en hem nu ingevet aan de wilgen mag hangen.
(Foto: Mischa Keemink – WaterwegSport.nl)
