Natuurlijk was het een feestelijke avond op die eerste juni 2024, precies 110 jaar na het oprichten van de roemruchte club VIOS in de woonkamer van Manus van Alten in de Seghersstraat 170, vlakbij de Haagse Markt.
Aan de andere kant van “de Mart” op het Kaapseplein brachten zij, schooljongens nog, toen hun voetbalkunsten in de praktijk. De gastvrije kantine van nu BMT was voor één dag veranderd in een groen-witte feestzaal met ballonen, bier en bitterballen. Overigens is deze reünie-avond tot stand gekomen dankzij de fantastische medewerking van het bestuur en (kantine)medewerkers van BMT.
Emotioneel
Maar liefst zo’n ruim honderd oud-VIOS’ers waren onder de poort van het Escamp-sportcomplex doorgelopen. En velen gaven binnen toe dat het beslist een emotioneel moment was. Je liep als het ware zo je eigen jeugd binnen en zag je vrienden van toen weer. Terug naar een tijd dat de toekomst nog voor je lag. Waar ga je werken of studeren? Waar ga je wonen? Krijg je een partner? Dat wist je allemaal niet. Maakte ons jongeren vast ook wel onzeker, maar naast je eigen familie was VIOS je grote houvast.
Zoals Willem Post in een kort toespraakje zei: ‘Zodra je dat VIOS-shirt aantrok hoorde je bij de VIOS-familie!’. Ton Beije zei: ‘Alles had je voor VIOS over. De organisatie van het internationaal jeugdtoernooi kostte zoveel tijd dat we soms zelfs sliepen op VIOS. En ’s-nachts als het vlak voor het toernooi stortregende, gingen we om beurten naar het veld om gaten te prikken en water weg te halen.’
Hoogtepunt
Hoogtepunt van de avond was het VIOS clublied dat onder leiding van ‘zanger’ René Marquard uit volle borst door iedereen werd gezongen voor de bijna-negentigjarige erevoorzitter Ton Goedbloed. Hij kreeg een prachtige bos bloemen en een ovationeel applaus. VIOS vergeet z’n toppers van toen niet. ‘Ome Ton’ had maanden naar dit moment toegeleefd. Hij oogde breekbaar, maar z’n ogen glinsterden.
Naast het uitwisselen van zoveel mooie VIOS-anekdotes kon ook de VIOS-historie worden opgelepeld. Waar vroeger het biljart stond was nu een reuze verzameling opgesteld van oude boekjes, VIOS-krantjes, foto’s en ga zo maar door.
De lessen die je kon leren uit dat VIOS-verleden? Ongelooflijk dat een club die vanaf de oprichting tot 1956 nooit beschikte over echt vaste velden (van de Hoge Wei, naar de Moerweg, Kijkduin en Zuiderpark! En soms ook een veld moest lenen bij clubs als… BMT) op zo’n hoog niveau speelde. Er was nog geen betaald voetbal in die glorieuze jaren twintig en dertig. VIOS speelde in de tweede klas van de landelijke bond en voor de beker tegen clubs als Elinkwijk, Ajax en FC Haarlem. Toen VIOS weer even in het Zuiderpark speelde moest de recette verdeeld worden over alle zes daar spelende clubs. Die waren maar wat blij mee, want VIOS trok altijd veel publiek. Op de reünie-avond werd vol bewondering gesproken over de spelers van toen, zoals Wim Tap die later voor ADO en 33 keer voor het Nederlands elftal zou uitkomen. Over Jan van Laar, de vader van Wim, Hans en Joke, die maar liefst meer dan 600 keer voor VIOS 1 uitkwam. Tot in de jaren vijftig. Een toonbeeld van sportiviteit en voetbalklasse schreef de landelijke pers destijds. Natuurlijk was VIOS-icoon Wim van Laar ook aanwezig. ‘Bij ons thuis draaide de dag van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat om VIOS. Het hele gezin was er bij betrokken.’ Wim heeft nog zoveel moois aan historisch materiaal over VIOS. Absoluut uniek! Dat mag nooit verloren gaan.
Broers
En wat te denken van een onverwacht bezoek van Ron Koelemij uit Denemarken. Ron was jarenlang spelend lid en jeugdbestuurslid bij de club. Hij zou niet komen…. ja ja…..wat een surprise! Mooi was ook om te zien dat de drie broers Ron, Hennie en John Spaans van de partij waren.
Tegen middernacht trok iedereen huiswaarts. Toch moest er nog één vraag worden beantwoord en wel door Ton Beije. Was het nu wel of geen geldig doelpunt in die wedstrijd tegen DHS in 1978? Voor maar liefst 3500 toeschouwers had VIOS aan één puntje voldoende om te promoveren naar de hoofdklasse nadat in een paar jaren tijd het ‘wonder’ al was verricht om van de vierde klas op te klimmen naar de eerste klasse. Champagne en bloemen werden al naar het veld gebracht. De spanning was om te snijden. Laatste minuut: een vrije trap voor DHS. Indirect? Een hard schot en de bal verdween in het doel. Ton nu: ‘Ik raakte de bal niet aan. De scheidsrechter had ‘m dus absoluut moeten afkeuren. Ik heb er slapeloze nachten van gehad. En die scheidsrechter? Ik ben hem in latere jaren regelmatig bij de KNVB tegengekomen, maar als hij mij zag maakte hij gauw een ommetje. Dat zegt alles.’ Zo is het Ton, wij staan uiteraard achter jouw versie van het verhaal.
Fanatisme
Rest nog eenieder te danken. Zeker ook de reüniecommissie, die met het fanatisme van de vroegere jeugdcommissie zowat iedere week vergaderde het afgelopen jaar. Iedereen deed z’n best om er een geslaagde reünie van te maken. Maar het mag best gezegd worden, dat Joke van Laar wel heel erg haar best voor ons gedaan heeft. Zij is de ‘moeder’ van VIOS. VIOS leeft, dat is wel duidelijk. Zeker in de harten van alle oud-VIOS’ers. De werkgroep “VIOS 110 jaar” bestond uit: Marcel van Duijn, Joke Goldman, Renate den Heijer, René Marquard, Theo Plas, Willem Post en Jimmy Visser.
