De voetbalclubs VIOS bestaat niet meer. Op 1 juni aanstaande had de club 110 jaar bestaan. Net als bij het 100-jarig bestaan, wordt er weer een reünie gehouden, in de voormalige kantine, op sportpark Escamp II, nu de thuishaven van BMT. Willem Post, regelmatig op TV te zien als ‘Amerika-deskundige’ bracht zijn jeugdtijd niet alleen deels door bij Celeritas, maar ook bij VIOS. VIOS bracht hem veel plezier, sfeer, maar nog veel meer! Willem Post heeft zijn herinneringen aan het papier toevertrouwd. Hier volgt zijn mooie verhaal onder de titel: VIOS als ‘love-affair’.
Tekst: Willem Post
Liefde op het eerste gezicht. Nou nee. Maar geachte lezer, let op: dit verhaal gaat een bijzondere wending krijgen. Als jongetje woonde ik op de Erasmusweg 1345, gelegen tussen Leyweg en Dedemsvaartweg. Hemelsbreed precies in het midden tussen Celeritas en VIOS.
Naar Celeritas
In mijn kinderrijke portiek voetbalden alle jongetjes bij Celeritas. Dus daar ging ik als tienjarige ook naar toe. Vanuit ons portiek linksaf naar rood-geel. Ook een geweldige club. Bij de pupillen viel ik in 1 opzicht op: ik scoorde veel. Dat kwam vooral of misschien wel uitsluitend omdat aan buitenspel niet werd gedaan in mijn leeftijdsklasse. Als middenvoor stond ik eenzaam in het veld vlak bij het doel van de tegenstander. Dat heette balletjes afwachten. Welnu, ik had het geluk dat Frank Kuyl (later een top-amateurvoetballer die ook nog bij VIOS zou voetballen) als laatste man over een uiterst precieze, krachtige trap beschikte en de bal met grote regelmaat van verre panklaar op mijn schoen legde. En zo prikte ik er met gemak dat seizoen een stuk of dertig in. De keepers waren doorgaans ook gewoon ‘aangewezen’ voetballers die er geen hout van konden.
Maar goed, de cijfers tellen. En als klein jongetje droom je dan toch van ooit een profcarrière of misschien wel het Nederlands elftal. Waarom niet! Die gasten waren toch ook als pupil begonnen zo las ik regelmatig in Voetbal International waarvan ik iedere letter verslond.
VIOS
Wat ouder geworden voetbalde ik op mijn middelbare school, de J.R. Snoeck Henkemansschool aan de Nieuwersluisstraat, met klasgenootjes in tussenuren. Het was misschien wel de gezelligste school van Nederland, want het was het tegenovergestelde van een strenge school. Tijdens de ook vele spijbeluren voetbalde ik met o.a. Mario van der Ende (ADO, later scheidsrechter), Ron te Slaa (VIOS), Harm Prins (VIOS) en Hans Stiensma (Die Haghe).
Ik was veertien toen ik met Ron en Harm afsprak de overstap naar VIOS te wagen. Cees Isselmann, zoon van de beste vrienden van mijn ouders, keepte ook bij VIOS. Voortaan vanuit mijn portiek dus rechtsaf richting Dedemsvaartweg.
Tot mijn grote blijdschap werd ik met open armen ontvangen door mensen die zich zo’n beetje allemaal Van Laar of Willemsen noemden? Heet iedereen hier zo?, vroeg ik me verbaasd af.
Ik moest nog wel een trainingstest ondergaan en op basis daarvan werd ik ingedeeld bij de B1-selectie. Mogelijk toch echt een bevestiging van aanwezig talent. Hoopte ik. Het was wel een eerste zwaar seizoen herinner ik me. Pfff, wat een niveau. Techniek, snelheid. Moeilijk. Maar aan het eind van het seizoen kreeg ik gelukkig wel de mededeling dat ik het volgende seizoen bij de A-selectie zou zitten. Een intense gelukzaligheid maakte zich meester van mij. Waar zou dit voetbalavontuur eindigen?
En dat is toch het mooie van die leeftijd. Een heerlijk onbezonnen leven. De toekomst lag nog helemaal open. Je wist ook niet waar je later ging wonen, welke baan je zou krijgen en wie je partner zou worden. Best ook wel spannend.
Gezelligheid
In onzekere pubertijden was VIOS als een baken, een tweede familie. De gezellige kantine als een tweede huiskamer. Urenlang zat je in het weekend en doordeweeks ook ‘s avonds te klaverjassen, te dammen of gewoon gezellig te ouwehoeren. We hadden de mazzel dat er nog geen mobiele telefoontjes en computers waren, dus we hadden tijd genoeg voor elkaar. Je ging met elkaar uit in het weekend. Met Hans van Laar jr., Wim Haffert en al die anderen. We dronken biertjes in Café Morgenstond op het Almeloplein of voetbalkroeg de Troubadour aan de Hengelolaan. In de zomer plukten we wekenlang tomaten en gingen met elkaar op vakantie. En natuurlijk naar Epe, naar het fameuze VIOS-zomerkamp. Ook al supergezellig. Er werden allerlei spellen en wedstrijden georganiseerd voor de jongere voetballers. Op zaterdagavond bezochten een aantal van ons de plaatselijke horeca. Ik sliep met Ton Beije in een tent. Tot onze grote verbazing ging Ton niet mee. Hij moest in de tent op grote vellen alle schema’s nog afmaken. Toen we in de nacht terugkwamen, was Ton nog bezig met ‘puzzelen’. Wat een plichtsbesef. Dat maakte op ons allen toch indruk. Ton was één van de velen, die helemaal voor VIOS ging.
Pieken en dalen
Met mijn voetbalcarrière ging het aanvankelijk zelfs nog meer de goede kant op. Op VIOS werd het eerste internationale jeugdtoernooi georganiseerd en nog in de laatste maanden als B-junior zijnde, werden Harm Prins en ik toegevoegd aan de A-selectie. De spelers kregen in het programmablad voor het toernooi ook een korte typering. Op die leeftijd spel je natuurlijk ieder woord. Het is nu meer dan 50 jaar geleden, dus misschien dat ik wat overdrijf, maar er stond toch echt, en nu zwart op wit, dat de zo jeugdige Harm en Willem een hoopvolle voetbaltoekomst tegemoet gingen.
Het toernooi was één groot feest. Vele honderden toeschouwers gaven je de indruk dat het echte werk nu zou gaan beginnen. We kregen nieuwe trainingspakken met reclame van Goudse stroopwafels op de rug! En met Gerrit Scherpenzeel was er een heuse masseur-verzorger speciaal voor ons. We speelden goed en als wij tegenstander Hermes DVS ook nog zouden verslaan lag de weg naar de finale, naar eeuwige roem, open. De sfeer onder ons spelers ging van gezond spannend naar super spannend. We slenterden toch losjes tussen de toeschouwers naar veld 1. De eerste tien minuten tegen de Schiedamse toen nog profclub ging het best aardig. Toch deed zich een merkwaardig ‘incident’ voor. Harm en ik stonden een meter of tien van elkaar op het middenveld. Harm veroverde de bal en speelde die naar mij. Ik schoot meteen weer terug naar hem en hij weer naar mij.
En dat deden we in totaal zes keer achter elkaar. Het ‘heen en weer’ flipperkasten zal alles bij elkaar zo’n dertig seconden geduurd hebben, maar ik heb tot op de dag van vandaag nog nooit zoiets op een voetbalveld gezien. Deze ongewone act paste natuurlijk totaal niet bij een echte voetbalwedstrijd. Dichtst in de buurt komt nog Gerry Muhren die tegen Real Madrid in het Bernabeu stadion opeens begon hoog te houden.
Harm en ik vonden ons gedrag best stoer en ook wel grappig, maar achteraf denk ik dat wij gewoon geen kant uit konden. Hermes DVS had ons volledig klem gezet. De wedstrijd werd uiteindelijk de grootste teleurstelling in mijn voetballeven. Hermes DVS liet ons alle hoeken van het veld zien. Iedere actie van mij mislukte. Ik kwam niet verder dan een slap schot recht op doelman Bas van Noordwijk, die later wél een prachtige profcarrière kreeg. Wat een pak slaag. Een heuse voetballes.
Realiteitsschok
Ik moest me nu wel bij het onvermijdelijke neerleggen. De realiteit was dat ik eenvoudig tekortkwam voor de (amateur)top. Maar opgeven, dat niet. Ik had ‘de pech’ dat juist in die begin jaren zeventig VIOS een vernieuwingsslag onderging. De jeugd moest professioneler. Niemand minder dan de vermaarde oud-VIOS speler André Valentijn nam de A-selectie onder z’n hoede. Dat betekende meer trainingen. En een serieuze vrijdagavondbespreking vlak voor de altijd belangrijke wedstrijd op de zaterdag. Aan het eind van zijn tactische verhaal droeg André ons op om op tijd naar bed te gaan. Maar hij was nog niet uitgesproken of wij zaten al in de kroeg. De prestaties gingen door zijn moderne aanpak wel omhoog. VIOS behoorde al gauw tot de beste jeugd van Den Haag. Maar ik begon af te haken. Ik trainde niet meer echt fanatiek. Bezocht na het douchen meteen de kantine om daar meerdere broodjes kroket met die onvergetelijk lekkere zigeunersaus te bestellen. Ik hoor het Wil achter de bar nog liefdevol met een glimlach zeggen: ‘Nou jongen, zo heeft die training weinig zin gehad maar alsjeblieft. Smul maar lekker.’
A2
Ik heb dat seizoen voor mijn gevoel nog één geweldige wedstrijd gespeeld. Maar dat was een vriendschappelijke wedstrijd op een dinsdagavond op veld 2 tegen HDV. Voor mij was dat een revanche op iedereen die aan mijn voetbalcapaciteiten twijfelde. Ik speelde geweldig. Alles lukte. Als zijnde mijn idool Willem van Hanegem verstuurde ik met afgezakte kousen de ene kromme bal na de andere. Ik passeerde meerdere tegenstanders of ze er niet stonden. Maakte een uniek zweefdoelpunt met het hoofd.
De tragiek was dat er niemand langs de lijn stond en ik de volgende wedstrijd geen schim meer was van de uitblinker nog maar een paar dagen tevoren. Op de training begon ik vervelend te doen. Bij een bespreking van André Valentijn rond de net gekalkte middenstip ging het definitief mis. Ik gooide een trainingsbal richting de middenstip en zijn spiksplinternieuwe trainingspak zat vrijwel geheel onder de witkalk.
Ik werd weggestuurd. Bood later wel m’n excuses aan. Sorry André, ik was best een vervelend ventje. Jij had gelijk met je kritiek, ik niet. VIOS heeft veel aan hem te danken. Aan mij minder.
Het nieuws kwam niet meer als een verrassing. Ik werd teruggezet naar A-2 en mocht af en toe nog wel invallen bij A-1. Maar, niet getreurd want A-2 was niet zomaar een team. Met Rinie van Ree en Ton Keimel als een onverwoestbaar motorblok achterin à la Rinus Israël en Theo Laseroms. Met Aad de Ruyter als sierlijke, behendige spits. En niet te vergeten met Floor Lukassen en zijn fameuze rushes. Daartussen kreeg ik op het middenveld een heerlijke vrije rol.
Het waren mooie tijden en dat kwam zeker ook door onze zo bijzondere leider en oud-politieman Henk Brink. Een wat oudere man al, die bij eenieder respect afdwong. Henk sprak zonder te praten. Ik bedoel: geen wedstrijdbespreking. Slechts een enkele korte zin. ‘Om je heen kijken’, ‘Niet pingelen’ en ‘Geef die voorzet!’. En dat was het dan.
Heer Brink was er altijd. Speurde met zijn ogen over het veld. Altijd diezelfde kaarsrechte gestalte langs de lijn. Hij bewoog niet. Immer de rust zelve. Een standbeeld welhaast. Verliezen maakte niet uit. ‘Volgende week beter!’
‘Love affair’
1973, 1974. Wat mij betreft de mooiste jaren. VIOS voelde als familie. Je kwam bij elkaar thuis. Ik kwam vaak bij die zo gastvrije Johan en An van Laar aan de Escamplaan. Zoon Hans werd een goede vriend. Maar mijn ogen trokken ook naar de dames die daar over de vloer kwamen. Zusje Ellen van Laar had een vriendin die Evelien heette. Daar zag ik wat in. En ik nodigde haar uit op zaterdag even langs te komen op VIOS. Zo rond een uur of een. (Om twee uur begon onze match). En ja hoor, daar kwam ze aan op haar groene mobylette. Op de parkeerplaats vlak bij de ingang hebben we zeker een uur gepraat. Het was duidelijk: de vonk sloeg over. Evelien vertelde dat zij met Ellen en haar ouders een paar weken later naar Mallorca op vakantie zou gaan.
Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. Ik vroeg VIOS-vriend Piet Fluit om met me mee te gaan naar… natuurlijk Mallorca. Het hotel van de Van Laartjes, en Evelien!, konden wij nooit betalen. Maar Ik heb weken onafgebroken tomaten geplukt en zo konden wij met de allergoedkoopste avondvlucht plus zeer eenvoudig hotel ook onze reis boeken.
Natuurlijk spraken wij met z’n allen als echte VIOS’ers af voor een gezellig avondje uit. En de rest is wat mij betreft geschiedenis. Wij kregen meteen verkering, trouwden een paar jaar later en hebben nu twee kinderen en drie kleinkinderen. De conclusie moet toch echt zijn dat VIOS hoe dan ook mij, ons!, heel veel heeft gebracht. Bedankt mooie, warme club. Ik zie ze nog voor me. De echte voetbalhelden. De onnavolgbare en zo sympathieke Karel Waanders, de unieke kopspecialist en topspits Wim van Laar en de onverstoorbare Paul de Lange die toch beslist iets had van Frans Beckenbauer. En ik zie zeker ook al die vrijwilligers die het ons zo naar de zin maakten. Bedankt!
AANMELDEN VIOS REÜNIE 110 JAAR
Op zaterdag 1 juni 2024 zou de voetbalvereniging VIOS haar 110-jarig bestaan hebben gevierd! Veel voormalige leden willen dit niet onopgemerkt voorbij laten gaan en vinden dat het weer tijd wordt voor een reünie. Deze reünie zal worden gehouden op zaterdag 1 juni aanstaande in het clubgebouw van voetbalvereniging BMT (voormalig VIOS). Het feest begint vanaf 19.00 uur tot 23.00 uur.
Vanaf heden tot en met 1 mei aanstaande kun je je aanmelden voor de VIOS reünie door een e mail te sturen naar : VIOS110@outlook.com.
Hierin graag de volgende gegevens doorgeven: -namen van de deelnemers (incl.eventueel kinderen)
De kosten zijn € 20,00 p.p. (kinderen onder de 12 jaar gratis).
Deze kosten svp overmaken naar rekening NL65 KNAB 0775 0825 70 t.n.v. J.R.Visser.
Je ontvangt dan vervolgens een bevestiging die je mee moet nemen op de avond.
