Op 4 november 1944 werden Piet en Truus Harmsen verblijd met de komst van zoon Dirk, die in het Bethlehem ziekenhuis het levenslicht aanschouwde. De kleuterjaren bracht Dirk door in de Watervlierstraat, een zijstraat van de Loosduinseweg. In de Boylestraat ging hij naar de kleuterschool. Ondanks dat zijn vader, die met Dirks opa een aannemersbedrijf had, helaas door de slechte economische omstandigheden failliet ging, kwam Dirk niets te kort en had verder een onbezorgde jeugd. Zijn vader werd al snel als bedrijfsleider werkzaam bij Zwolsman, wat later Intervam werd. Op de Catharina van Rennesschool ging hij naar de lagere school. Van jongs af aan had hij maar voor één ding interesse, want alleen de bal telde, wat nog al eens ten koste van het huiswerk ging. Hijzelf spreekt over geen studiebol maar een voetbalbol. Zijn vader speelde in HDV, waar hij o.a. samen speelde met David Westhoven, die daar voetbalde na zijn ADO-periode en voordat deze (jeugd)trainer werd bij ADO. Uiteraard ging Dirk altijd mee met zijn vader, want voetbal was zijn lust en zijn leven. Op 10-jarige leeftijd ging hij dus voetballen bij HDV en al snel bleek, dat hij wel een aardig balletje kon trappen. Op 11-jarige leeftijd moest hij al een wedstrijd met de A 1 mee doen. Dit vond hij helemaal niet leuk, want zoals hij zegt: ik was net uit de luiers en moest al met die grote jongens meedoen.
Overstap naar ADO
Dirks vader leerde op zijn werk Leo van der Kroft kennen, die bij hetzelfde bedrijf op de salarisadministratie werkzaam was. Deze vroeg of Leo een keertje zou kunnen komen kijken naar zijn zoon. Uiteraard voldeed Leo aan dit verzoek en raadde hem aan om een proeftraining bij David Westhoven, die trainer bij ADO was, te doen. Aldus geschiedde en de jonge Dirk toog op zijn fiets naar het ADO-terrein om een proeftraining te ondergaan. Deze proeftraining duurde echter maar 5 minuten waarop David Westhoven zei: ‘Stop er maar mee, ga maar naar de kantine en wacht daar op mij’. Hier vertelde David Westhoven, dat hij aangenomen was. Dirk begreep er niets van, want in zijn ogen had hij niets gedaan, zelfs het partijtje mocht hij niet meedoen. Echter, hij werd beoordeeld op zijn traptechniek. Daar hij niet gerechtigd was om voor ADO uit te komen, heeft hij een half jaar alleen maar meegetraind en mocht hij aan het einde van het seizoen mee doen met C3, wat hij eigenlijk niets vond. Aan het begin van het nieuwe seizoen werd hij direct opgesteld in C1. Men zag al snel een rechtshalf in hem en dat bleef zijn stek gedurende zijn hele ADO-periode. Dit C-elftal bleef grotendeels tot aan de senioren bij elkaar en behaalde vele successen.
Na de lagere school ging hij naar de MULO in de Vlierboomstraat , waarna hij op 16-jarige leeftijd ging werken bij de Onderlinge Levensverzekering Maatschappij ’s-Gravenhage in de Zeestraat, waar hij tot aan zijn pensioen in meerdere functies werkzaam is gebleven.
Wat hem heel goed bij is gebleven uit zijn jeugdperiode zijn de voorwedstrijden in de Kuip tegen Feyenoord en in het Olympisch Stadion, waar hij tegen DWS en Blauw Wit speelde.
Op bovenstaande foto het A1-elftal: staand van links naar rechts : Dirk Harmsen, Ton Lobel, Max de Jong, Feron, Ruud Smit, Aad Mansveld, Rob Hurkmans en leider Leo van der Kroft. Zittend van links naar rechts : Joop Blonk, David van Viersen, Pim de Vringer, Rob Strikker, Menno Nieuwhof en Wim de Korte. De trainer van dit elftal was Rinus Loof.
Aan de volgende foto gaat nog een aardige anekdote vooraf. Ruud Smit, Hans Hillebrecht en Aad Mansveld hadden tijdens het Arsenal- toernooi in Amsterdam een paar meisjes ontmoet en lagen achter een dijkje een beetje met ze te ‘praten’. Plotseling werd er omgeroepen, dat ADO de finale moest spelen. Grote paniek bij deze drie spelers. Hans en Aad pakten de schoenen van Ruud en gooiden die in de nabijgelegen sloot en sprintten zelf naar het veld om de finale te spelen. Echter, het kon allemaal de pret niet drukken, want ADO won dit toernooi glansrijk.
Deze foto is genomen na het behalen van de eerste prijs bij het Arsenal toernooi in Amsterdam, waar aanvoerder Rob Hurkmans trots de trofee toont. Uit deze zeer succesvolle lichting gingen Wim de Korte , Chris Croes en Aad Mansveld over naar het betaalde voetbal.
Moeilijke periode
Zijn moeder was al een paar jaar ziek en overleed toen Dirk 17 was. Het hoeft geen betoog, dat dit een heel zware tijd voor hem is geweest. Zijn uitlaatklep was het voetbal. Onderstaande foto dateert uit mei 1961 tijdens het Neptunus-toernooi.
Staand v.l.n.r. Max de Jong, Aad Mansveld, [een onbekende scheidsrechter, Jan Mars, Theo van der Burch, Ton van der Tuijn, Koos van der Bijl, Theo Dusbaba, Chris Croes, Pim de Vringer, leider Van Krieken en trainer David Westhoven. Zittend v.l.n.r. Nico de Wit, Jaap van den Berg, Dries Lukker, Hans Jansen, Willy Verheul, Wim de Korte, Ruud Smit en Dirk Harmsen.
Naar de senioren
Na de jeugdperiode werd de jonge Dirk in de senioren opgevangen door de o.a. ‘oude rotten’ als Hans Wijnants, Joop Maes, Jan Mey en Joop Kuipers.
Bovenstaande foto van ADO 3 staand v.l.n.r. trainer Piet Oostrum, leider Koos van der Bijl sr. ,Joop Kuipers, Henk Berkenpeis, Ger Visser, Ton Lobel, Wim Smink, en Max de Jong. Knielend v. l.n.r. Henk Kooke, Loek van Noord, Simon van Vliet, Ton van Es, Gerard Gillisen en Dirk Harmsen. Het hoogtepunt uit zijn voetbalcarrière is wel het behalen van het landskampioenschap voor reserve-elftallen in Zeist.
Op 19-jarige leeftijd moest Dirk zijn diensttijd vervullen. Hij werd opgeroepen voor lichting 63/1. De eerste twee maanden bracht hij door in Maastricht en werd hierna overgeplaatst naar Venlo, waar hij een chauffeursopleiding kreeg en zijn verdere diensttijd in Steenwijk doorbracht als chauffeur op een drietonner.
Toen Dirk 20 jaar was, werd hij gekozen voor het Haagsch Assurantie elftal. Eens per jaar werd er een toernooi georganiseerd, waar een aantal steden aan meededen met een assurantie achtergrond.
Tijdens dit toernooi werd je geselecteerd voor het Nederlands Assurantie elftal, waarmee Dirk zowel in Londen als Rotterdam aan heeft deelgenomen. Dit was een onvergetelijke ervaring voor hem.
Hoewel hij het voetbal geweldig vond, ging zijn interesse nog sterker uit naar het leiding en training geven. Op 22-jarige leeftijd werd hij leider en gaf hij zich op voor de trainerscursus. Omdat hij de trainingscursussen volgde, ging Dirk aan de hand van Rob Baan, de trainer van de selectie-elftallen, de overige lagere jeugdelftallen trainen. Dit, onder de supervisie van Hans Verbeek, die selectie-coördinator van de trainers was. Dirk doorliep de eerste cursus zonder problemen op het veld van RVC en de tweede cursus in Zeist onder de bezielende leiding van Arie de Vroet. Op zijn 24e jaar besloot Dirk om te stoppen met voetballen om zich geheel te wijden aan het trainerschap.
Trainer
hij begon met het 1e jaars C 2 elftal.
staand v.l.n.r. Karel …, ???, Cees Tempelaar, Wim van Ommeren, Henny Holsteijn, Bert Blijie en Dirk Harmsen. Knielend v.l.n.r. Herman Knoppert, Bert …., Ab Groenewolt, Hans Fial , Harry Goedman, Henk Moret, Ron van Baaren en Karel Kila.
En weer sloeg het noodlot toe. Toen Dirk 25 was overleed zijn vader. Hoewel het wederom een zwaar gelag voor hem was, sloeg hij zich er doorheen en verbleef de meeste tijd na zijn reguliere werkdag bij ADO, waar hij zijn ziel en zaligheid in de trainingen legde. Men was zo tevreden over hem , dat men hem na de C-periode het B1-elftal toevertrouwde. De meeste spelers, die hij trainde in de C gingen ook over naar het B-elftal.
Staand v.l.n.r. Wim van Ommeren, Hans Verheijdt, Cees Tempelaar, Martin Douwe, Bert Blijie, Leen Swanenburg en Dirk Harmsen. Knielend v.l.n.r. Jan de Bruijn, Karel Kila, Rob de Koning, Henk Moret en Ron van Baaren.
Na een aantal succesvolle jaren met de B-selectie ging Dirk de A1 trainen. Onderstaande foto staand v.l.n.r. Dirk Harmsen, Frans Jung, Han Swart, Ron Houterman, Joop Kuipers, Wim van Ommeren, René Roest en leider Barend Bos. Geknield v.l.n.r. Dick Bakker, Ab Groenewolt, Paul van Rompu, Harry Goedman, Hans Bos, Toon Weerheim en Peter Palstra.
Afscheid van het trainerschap bij ADO
Op 30-jarige leeftijd leerde Dirk Lies ’s Gravendijk kennen, met wie hij op 10 juli 1975 trouwde. Daar beiden erg veel van reizen hielden kon Dirk het trainerschap niet meer vervullen en stopte daar dan ook mee. Als hij terugblikt op zijn ADO-periode zegt hij dat hij daarvan heeft genoten. Ook toen hij nog in de kippenren achter de goal zat, staan de namen Van Rosmalen, Clavan, Schuurman, Timmermans en Rijnvis hem nog helder voor de geest.
Dynamo ‘67
Via Lies leerde hij haar neven kennen, die voetbalden bij Dynamo ’67. Deze vroegen Dirk om een keertje te komen kijken, wat hij uiteraard ook deed. De club werd getraind door een priester en het niveau was nou niet om over naar huis te schrijven. De spelers vroegen, of Dirk voortaan niet de training op zich kon nemen en tevens het elftal wilde komen versterken.
Dirk in actie voor Dynamo 67.
Dit deed hij, maar het niveau was dermate erbarmelijk, dat hij bij de training van onderaan af moest beginnen. Een balletje naar elkaar plaatsen en de bal in de loop meegeven etc. Een geheel ander niveau dan hij bij ADO gewend was. Het voetbal in het eerste van Dynamo’67 hield hij 3 jaar vol en speelde daarna nog een aantal wedstrijden in het tweede. Dit was echter nog erger qua niveau en toen hij een ‘doodschop’ kreeg besloot hij op 35-jarige leeftijd te stoppen met voetballen. Tot aan zijn 52e jaar heeft hij wel in het zaalvoetbalteam van P.O.G. (Personeelsvereniging Onderlinge ‘s-Gravenhage) gevoetbald.
Op 9 oktober 1984 werd zoon René geboren. Toen deze 10 jaar werd ging hij voetballen bij VVP, maar vroeg een jaar later overschrijving aan naar RAS. Zoals het bij veel amateurverenigingen ging en nog steeds gaat was ook RAS afhankelijk van goedwillende vaders. Men was er al snel van op de hoogte, dat Dirk 8 jaar lang de jeugd bij ADO had getraind en deed dus een beroep op hem. Uiteraard weigerde Dirk dit niet en heeft het trainerschap vol overgave 4 jaar vervuld.
Pensioen
Op 62-jarige leeftijd ging Dirk met pensioen, maar het bekende zwarte gat kwam zeker niet bij hem voor. Lies en hij zijn gek op reizen (zoals eerder vermeld) en hebben meerdere landen in alle continenten bezocht. Hij legde zich ook toe op golf en deed dit zeer redelijk gezien zijn handicap van 22. Tevens speelde hij tennis tot aan zijn 72e jaar. Helaas kan hij dit niet meer doen door fysieke klachten.
Ook zijn Lies en Dirk regelmatige bezoekers van musea en genieten van kunst. Beiden hebben dan ook een museumjaarkaart. Op de vraag of Dirk het voetbal nog regelmatig volgt, zegt hij, dat hij behalve Nederlandse en buitenlandse voetbalwedstrijden, ook een groot liefhebber is van wielrennen, volleybal, korfbal en schaatsen. Wat Lies doet besluiten door te zeggen dat Dirk moet oppassen, dat hij geen vierkante ogen krijgt, want de televisie in huize Harmsen maakt overuren.
Tom Clavan
