Deel 4: Van de Peugeot 404 tot Fred Blankemeijer
Die zaterdagochtend kwam ik als een baal meel m’n bed uit. Spierwit, geen oog dicht gedaan, droge strot, ’s nachts een keer of zes naar de wc geweest. Kopje thee ging er nog net in, iets eten lukte me niet. Vier keer pakte ik m’n tas in, steeds gedacht dat ik iets vergeten was. Mijn vader zag dat ik bloednerveus was, maar zei geen woord. Maar eenmaal in de auto op weg naar VIOS barstte hij los. Dat ik een mietje was. Dat ik me niet zo moest aanstellen. Dat de trainer van Feyenoord speciaal voor mij kwam kijken. Dat dit een kans was die ik in m’n leven maar eenmaal kreeg. Dat ik het gras moest opvreten en moest voetballen zoals ik dat altijd deed. Hij eindigde zijn korte maar vlammende monoloog met een volle vloek, de ramen van onze Peugeot 404 trilden ervan.
Het begrip mentale weerbaarheid bestond nog niet, maar ik voelde me opeens sterker worden. En eenmaal op het VIOS-complex aangekomen wist ik dat de wereld van mij was. We wonnen en ik schopte en kopte er vrolijk fluitend 4 in. Lang verhaal kort, binnen een week werd het overschrijvingsformulier naar Feyenoord getekend. En niet alleen van mij, maar ook van de echte uitblinker in die wedstrijd: onze doelman Ton Beije. Jazeker, dezelfde. Hij keepte op z’n 16de al net zo volwassen als een ervaren senior van 24. En dat had Ben Peeters al snel in de gaten.
Bij de foto: VIOS B1 in 1967 met leider Dick Bakvis, Rob Brink, Jan Meulenbelt, Wim de Waal, Alex Jacobs, Ton Beije, Ron Gillessen, Nak Wegkamp, Harry van Gelder, Loek Willemse, Chris Willemsen en Hans Greven.
Vanaf dat moment ging de zon voor ons schijnen, elke dag. Ton zou worden klaargestoomd om binnen enkele jaren Eddy Pieters Graafland op te volgen. Met mij zou hetzelfde gebeuren in relatie tot de Zweedse spits Ove Kindvall, niemand die daaraan twijfelde. Maar een paar weken later ging het mis. Ton en ik deden mee met een gezellig wedstrijdje op een camping in Uden, waar mijn ouders een stacaravan hadden. Ik zie het nog voor me alsof het gisteren gebeurde. Een hoge voorzet. Ton komt uitgelopen. Springt hoger dan iedereen. Plukt de bal klemvast uit de lucht. Komt neer. En breekt z’n enkel. Zo gecompliceerd, dat hij een heel jaar niet kon voetballen.
Bij de foto: Feyenoord B1 van leider Wim Onderstal (oud-doelman van Feyenoord, NOAD, Holland Sport en Hermes DVS), Rotterdams kampioen in 1969, met uiterst rechts zittend Chris Willemsen.
Met mij ging het dat eerste jaar bij Feyenoord geweldig. Topscorer van B1, geselecteerd voor het Rotterdams elftal, het West II Districtselftal en de UEFA-jeugd 16/17-jarigen. Helaas geen enkele officiële interland gespeeld, want Jeugdbondscoach Arie de Vroet gaf de voorkeur aan Arie van Staveren. Eikel.
Bij de foto’s: Ton Beije, Chris Willemsen junior en senior in januari 1970 op het Scheveningse strand.
In het tweede jaar was Ton ook weer van de partij – we oefenden extra in de winter samen met mijn vader op het Scheveningse strand – maar op de één of andere manier lukte het ons niet om de Rotterdamse leiding te overtuigen. We scoorden allemaal zesjes en zeventjes, ik kon in maar weinig wedstrijden beslissend zijn. Oud-eerste elftalspeler, clubicoon en Jeugdvoorzitter Fred Blankemeijer zei het in een evaluatiegesprek heel duidelijk: Jullie kunnen er echt wel wat van, maar een jeugdcontract of nog meer zit er gewoon niet in, het spijt me. Hij somde de talenten op met wie ik had samengespeeld bij Feyenoord en het Rotterdams elftal die er volgens hem wél zouden komen (waar hij later gelijk in zou krijgen): Wim van Til, Ger van Kuijk, Ton Dekker, Peter Feteris, Jan Merrelaar, Ton Wickel, Adri Nanlohy, Joop Mom, Peter Langeweg, Jan Everse en nog een paar.
Daar konden we het mee doen. Een ervaring rijker en een illusie armer keerden we terug naar Den Haag. Na een gesprek met trainer Rob Baan werden we ingelijfd door ADO. Waar we nota bene al die tijd maar enkele honderden meters vandaan woonden. (Wordt vervolgd)
Bij de foto: Feyenoord-jeugd van leider Jaap van der Weijden in 1969 voor aanvang van een oefenwedstrijd op Varkenoord met staand vierde van links Ton Beije, zesde van links de derde Hagenaar Maarten Rog en zittend in het midden Chris Willemsen.
Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).
© Haaglanden Voetbal
