Op 13 juli 1946 werden Jochem en Catharine Looije verblijd met hun derde zoon. Na Gerrit (1940) en Dirk (1942) werd Willem geboren. De jongens groeiden op in de Trompstraat (nu Houttuinen) in Loosduinen. Wim bezocht de kleuterschool in de Julianastraat, een zijstraat van de Loosduinse Hoofdstraat en na schooltijd werd er natuurlijk buiten gespeeld. Dit was totaal geen probleem, omdat er noemenswaardig geen verkeer was. Na de kleuterschool ging Wim naar de lagere school, die ook in de Julianastraat was gevestigd. Op 10-jarige leeftijd meldde Wim zich aan bij De Postduiven, want voetballen was zijn lust en zijn leven. Hoewel zijn vader geen actief voetballer was, was hij wel enthousiast en ging hij altijd met kleine Willem mee.
Op beide foto’s zit Wim geknield 3e van rechts. De lagere school ging hem zeer makkelijk af en men raadde hem aan om naar de HBS te gaan. Deze vond hij in de Haagse Populierstraat, maar voordat hij daar naar toe ging, ging hij eerst in de zomer op een fietsvakantie. Dit werd georganiseerd door het CJMV (Christelijke Jonge Mannen Verenging) Loosduinen. Ook Piet de Zoete deed daar aan mee. Zij fietsten helemaal naar Esbeek, nabij de Belgische grens, waar het kamp werd opgeslagen.
Van De Postduiven naar PDK
Hoewel hij het best naar zijn zin had bij De Postduiven wilde hij ook wel eens prijzen winnen. Tijdens de toernooien, die in de regio Loosduinen werden gespeeld, won PDK meestal de hoofdprijs. De keus was daarom niet zo moeilijk en samen met zijn maatje Jacques van der Meer vroegen zij op 13-jarige leeftijd overschrijving aan naar PDK. Dit ging echter niet zomaar. Men moest eerst met goed gevolg de ballotagecommissie zien door te komen. Ook moesten zij een proefwedstrijd spelen. Men had al gauw door dat de PDK-jeugd versterking kreeg. Wim scoorde vijf keer en Jacques drie keer.
Op bovenstaande foto van het B-elftal van PDK zit de 15-jarige Wim geknield 3e van rechts. De leider van dit elftal was oud ADO-speler Piet van der Harst. Zijn wens kwam, uit want zowel met de C- als met het B-elftal werd hij kampioen. Ook in meerdere toernooien bonden zij tegenstanders aan de zegekar.
Hij behaalde al op vroege leeftijd (16 jaar) zijn HBS-diploma. Maar, wat nu? Verder studeren of werken? Eerst maar eens even genieten van de zomervakantie en daarna een beslissing nemen. Hij ging met een aantal vrienden op de fiets naar Duitsland en kwam na een paar weken via Luxemburg terug. Hij ging solliciteren bij de PTT en werd aangenomen. Hier kwam hij op de afdeling met de ons oud-ADO’ers wel bekende Koos van der Bijl op de afdeling te werken.
Hoewel hij regelmatig uitblonk in de A-jeugd, werd hij nooit uitgenodigd voor een vertegenwoordigend elftal. Zijn verklaring hiervoor was, dat PDK het liefst niet over voetballertjes praatte en dit min of meer tegenhield. Op 17-jarige leeftijd maakte Wim zijn opwachting in het eerste van PDK. Terugkijkend op zijn jeugd zegt Wim, dat hij ondanks het feit, dat zijn ouders het niet breed hadden een heerlijke jeugd heeft gehad en niets te kort is gekomen.
Diensttijd
In maart 1966 werd Wim opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen. In Middelburg kreeg hij zijn opleiding tot sergeant-administrateur. Na deze opleiding werd hij gelegerd in Amersfoort. Hij kon wel gewoon blijven voetballen. In een wedstrijd tegen BMT vond er een afschuwelijk ongeluk plaats. Wim raakte in een kopduel dermate geblesseerd, dat hij bewusteloos op het veld bleef liggen en in coma raakte. De ambulance bracht hem naar het Rode Kruis Ziekenhuis maar vandaar werd hij doorgestuurd naar de Muzenstraat, waar het toenmalig Militair Hospitaal was. Vandaar werd hij door naar de Ursula kliniek in Wassenaar. Daar constateerde men een schedelbreuk. Gelukkig kwam hij na een tijd uit de coma, maar was verlamd aan de linkerzijde. Lieverlee knapte hij een beetje op, maar de artsen voorspelden hem, dat hij blijvend hoofdpijn zou houden en nooit meer zou mogen koppen. De laatste twee maanden van zijn diensttijd mocht Wim administratief werk doen in de Alexanderkazerne in Den Haag.
Bloed kruipt, waar het niet gaan kan
Na zijn diensttijd ging hij weer werken bij de PTT. Daar hij zich steeds beter ging voelen dacht hij weer aan een potje voetbal. Het denken werd omgezet in activiteiten en hij ging weer een balletje trappen. Hij wilde in zijn maatschappelijke carrière hogerop en liet zich testen voor programmeur, waarbij hij met goed gevolg het logisch denken doorliep en ruimschoots door de tests kwam. Helaas, bij de PTT was geen plaats voor hem, waarna hij na een jaar besloot om dit bedrijf te verlaten. Bij een PDK-lid , eigenaar van het bedrijf Elar werd Wim boekhouder. Het voetbal ging hem steeds beter af en hij werd weer opgesteld in het eerste.
Kampioenschap PDK
Op 13 april 1969 speelde PDK tegen De Postduiven. Dit was een zeer belangrijke wedstrijd, want het kampioenschap kon binnen gehaald worden. De wedstrijd eindigde in een 1-1 stand en PDK werd kampioen van de 4e klas D.
Op bovenstaande foto is Wim in actie met een De Postduiven-speler. Hoewel Wim in iedere wedstrijd van de competitie gescoord had, lukte hem dit niet in deze beslissende wedstrijd. Het mocht echter de pret niet drukken.
Hierboven de kampioensfoto van PDK, waar Wim geknield 3e van links zit.
Overstap naar ADO
In het kampioensjaar van PDK werd Wim meerdere wedstrijden gevolgd door Rob Baan (assistent-trainer bij ADO) en deze adviseerde het bestuur om Wim naar ADO te laten komen. Ook PSV had interesse.
Eddy Hartmann schreef: ‘We hebben hem in eerste instantie voor het B-elftal aangetrokken, maar het kan gebeuren, dat hij furore gaat maken. Op de training heeft hij in ieder geval een zeer gunstige indruk gemaakt. Dit leidde er dan ook toe, dat Wim een contract kreeg aangeboden. In één van zijn eerste wedstrijden voor het B-elftal (getraind door Rinus Loof) scoorde Wim tegen het Amsterdamse DWS driemaal. Als beloning werd hem direct na deze wedstrijd meegedeeld, dat hij zich de volgende dag bij het eerste moest vervoegen om op de reservebank plaats te nemen.
Op 7 december 1969 mocht Wim wederom mee als reserve naar Ajax uit. Hier zag hij op het veld één van zijn idolen voetballen nl. Piet Keizer. Bij een van de onnavolgbare balbehandelingen van Piet gingen bij Wim op de reservebank spontaan de handen op elkaar wat een zeer boze blik van trainer Jezek opleverde met de woorden: ‘Wass machts du?’
Debuut
Zijn debuut maakte Wim voor ADO in Amsterdam tegen DWS op 30 maart 1970. In een troosteloze ambiance, een nagenoeg leeg Olympisch Stadion en zeer slecht weer, viel hij in de 46e minuut in voor de geblesseerde Lex Schoenmaker. Deze wedstrijd werd met 1-0 verloren. Hierop volgde zijn eerste bekerwedstrijd tegen Haarlem op 12 april die in 2-2 eindigde. ADO won na strafschoppen. Zijn tweede competitiewedstrijd was uit op 18 mei 1970 tegen NEC. Hij viel ook hier in de 46e minuut in, maar dan voor de geblesseerde Harald Berg. Wim maakte de enige treffer van de wedstrijd in de 89e minuut, waardoor hij matchwinner werd. Financieel ging het Wim ook niet slecht af als semiprof. Buiten zijn job bij Elar (om de training ’s middags bij te wonen, begon Wim extra vroeg in de ochtend) verdiende hij zowel bij het tweede als reserve bij het eerste de wedstrijdpremies. Dit leidde ertoe, dat hij nog wel eens de bloemetjes buiten ging zetten in het weekend. Zijn favoriete bar was De Pompidou in Scheveningen. Hij raakte hier aan de praat met Jacqueline Kurvink en het zou niet alleen bij een praatje blijven.
Intertotocompetitie
In de zomer van 1970 werd ADO ingedeeld in groep 2 met Hamburger SV, Anderlecht en IFK Göteborg.
Op bovenstaande foto’s is Wim in actie tegen IFK Göteborg. In deze memorabele thuiswedstrijd, die door ADO werd gewonnen met 5-0, scoorde hij twee keer. Helaas kwam ADO 1 puntje te kort, want Hamburg SV werd groepswinnaar met 10 punten.
Het seizoen 1970-1971 werd voor ADO een topseizoen, waarin Wim ook een groot aandeel had.
Hoe stijlvol Peter van der Merwe, de keeper van NAC, op bovenstaande foto ook in de lucht hangt, is er voor hem geen houden aan. Wim Looije scoort de 3-0. Op de achtergrond Wytze Couperus. Een week later kwam de onvervalste, beladen derby tegen Holland Sport. Deze wedstrijd werd door ADO met 2-1 gewonnen dankzij een doelpunt in de 55e minuut van Wim.
Ook in de wedstrijd tegen Sparta liet Wim zich van zijn beste kant zien.
Op bovenstaande foto neemt hij een vrije trap.
Aan de reactie van de Sparta muur is te zien, dat Wim kruit in zijn schoenen had.
Op onderstaande foto links houden Hans Eijkenbroek en Pim Doesburg Wim van het scoren af. Wim scoort wel in de met 4-2 verloren wedstrijd.
Op bovenstaande foto rechts toont Wim zijn sprongkracht in het duel met Daan Schrijvers (NAC). Op 31 januari 1971 scoorde Wim twee doelpunten tegen Haarlem in de met 6-0 gewonnen wedstrijd. ADO eindigde de competitie op de derde plaats achter kampioen Feyenoord en Ajax.
Aan het eind van het seizoen was Wim wel aan een vakantie toe en met vriend Harry Vos zouden ze naar het Spaanse Blanes gaan , beiden in hun eigen auto. Wim reed voorop. Echter, bij aankomst in Blanes was Harry in geen velden of wegen te vinden. Deze had pech door een kapotte nokkenas. De auto werd door de ANWB weggesleept en Harry vertrok weer naar Den Haag. De volgende dag boekte hij een ticket naar Barcelona en reisde met de bus naar Blanes. Hier liep hij puur toevallig Wim weer tegen het lijf. De vakantiepret duurde echter niet lang. De bagage van Harry werd in de auto van Wim gezet en ze besloten eerst wat op een terrasje te drinken. Bij terugkomst was een ruitje van Wims auto ingeslagen, zodat Harry zijn tas met al zijn vakantiespullen, geld en zijn retourticket ‘pleite’ waren. Harry was het zat en leende van Wim fl 500,00 en ging rechtstreeks naar huis.
Seizoen 1972-1973
Omdat de Noorse spits Thor Fuglset nogal vaak geblesseerd was, zag trainer Evert Teunissen in Wim een waardig vervanger voor hem. Op 2 oktober 1972 stapte Wim met Jacqueline Kurvink in het huwelijksbootje. Helaas brak hij veertien dagen daarvoor zijn middenhandsbeentje tijdens de training, zodat hij gegipst het huwelijk inging.
Steeds weer pech
Op 17 januari 1973 tijdens FC Den Haag B – FC Dordrecht B kwam Wim na een half uur ongelukkig in botsing met Dordrecht doelman Verwoerd.
Het deed dokter Bos verleiden tot de uitspraak over pechvogel Wim: ‘Als er duizend mensen lopen en er valt een dakpan van het dak, dan krijgt Wim deze op zijn hoofd.’
De artsen in het ziekenhuis spraken van een prachtige breuk, waar Wim het uiteraard niet mee eens was gezien de onderstaande foto. De breuk moest vier keer gezet worden en zijn been zou nooit meer recht komen te staan. Na de operatie heeft Wim negen maanden van zijn teen tot aan zijn lies in het gips gezeten.
Voetballen op niveau zou er niet meer inzitten en hij werd afgekeurd.
Op de vraag wat zijn mooiste herinneringen zijn, zegt hij zonder te twijfelen, de buitenlandse reisjes en wedstrijden. Tijdens zijn eerste reis naar Coventry keek Wim zijn ogen uit, wat hem er toe verleidde tegen Aad Mansveld te zeggen: ‘Jezus, wat is dit een mooi hotel. Voor Aad natuurlijk een inkoppertje, want bij ieder hotel , waar ze kwamen, ging Aad naar Wim toe met de woorden: ‘Belevenis, hè Wim. Zo maakte Wim onder meer reisjes naar Engeland (Coventry en Nottingham Forest), Schotland (Aberdeen) , Spanje (Athletíc Bilbao, Rayo Vallecano, Valladolid, Atletico de Madrid), Zweden (IFK Göteborg), Duitsland (Hamburg).
Onderstaande foto is genomen voor het hotel in Aberdeen, waar ADO-manager Eddy Hartmann de selectie toespreekt. Van links naar rechtsboven: Hans van Eeden, Joop Korevaar, Simon van Vliet, Piet de Zoete, Wim Looije, Theo van der Burch en Wytze Couperus. Zittend onderste rij van links naar rechts : Aad Mansveld, Henny Ardesch, Ton Thie, René Pas, Dick Advocaat en staand Lex Schoenmaker.
Wim speelde in totaal 17 wedstrijden in de Eredivisie, 2 KNVB-bekerwedstrijden en 5 intertotowedstrijden.
Volgens vriend Theo van der Burch had Wim het, als hij serieuzer geleefd had voor het voetbal veel verder kunnen schoppen. Ook Wims vader had hier een opmerking over. Toen Wim op een ochtend om 08.30 thuis kwam, vroeg zijn vader, terwijl deze een eitje stond te bakken voor het ontbijt, wat hij kwam doen. Waarop Wim zei, dat hij even zijn voetbalspullen kwam halen. Pa Looije ging de wedstrijd bekijken en na de wedstrijd zei Wim: ‘Zie je nou wel, het maakt niets uit. Ik heb twee keer gescoord.’ Op zijn beurt zei zijn vader: ‘Je hebt wel twee opgelegde kansen gemist.’
Op de vraag, wat hij uit zijn ADO-tijd de beste spelers waren, zegt hij direct Piet Keizer, Johan Cruijff, Coen Moulijn en Wim van Hanegem. Zelf vindt hij ,dat Piet Keizer eigenlijk nooit de waardering heeft gehad die hij zeker verdiende, omdat alle aandacht naar Cruijff uit ging. Bij ADO vond hij Harald Berg de absolute uitblinker ondanks dat deze het soms in heel belangrijke wedstrijden liet afweten.
In 1975 werden Wim en Jacqueline verblijd met de komst van zoon Ferdi. In 1978 maakte de komst van dochter Shelley het gezin compleet. Daar Wim nog steeds gek was van het spelletje heeft hij nog twee jaar met het tweede van PDK gevoetbald. Op 15 oktober 1978 speelde hij de wedstrijd tegen Delft 3. De wedstrijd eindigde in een gelijkspel: 5 – 5. Tweedejaars scheidsrechter Mario van der Ende bracht deze wedstrijd tot een goed einde. Ook heeft hij nog een jaar bij DWO-veteranen gevoetbald. Toen zijn zoon Ferdi op ijshockey ging, heeft Wim zich ook op het gladde ijs begeven en nog een ijshockeycompetitie bij de veteranen gespeeld.
Als hij het amateurvoetbal met het profvoetbal vergelijkt komt hij tot de conclusie dat er bij de goede amateurclubs net zo veel passie en inzet zijn als bij de profs. De faciliteiten bij de profs zijn natuurlijk veel beter, zoals een arts, een beter veld en Wim denkt ook, dat de discipline bij de profs wat groter is.
Het huidige niveau vindt hij nou niet om warm voor te lopen en ergert zich mateloos aan spelers, die elkaar kaarten aansmeren en maar liggen te rollen zonder dat ze zijn aangeraakt. Na de finale van de bekerwedstrijd Ajax-PSV op 30 april zei hij tegen Theo van der Burch: ‘Ik ga nooit meer een wedstrijd bekijken. Hij vond het walgelijk. Hier kwam hij echter op terug en vertelde hoe goed hij de wedstrijden van Real Madrid tegen Manchester City (op 9 en 15 mei) vond, waar goed voetbal en respect voor elkaar de boventoon voerden zonder noemenswaardige overtredingen. Dit vond hij een reclame voor het voetbal en genoot er met volle teugen van. Voor zulke elftallen blijft hij wel thuis.
Op 58-jarige leeftijd stopte Wim met werken en nam afscheid als directeur van Elar, waar hij vanaf zijn 23e jaar werkzaam is geweest. Helaas werd Wim vorig jaar november weduwnaar door het overlijden van zijn vrouw Jacqueline. Zijn vrije tijd besteedt hij door de sport van zijn kleinkinderen te volgen. Hij slaat geen wedstrijd over van Ferdi’s zoon Sem, die bij DWO speelt en van de zoons van Shelley, van wie Cody bij BSC’68 in Benthuizen speelt en Calum aan free running doet. Tevens is hij twee keer per week op de golfbaan in Zoetermeer te vinden waar hij met de Laakkwartier-icoon Henk Noordam zijn rondjes loopt. Ook gaat hij een of twee keer per jaar met de GGOPL (Gezelschap Gezellige Oud PDK-Leden) uit eten en een keer per twee jaar maken ze een reisje naar het buitenland. Ook kijkt hij altijd uit naar de jaarlijkse PensionADO-dag, waar hij weer vele oude bekenden ontmoet en uiteraard aan het golftoernooi meedoet.
