Terugblikken op het Haagse voetbal van toen, bestaat er iets mooiers? Ik doe het al vele jaren, ook in gezelschap, en gelukkig ben ik niet de enige. Onze voetbalarchivaris Rob Pronk laat dat ondubbelzinnig zien op z’n website (www.dehaagsevoetbalhistorie.nl), in z’n museum aan huis en in z’n boekenserie waarvan ik me gelukkig prijs de uitgever te zijn (zie www.nscboeken.nl).
Omdat ik de gewoonte heb om van de hak op de tak te springen – wat ieder mens z’n hele leven elke dag doet – wil ik graag even iets van Rob Pronk jatten. Althans, het over iemand hebben die hij enige tijd geleden op z’n website in z’n rubriek ‘De 15 vragen aan…’ in de schijnwerper zette: Piet Gelauf. Ik ben er trots op een aantal seizoenen met Piet te hebben samengespeeld bij ADO, zowel in de regionale jeugd van Rob Baan als in het hoogste amateurelftal, het fameuze ADO 3, van Huub Scherpenisse. We werden met dat laatste team een paar keer achter elkaar kampioen en in 1974 in Zeist ook Landskampioen bij de reserve-elftallen. Piet was niet alleen een toonbeeld van inzet en karakter, maar ook nog eens onze aanvoerder.
Bij de foto: ADO 3 kampioen in 1974 in West II en een week later van heel Nederland, met verzorger Frans Evers, leider Leen Dekkers, Bert Kouer, grensrechter Wim Gordijn, Hans Verhagen, Henk Vink, Wim van Laar, Philip Tienhoven, Ton Lensink, Arie Bakker, trainer Huub Scherpenisse, Peter Boshuijzen, aanvoerder Piet Gelauf, Chris Willemsen, Omer Kouer, Frank Hoogendorp, Jan Wiemans.
Waarom extra aandacht voor hem? Omdat ik nooit heb begrepen waarom hij niet minstens 10 jaar in FC Den Haag 1 heeft gespeeld. Ja, niemand was zo eigenwijs als hij, maar what the fuck, hij was een geweldige voetballer. Ben in mijn gehele voetballeven geen betere organisator tegengekomen. En dan die 60-metertrap in het rechterbeen, dat was puur stropdassenwerk. In alles wat hij deed gaf Piet het maximale. Kort voor tijd met 6-0 voor en een gevaarlijk doorbrekende tegenstander? Wij dachten: wat maakt dat nou uit, dan wordt het toch 6-1, lekker belangrijk. Piet niet. Met alles wat hij in zich had probeerde hij die tegentreffer te voorkomen. En meestal, nee: altijd, met succes. Karakter, heet zoiets. Ik wou dat ik dat had gehad.
Bij de foto: Piet Gelauf en anderen van ADO’s regionale jeugdelftal in 1971, in een programmaflyer van Aston Villa en op het formulier van een door invaller-scheidsrechter Hans Melser geleide competitiewedstrijd.
Buiten de lijnen manifesteerde hij zich ook. Want dan was de zaterdagmiddagpartij gespeeld, tegen Feyenoord, Sparta, Xerxes, SVV, Excelsior, noem maar op, en dan gingen we ’s avonds op stap. Vaak met z’n vieren: Piet, Rob Monnee, Joop Quellhorst en ik. Verzamelen bij Piet thuis in de Fahrenheitstraat. Met z’n zus Janny en zwager Aad en z’n altijd vrolijke ouders eerst een bakkie koffie en daarna op de brommers naar Den Hout op de Herengracht. Geweldige live-band daar, het was de tijd van Eat At Home van Paul & Linda McCartney, Little Queenie van de Stones en Holy Holy Life van de Earring. Vijftig jaar later nog steeds feestjes om te horen. En nog steeds snap ik niet dat Du van Peter Maffia maandenlang op 1 stond. Om maar te zwijgen over Lynn Anderson. I beg your pardon, I never promised you a rose garden. Wat moet ik met een rozentuin, hou toch op, schei toch uit.
Bij de foto: Piet Gelauf aan de bal namens ADO 3, met rechts Peter Boshuijzen en Philip Tienhoven.
Daarna naar Scheveningen, naar de Pam Pam maar vaker naar Palladium, aan de zijkant van het Kurhaus. Drankjes, uiteraard voor aankomende profvoetballers alcoholvrij, en als je trek kreeg even naar de andere kant, naar de Tonne Bar voor een werelds broodje halfom. Dat witte puntje moest je met twee handen optillen, want het pekelvlees en de lever staken aan beide zijkanten centimeters uit, wat een genot!
Over genot gesproken, dat woord denderde de hele avond door onze hoofden en andere lichaamsdelen. Collectief kregen we een stijve nek van het voortdurend om ons heen kijken. Want wat was het in die discotheken een snoepwinkel. Korte rokjes en hotpants, we keken onze ogen uit. Dankjewel Mary Quant, wat was je een fenomenale modeontwerpster! En wat deden die Haagse meiden met die heerlijke stokken – Haags voor mooie benen – zelf? Ze hadden geen oog voor mij, maar wel voor Piet. Onbegrijpelijk. (Wordt vervolgd)
Chris Willemsen is schrijver van onder meer het standaardwerk Blikkie Terug, Haagse voetbalcultuur van toen, zie de Webshop van Uitgeverij NSC (www.nscboeken.nl).
© Haaglanden Voetbal
