DHC O13-1 speelde zaterdagmiddag tegen Houten de finale om het Kampioenschap van Nederland voor O13-teams bij de amateurclubs. Die finale werd gespeeld op het terrein van één van de finalisten, waarbij loting had bepaald dat dit in Houten zou zijn, ofwel een uitwedstrijd voor de DHC-ers.
Tekst: Wicher Schreuders | Foto’s: Aad van der Knaap
In een finalewaardige ambiance, met veel publiek en ook vuurwerk bij het betreden van het veld, begon het team van trainer/coach Scott Luiten enigszins gespannen aan de wedstrijd, maar al na enige minuten pakte DHC een duidelijke veldmeerderheid. Er werd voornamelijk op de helft van Houten gespeeld. Al na vijf minuten het eerste – nog wat aarzelende – schot van DHC-kant en wel van Soufian Bouhadi, maar zijn schot ging naast het doel.
Na elf minuten spelen kwam de thuisclub voor het eerst in de buurt van het DHC-doel, wat resulteerde in een hoekschop. Uit die corner werd de bal door Houten-spits Jerayno Hunte over het doel gekopt. Direct daarna werd aan de andere kant DHC weer gevaarlijk, maar Houten-doelman Levi Zwambag kon door alert uitkomen de bal wegwerken net voordat Raphael Biesma echt gevaarlijk kon worden. Na een kleine twintig minuten gaf Soufian Bouhadi vanaf de rechterkant de bal voor op Raphael Biesma, maar zijn inzet ging voorlangs het doel.
In de tien slotminuten van de eerste helft was het voor iedereen wachten tot DHC de dik verdiende voorsprong zou nemen. Houten kwam niet meer over de middenlijn, terwijl de DHC-ers voortdurend met combinatievoetbal probeerden de compact spelende thuisploeg te verschalken en te scoren. In die tien minuten schoot met name Soufian Bouhadi in kansrijke positie viermaal op het door Houten verdedigde doel: driemaal bracht de uitstekende doelman Levi Zwambag redding en één keer was dat het lichaam van een Houten-verdediger. De rust kwam echter met 0-0 en het was volkomen onbegrijpelijk, dat DHC niet al lang een ruime voorsprong had genomen.
Na de doelwisseling, met enige door Scott Luiten aangebrachte omzettingen in de Delftse ploeg, volgde al na één minuut een vrije trap voor Houten op de middenlijn. Uit die vrije trap werd de bal ver diep op de linkerkant gespeeld, waarna de naar binnenkomende speler diagonaal in de verre hoek de 1-0 op het scorebord wist te brengen. Dat was tegen iedere veldverhouding in. Dit leidde duidelijk tot een aangeslagen DHC, dat enige tijd nodig had om deze teleurstelling te boven te komen. Hierdoor kreeg Houten de spreekwoordelijke vleugels en kwam het wat beter in de wedstrijd. Na weer een omzetting van Scott Luiten en het verwerken van de ergste teleurstelling over de opgelopen achterstand, kwam DHC weer steeds meer in de aanval. Na zestien minuten spelen in de tweede helft schoot Zhivar Kohneh Poushi boven Houten-doelman Levi Zwambag op de lat. De terugspringende bal kwam uiteindelijk op de zestienmeterlijn voor de voeten van Soufian Bouhadi, die schitterend uithaalde en de bal hard in de bovenhoek joeg: 1-1. De dik verdiende gelijkmaker was daarmee een feit.
Het wachten was nu op de 1-2. Met nog veertien minuten (en wat extra tijd) te spelen, leek dat zeker te gaan lukken. De groen-zwarten bleven weer aanvallen, maar dat tweede doelpunt kwam steeds niet. Het aanvallende spel bood daarmee uiteraard ook enige mogelijkheden voor Houten, wat ook bleek toen na 23 minuten in die tweede helft een lange bal vanuit de Houten-verdediging juist over twee DHC-verdedigers heen ging en de diepgaande Houten-spits Jerayno Hunte wist te bereiken. Deze kwam hierdoor alleen voor DHC-goalie Matthijs Engel, die kansloos was op het keiharde schot in de kruising: 2-1. En dat met nog slechts zeven minuten te spelen. DHC zette nog alles op alles, maar Houten bleef verdedigend overeind. Na drie minuten extra tijd kwam het eindsignaal en kon de thuisclub juichen vanwege het behalen van de landstitel. Scheidsrechter Fouad Bakkali Yakhlef, geassisteerd door Ryan van den Boogaard en Timo Brouwer, had een makkelijke middag in een – ondanks de spanningen van een finale – zeer sportieve wedstrijd.
Na afloop was vriend en vijand het eens: DHC was gedurende het grootste deel van de wedstrijd – vooral in de eerste helft, maar ook in grote delen van het tweede bedrijf – de dominante en technisch meest vaardige ploeg, maar het gaat er nu eenmaal om dat ook in doelpunten tot uitdrukking te brengen. Houten had bovendien een uitstekende doelman die met veel goede reddingen diverse DHC-doelpunten wist te voorkomen en een spits die erg gevaarlijk was en op het beslissende moment scoorde.
De door de KNVB afgevaardigde ‘ambassadeur’ maakte met zijn optreden na afloop absoluut geen reclame voor de KNVB. Er werden medailles, een kampioensschaal en bloemen aan de winnaars overhandigd. En daarna was de huldiging plotseling afgelopen. De verliezende finalisten van DHC zaten en lagen al die tijd teleurgesteld bij de eigen dug-out, te wachten op toch minimaal een klein rolletje in die ceremonie. Maar niets van dit alles. Dat er geen enkele ‘prijs’ was voor de verliezende finalist, is nog tot daaraantoe. Maar het was nog veel erger: die KNVB-‘ambassadeur’ had helaas totaal geen aandacht voor het verliezende DHC en hij maakte daarmee anti-reclame voor ‘zijn’ organisatie. Een finale speel je immers met twee teams. DHC mag trots zijn op het vertoonde spel en het bereikte resultaat, want DHC O13-1 stond toch maar in de finale van de strijd om het Kampioenschap van Nederland. En tweede van Nederland is toch een hele mooie prestatie.
© Haaglanden Voetbal
